food for thought. thought of food.

Πήγαμε στο πάρτι του θείου Τάδε. Η αγαπητή θεία Τάδε μαγείρεψε: γεμιστά λαχανόφυλλα, γεμιστά φύλλα, οφτό κλέφτικο, μακαρόνια α λα κρεμ, γαλοπούλα με γέμιση, κουνέλι στιφάδο, πατάτες στο φούρνο, σπανάκι ογκρατέν, κεφτεδάκια, σαλάτα χωριάτικη και σαλάτα (λευκωσιάτικη) με ρόκα. Το επιδόρπιο ήταν μελομακάρονα, κουραμπιέδες, μπράουνις, φρούτα, κρίσμας κέικ.

Πήγαμε και στο πάρτι της θείας Δείνα που μαγείρεψε: οφτό κλέφτικό (με δυο διαφορετικά είδη κρέατος), πατάτες φούρνου, μακαρόνια α λα κρεμ, κινέζικο κοτόπουλο, γαλοπούλα με γέμιση, σαλάτα χωριάτικη και σαλάτα (λευκωσιάτικη) με ρόκα. Το επιδόρπιο ήταν μελομακάρονα, κουραμπιέδες, φρούτα, κρίσμας κέικ, γλυκό με σοκολάτα και μπανάνες, τσιζ κέικ, μπράουνις.

Πήγα σε άλλα δυο τέτοια φαγοπότια αυτές τις μέρες. Έχω να πάω σε ακόμη δυο. Δεν είμαι σίγουρη ότι χρειάζεται ιδιαίτερα σχόλια αυτό που περνώ, αλλά έχω κάποιες παρατηρήσεις / απορίες:

1. Θα ήθελα ένας χριστιανός να μου εξηγήσει τη σχέση κινέζικου κοτόπουλου με μακαρόνια α λα κρεμ, και το λόγο που τα βρίσκουμε στο ίδιο τραπέζι. Μήπως ο Τσανγκ Λι όταν έτρωγε κοτοπουλάκι, θυμόταν με νοσταλγία τα (παραβρασμένα) μακαρόνια α λα κρεμ της θείας Ρούλας, με 20 τόνους βούτυρο και 40 τόνους ζαμπόν; Ή μήπως η εν λόγω θεία Ρούλα, όταν σπούδαζε στην Ιταλία μαγειρική, μαθήτευσε κοντά στον διάσημο Κινέζο Σεφ Μπι Ρμπί Λη, γνωστό για τη φιούζιον μαγειρική του και το ανακάτεμα της κρέμας γάλακτος στα κινέζικα νουντλς;
2. Αυτή η σαλάτα ρόκα, όσο και να μου άρεσε κάποτε, δεν μου το βγάζετε από το μυαλό ότι έχει απλούστατα λύσει τα χέρια της κάθε Κύπριας νοικοκυράς, η οποία βαριέται να κάνει κάτι πιο ευφάνταστο και επαναπαύεται στο "μοντέρνο" της υπόθεσης "ρόκα" για να βγει από τη δυσκολία να προτείνει κάτι διαφορετικό στους καλεσμένους της.
3. Ποιος τρώει το κρίσμας κέικ; Φαντάζομαι όσοι τρώνε και τη βασιλόπιτα.
4. Γιατί ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τη σημασία του ψησίματος στο μπράουνις; ΟΧΙ ρε θεία. Το μπράουνις ΔΕΝ είναι γαλοπούλά να την ... στο ψήσιμο. 15 λεπτάκια θέλουν.
5. Όσο για το ψήσιμο της γαλοπούλας, νομίζω οι 125 ώρες που την αφήνουμε στο φούρνο ευθύνονται για το ότι είναι τόσο άνοστη που την τρώμε μόνο μια φορά το χρόνο.

Μετά από αυτές τις ώριμες γκουρμεδιάρικες σκέψεις, είμαι έτοιμη για το επόμενο οικογενειακό γλέντι...

No more Greek Lover. Meet the Tsipoura.

Πήρα σήμερα το πιο κάτω email (δεν διόρθωσα ορθογραφία και στίξη):

Η υψηλής κυκλοφορίας ελληνική εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ανέφερε ότι κατά την αλιεία της τσιπούρας, που άρχισε το περασμένο Σάββατο, αντίθετα με όσα συνέβαιναν τα περασμένα χρόνια, βλέπουμε Έλληνες και Τούρκοι αλιείς να ψαρεύουν σχεδόν δίπλα-δίπλα σε μια άκρως ήρεμη ατμόσφαιρα. Ο Πρόεδρος των Συνδέσμων Αλιέων της Ελλάδας Γιώργος Κουτσοτούρχης σχετικά με το θέμα είπε: «Οι Έλληνες και οι Τούρκοι ψαράδες ψαρεύουν σχεδόν δίπλα-δίπλα, ανταλλάσσοντας χειρονομίες καλής θέλησης και φιλοφρονήσεις». Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ανέφερε ότι το Σαββατοκύριακο έριξαν τα δίχτυα τους στην περιοχή των Ιμίων 13 ελληνικά και 3 τούρκικα αλιευτικά και ότι δεν υπήρχε γύρω ούτε ένα περιπολικό τουρκικό από καμία πλευρά. Τα τελευταία χρόνια, για την αιτία της έντασης, που επικράτησε μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας στον «πόλεμο τσιπούρας», οι ελληνικές Αρχές προέβησαν στην εξής διαπίστωση βασιζόμενες στις πληροφορίες των αλιέων της Καλύμνου: Η περιοχή των Ιμίων προκαλεί τις τσιπούρες από ερωτικής πλευράς. Σύμφωνα με τους Έλληνες αλιείς, λόγω του αμμώδους βυθού γύρω από τα Ίμια επιλέγεται αυτή η περιοχή για τον πολλαπλασιασμό τους. Η αιτία που οδηγεί τις τσιπούρες περισσότερο από την άμμο στα Ίμια είναι ένα είδος φύκι, που στην ελληνική λέγεται «φύλο αμυγδάλου». Οι τσιπούρες, που ξεπερνούν καμία φορά το ένα κιλό, αισθάνονται μεγάλη αγαλλίαση από την επαφή τους με αυτά τα φύκια, πριν αφήσουν εκεί τα αυγά τους.

Πολύ το χάρηκα λοιπόν! Γιατί;

Επιτέλους! Και νέες ατάκες στην εξυπηρέτηση του Έλληνα εραστή:
«Τι σου κάνω τσιπούρα μου! Τι σου κάνω!»
«Απ’ ό,τι βλέπω ταιριάζουμε σαν την τσιπούρα με το φύλο αμυγδάλου. Wanna go for a souvlaki?»
«Αγάπη μου, θα γίνει των Ιμίων απόψε. Με την καλή έννοια.»
Και φυσικά η έκφραση «έκαναν φύκι – φύκι», παίρνει πια την πραγματική της διάσταση!

Άστρα βλέπαμε πρωί πρωί, αθεόφοβη

Αλήθεια, οι δημοσιογράφοι γιατί το θεωρούν απαραίτητο να παίρνουν Υπουργούς τηλέφωνο πρωινιάτικα και να τους ρωτούν πράγματα που κι ο πιο απλός Α8 λειτουργός θα μπορούσε να απαντήσει; Κι οι υπουργοί, βέβαια, είναι από ευγένεια που αποφεύγουν να τους ασηχτηρίσουν ή τα θέλουν κι εκείνοι λιγάκι;

Σήμερα στην Πρωινή Έκδοση του Άστρα, η δημοσιογράφος θεώρησε ότι μόνο ο Υπουργός Συγκοινωνιών θα μπορούσε να της απαντήσει στις δαιμόνιες / πανέξυπνες / δύσκολες / αναπάντητες ερωτήσεις της:
"Πείτε μας τι γίνεται με την έξοδο προς λεωφόρο Σταυρού που δόθηκε στην κυκλοφορία χθες"* "Πήρατε κάποιες πρώτες αντιδράσεις; Από την αστυνομία;"**
"Το ρωτώ γιατί εμείς πήραμε κάποιες πρώτες αντιδράσεις ότι δεν βοηθά και πολύ" ***
"Λένε ότι στην ουσία πρόκειται για ένα μικρό μόνο δρομάκι"****

Συγγνώμη κουκλίτσα μου, αλλά με αφήνεις με τρεις επιλογές ή και συνδυασμό τους:
(α) θεωρείς ότι μια που θα τον ρωτήσεις για το 2009 ως Ετος Προσβασιμότητας (που και πάλι απορώ, γιατί θα έπρεπε να μιλά γι’αυτό ο Υπουργός, αλλά τέλοσπάντων), ας τον ρωτήσεις και για τους παρακαμπτήριους της Λευκωσίας. Καλά που δεν τον ρώτησες, αν σκοπεύουν να ασφαλτοστρώσουν το δρόμο που μένεις, γιατί έχει πρόβλημα ο άντρας σου με τις σούστες του αυτοκινήτου.
(β) είναι πολύ καλή κίνηση καριέρας να καλείς τους Υπουργούς, αφού έτσι φαίνεται "ποια είσαι συ". Όσο περισσότεροι Υπουργοί περάσουν από την εκπομπή σου, τόσο πιο πολύ περνάει η μπογιά σου, ε; Άσχετο για ποιο πράγμα τους αναγκάζεις να μιλάνε. Το κακό με τον Νικολαϊδη είναι πως είναι και ευγενέστατος ο άνθρωπος και δεν σου χώνει κανένα μπινελίκι να ησυχάσει κι αυτός και μεις.

(γ) πραγματικά πιστεύεις ότι χρειάζεσαι τον Υπουργό να στα απαντήσει αυτά , οπότε σηκώνω τα χέρια ψηλά.

Γενικότερα, η απορία μου είναι η εξής; Πώς μπορεί ο κόσμος να σηκώνεται με την τσίμπλα στο μάτι, 7 η ώρα το πρωί και να απαντά σε δημοσιογράφους και "δημοσιογράφους"; Πραγματικά απορώ.

Αντιλαμβάνομαι κιόλας πως μια αχαίρευτη δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει πολιτικός, αφού απλούστατα θα κοιμάται ευτυχής την ώρα εκείνη την άγρια. (όχι, να ξεκαθαρίσω, ότι την είχαμε μια έννοια την πολιτική καριέρα, την είχαμε, αλλά τώρα ξενοιάσαμε και προτιμούμε να κοιμόμαστε)

Πιθανές απαντήσεις / σκέψεις Υπουργού Συγκοινωνιών και Έργων

* τι να γίνεται, βράζει και χύνεται.

** ναι, ήρθαν στο γραφείο μου και ξυλοκόπησαν τη γραμματέα μου. Εγώ έλειπα.

***ποιος τα λέει αυτά; να στείλω τους άνωθεν αστυνομικούς να του μιλήσουν! Πάντως εγώ βγήκα σήμερα το πρωί με τις παντόφλες και ρωτούσα τους περαστικούς κι ήταν όλοι πανευτυχείς με την παράκαμψη, αν και λίγο τρομοκρατημένοι που με έβλεπαν με τις πυτζάμες.

****απάντηση (α) μικρό είναι το μάτι σου. απάντηση (β) ναι, μικρό δρομάκι, αλλά νιώθει λεωφόρος.

Άνθρωποι άγριοι ή εξαγριωμένοι; Ιδού το ερώτημα.

Αναρωτιέμαι πώς καταφέραμε να ονομάσουμε πολιτικά ορθή την καταστροφή μιας πόλης και μιας χώρας ολόκληρης, καταστροφή που δεν είναι μόνο κτιριακή, αλλά και οικονομική και εν τέλει -με τις περικοπές που θα αποφασίσουν σίγουρα οι επιχειρήσεις και την ανεργία που θα απειλήσει αρκετό κόσμο- κοινωνική καταστροφή. Παντού ακούω για οργή που ξεχύλισε, για το κερασάκι στην τούρτα και άλλα τέτοια κλισέ, βλέπω να "αποκαλύπτουν" όλοι κάτω από τις κουκούλες τους οργισμένους/ μορφωμένους πλην άνεργους / ιδεαλιστές νέους, τους κακοπληρωμένους εργάτες, τους καταπιεσμένους αλλοδαπούς, τους χαμηλόμισθους συνταξιούχους. Και απορώ: δηλαδή σηκώσατε τις κουκούλες και ήταν αυτοί από κάτω; Και αν ήταν τόσο εύκολο, να ξέρουμε ποιοι είναι όλοι αυτοί, γιατί δεν έκανε το ίδιο και η αστυνομία, και μια που κοίταγε κάτω από την κουκούλα, να τους συλλάβει κιόλας για τις λεηλασίες, τους πυρπολισμούς, το πλιάτσικο;

Δεν αντιλαμβάνομαι πώς γίνεται, από κει που κάθεσαι ήσυχα στον καναπέ σου και βλέπεις Λάκη Γλυκούλη, ή ψηφίζεις για το ποιος θα βγει από το X Factor, να αποφασίζεις ξαφνικά να βάλεις κουκούλα ή το καλσόν της γυναίκας σου και να βγεις στο δρόμο να καις κάδους και να σπας βιτρίνες. Αυτό είναι σχιζοφρενικό. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ, ότι άνθρωποι με σώας τα φρένας, θεωρούν ότι με το να καταστρέψουν (προσέξτε, ξαφνικά, χωρίς να έχουν δώσει προηγούμενα σημάδια βίαιης συμπεριφοράς) τόν κόσμο γύρω τους, θα τον κάνουν καλύτερο.

Εγώ ξέρω ότι, όταν θέλεις να αλλάξεις τα πράγματα και τον κόσμο, το κάνεις με την καθημερινή σου συμπεριφορά, με μικρές κινήσεις καλυτερεύεις τη ζωή σου και αυτή των άλλων. Ξέρω ότι βρίσκεις τρόπους για να εκφράζεσαι και να διοχετεύεις τη δημιουργικότητά σου, χωρίς διαλύεις αυτά που άλλοι έχτισαν. Ναι, το ένστικτο της καταστροφής ίσως να υπάρχει και ίσως να είναι ισχυρό. Είναι όμως πιο ισχυρό από το ένστικτο της δημιουργίας;

Συνεχίζεται...

Βυζαντινολόγος ο Εκδικητής

Ο Βυζαντινολόγος -πάντοτε στην επικαιρότητα- σχολίαζε χθες στον Άστρα, το χάος που επικρατεί στην Ελλάδα τις τελευταίες μερες:

Δεν πρέπει να δένουν τα χέρια της αστυνομίας ούτε εδώ ούτε στην Ελλάδα. Θα συλλάβω κάποιον; Ασφαλώς θα φάει και δυο χαστούκια. Η περιουσία του κόσμου δεν είναι στα χέρια των αλητών. Ούτε να πυροβολήσουμε, ούτε δικτατορία, αλλά να γίνει αυστηρότερη η αστυνομία. Αν ξέρει ο πιτσιρικάς που καίει ότι θα συλληφθεί, θα φάει και 5 χαστούκια, θα πάει και κάποιους μήνες φυλακή, να δούμε αν θα το ξανακάνει. Αυτοί οι ατίθασοι νέοι βάζουν φωτιές, σπάνε βιτρίνες, αναποδογυρίζουν αυτοκίνητα, είναι ανεπίτρεπτα. Ποιος θα αποζημιώσει τον φτωχό που του κατέστρεψε το κατάστημα ή το αυτοκίνητο;

Ο φίλος Δ συμπλήρωσε εύστοχα: "θα μπορούσε, σε συνεργασία με τους δήμους, να γεμίσει τα πεζοδρόμια με ζαρντινιέρες. Οι ζαρτινιέρες δεν ομορφαίνουν απλά τις πόλεις. Παρεμποδίζουν επίσης τους ταραξίες και ενίοτε προκαλούν και πραγματικές σωματικές βλάβες..."

Μέρη Χρίσμας

Για πολύ γέλιο αυτά τα Χριστούγεννα, προτείνω ανεπιφύλακτα:
http://it.youtube.com/watch?v=qvfJMQDVSYI

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Αθήνα, να εύχεσαι να δουλεύει ο server...

Το να κλείσεις εισιτήριο με τον εθνικό μας αερομεταφορέα (βλ.Κυπριακές Αερογραμμές, Cyprus Airways, Κ.Α.) είναι μια περιπέτεια, γεμάτη δράση και ενέσεις αδρεναλίνης. Ας πούμε ότι είσαι ένας τυπικός Κυπραίος που ξέρει όμως να χρησιμοποιήσει και το διαδίκτυο. Και πρέπει να πας στην Αθήνα βρε αδελφέ, για τον χ, ψ, ω, λόγο. (Στο "χ" βάλε "να δω τη Βίσση/Βανδή/Μαρτάκη", στο "ψ" βάλε "να δω τον Ολυμπιακό/ΑΕΚ/Ατρόμητο Καλαμαριάς και στο "ω" να πάω να δω τον γιο μου και να του πάρω κουπέπια") Λες λοιπόν: Ωραία, θα μπω στο ίντερνετ, θα ψάξω τα εισιτήρια σε όλες τις αεροπορικές και θα βρω τη φθηνότερη. Νωρίς είναι ακόμη, λες εσύ, αθώο πλάσμα, ενάμιση μήνα πριν, να μη βρω;

Ας πούμε λοιπόν, ότι είσαι στην ιστοσελίδα των ΚΑ και έχεις δηλώσει τις ημερομηνίες που θες. Και σου βγαίνει ένα δελεαστικότατο €41 "πήγαινε" και €72 "έλα", σύνολο €133, που τρίβεις τα μάτια σου και λες δεν μπορεί!!!!! ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ! (Ε ναι, ρε κορόιδο, δεν μπορεί. Θα δεις σε λίγο)

Κατόπιν, θα προσπαθήσεις να περάσεις στην επόμενη σελίδα που θα σου δείξει τους φόρους που θα πληρώσεις (επιπλέον, εννοείται). Θα προσπαθήσεις, λέμε, γιατί κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως θα δουλέψει η επόμενη σελίδα. Συνήθως, από αυτό το σημείο και μετά, η σελίδα απεργεί. Οπότε και σένα σου μένει η χαρά και αναγκάζεσαι να πάρεις τηλέφωνο. Αυτό όμως θα το δούμε πιο μετά.

Ας πούμε όμως ότι περνάς στην επόμενη σελίδα και βλέπεις τους φόρους. Και πέφτεις από την καρέκλα... Οι φόροι είναι €122. Δηλαδή 92% πάνω από την πρώτη τιμή που σου έδωσαν! Με λίγα λόγια το εισιτηριάκι σού βγαίνει "μόλις" €255 και κάτι ψιλά. Μα μόόόνο; Αφού σε σηκώσουν οι συνάδελφοι από το πάτωμα, (ή η καθαρίστρια την επόμενη Πέμπτη που θα έρθει, αν είσαι στο σπίτι την ώρα τούτη τη δύσκολη) αφού λοιπόν σε λυπηθεί κάποιος και σε σηκώσει στα πόδια σου, ξανασέρνεις το άθλιο κορμί σου μπροστά στον υπολογιστή και πατάς το κουμπάκι που θα σε βγάλει στην επόμενη σελίδα για την τελική πληρωμή. (ΑΝ δεν έχει πρόβλημα πάλι το site).

Και.. ταρααααααααάν! Η τελική τιμή κυρίες και κύριοι έχει, με κάποιο μαγικό τρόπο, ανέβει από €255 σε €272! It´s magic!!

Επειδή το πρώτο εγκεφαλικό το έπαθες ήδη, τώρα το μυαλό σου είναι λίγο αναισθητοποιημένο, οπότε το περνάς λίγο στο ντούκου και το αγοράζεις το ρημάδι το εισιτήριο. Την επόμενη φορά, βέβαια, που θα φτάσεις στο κομμάτι της τιμής με τους φόρους, θα φροντίσεις να υπάρχουν γύρω άνθρωποι και καμφορά για να σε συνεφέρουν, ούτως ώστε να ξαναποκτήσεις τις αισθήσεις σου και να δεις την ιστοσελίδα να σε προειδοποιεί (τα γνωστά άγνωστα ψιλά γράμματα) ότι η τιμή (με τους φόρους) δεν είναι η τελική. Τα €12 είναι service charge! Απορώ τα hospital charges ποιος θα τα πληρώσει.

Και για να επιστρέψω στο θέμα της τηλεφωνικής εξυπηρέτησης: επειδή εγώ ποτέ δεν κατάφερα να κλείσω εισιτήριο με τις ΚΑ από το διαδίκτυο (μια τα εγκεφαλικά τα δικά μου, μια αυτά της ιστοσελίδας...) τον τελευταίο καιρό έκλεισα 2-3 φορές από το τηλέφωνο. Και τυχαία, την τρίτή φορά, μαθαίνω ότι για τηλεφωνική κράτηση χρεώνομαι €17, αντί €12 που είναι το διαδίκτυο. Σημειωτέον ότι ποτέ δεν με ενημέρωσαν για την ύπαρξη της χρέωσης αυτής.

Αντιλαμβάνομαι ότι το να χρεώνεσαι service charge είναι αντικίνητρο για να πάρεις τηλέφωνο την εταιρεία. Αλλά ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ για να μην το κάνεις!! Χαλόου, όπως λένε κάποιες! Επίσης, αν είναι έτσι, γιατί να χρεώνομαι €12 όταν κλείνω από το διαδίκτυο, αφού εκείνη τη στιγμή βοηθώ την εταιρεία να μην χρησιμοποιεί επιπλέον προσωπικό, άρα μειώνει το κόστος της. Και τελευταίο, αφού θα πληρώσω €255!!! ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΑ;;

Συγγνώμη κιόλας ρε παιδιά, αλλά τι ακριβώς προσφέρετε οι ΚΑ πια, στις πτήσεις σας; Ποια εξυπηρέτηση; Από το πιο απλό: την καραμελίτσα που σου πρόσφεραν κάποτε, ή τον καφέ που σου τον σέρβιραν μετά το φαγητό, γιατί με το φαγητό έπινες κάτι κρύο, τα έχετε καταργήσει όλα. Καταργήσατε μέχρι και τις εφημερίδες που μας δίνατε να περάσει λίγο η ώρα. Η χειρότερη κοροϊδία είναι όμως τα φαγητό. Ένα κρύο κρουασάν, με τυρί και ζαμπόν της χειρότερης ποιότητας, συχνά μαυρισμένο το ζαμπόν στις άκρες, μια αηδία, στότσι στα κυπριακά. Δίπλα του, σοκολατάκι φτηνιάρικο και that's it. Έχω συζητήσει με αρκετό κόσμο αυτό το πράγμα και όλοι καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα: γι‘αυτό πληρώνουμε €270-300; Καλύτερα να πλήρωνα τα μισά και να μην μου φέρνατε ούτε νερό στην πτήση. Ας μας βάζατε να τα αγοράζουμε. Θα βγάζατε και τα προς το ζειν.

Τέλοσπάντων, ήδη μακρυγόρησα, να προσθέσω όμως κάτι: η τιμή που αναφέρω είναι πραγματική τιμή που μου έδωσαν πριν λίγο οι ΚΑ. Ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι η πιο ακριβή εταιρεία, αλλά οι τιμές και των τριων εταιρειών (ΟΑ, ΚΑ και Aegean) κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα. Συχνά τόσο κοντινά είναι τα επίπεδα, που αναρωτιέσαι αν είναι η ίδια εταιρεία. Η ΟΑ μάλιστα, μοιράζεται τις πτήσεις με τις ΚΑ, άρα και το catering. Αυτό για να μείνουμε αντικειμενικοί.

Όπως και να ’χει, προτιμήστε το κολύμπι για Αθήνα. Και φθηνότερο είναι και πιο καλό για την υγεία σας!

Greek Παιδεία like Greek Souvlaki

Τι το ήθελες βρε Γλυκούλη, που είσαι σαν να σε έντυσε η μάνα σου να σε στείλει εκκλησία την Κυριακή; Τί το ήθελες βρε, να τους ανάψεις τα αίματα και να μου τους συγχύσεις, παραμονές διαπραγματεύσεων; Να τους πεις για ειρηνική συμβίωση, λίγο πριν αρχίσουμε να συζητάμε πώς θα την πετύχουμε, σε επίπεδο ηγετών κοινοτήτων; Γιατί να τους πεις ότι πρέπει να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο, αφού σε λίγους μήνες, Θεού Θέλοντος και Εθνάρχη επιτρέποντος θα τους γνωρίσουμε anyway, αλλά με τους δικούς μας όρους; Δηλαδή θα μας τρελλάνεις βρε;

Τι να την κάνουμε την ειρηνική συμβίωση, μήπως θέλουμε να ζήσουμε μαζί; Δεν το κατάλαβες ακόμη ότι το να ζήσουμε μαζί είναι μια έννοια που χωράει πολλήηηηη συζήτηση; Δηλαδή με τις Φιλιππινέζες που μας καθαρίζουν τα σπίτια και τους Πακιστανούς που μας τα χτίζουν, δεν ζούμε μαζί; Ε, τότε τι θέλεις; Θα φτιάξουμε και στους Τ/Κ σπιτάκια στους κήπους μας, ή θα τους χώσουμε σε τίποτα παράγκες και θα τους βλέπουνε (α) μόνο όσοι ξυπνούν στις 5 το ξημέρωμα, την ώρα που πάνε δουλειά και (β) όσοι δεν πάνε Πρωταρά την Κυριακή και ίσως περάσουν από το roundabout της CYTA. Άρα τι να μάθουμε να ζούμε μαζί τους; Σε λίγο θα μας πεις να μάθουμε και κανένα Φιλιππινέζο ποιητή.

Πέραν τούτου, δεν είναι σωστό να ξεχνούμε τι μας έκαναν. Και όπως γράφει πεντακάθαρα στην εγκύκλιό σου (που την διάβασαν όσοι -ή και λιγότεροι- είχαν διαβάσει το σχέδιο Μαβράν) θα σταματήσουμε να μιλούμε για εισβολή, κατοχή, προσφυγιά και εγκλήματα πολέμου (σχήμα οξύμωρο, όπως έλεγε κι ένας φίλος μου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και θα μαθαίνουμε μόνο τι τους κάναμε εμείς. ΑΧΑ!!! Άρα θες να πεις ότι κάτι κάναμε κι εμείς;

Λοιπόν να ξέρεις ότι το να ξεκοιλιάζεις ανθρώπους δεν είναι κακό, φτάνει να έχουν σκοτώσει κι εκείνοι κάποιον δικό σου. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού δηλαδή. Βέβαια, αυτό λογικά θα σημαίνει ότι όλοι οι εγκληματίες μεταξύ τους είναι συγγενείς ή έχουν βεντέτα, κι επίσης ότι δεν είναι εγκληματίες, αλλά υπερασπιστές του δικαίου, όμως -όπως είπε κάποιος παλιά, πολύ πετυχημένα- σιγά τα λάχανα.

Να συζητήσουμε το θέμα της Παιδείας, δεν έχω πρόβλημα. Και πραγματικά πρέπει να τονίσουμε τις εθνικές μας ρίζες και να γνωρίσουμε καλύτερα την ελληνική παιδεία. Γιατί, δεν γίνεται αδερφέ, πρέπει να ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου οι Ελληνολάτρεις Ε/Κ μεταλλάχτηκαν σε Εγγλεζάκια. Από πού να αρχίσω; Από τα τέκνα του English School, από αγαπημένες φράσεις τύπου "στο τέλος της ημέρας" (at the end of the day σαν να λέμε), να καταλήξω στα λατρευτά μας αγγλικά πανεπιστήμια ή μήπως στο Hallooooooooo;;;;

Περήφανε Ελληνικέ λαέ και παρακλάδι του, Ελληνοκυπριακέ. Φάε το σουβλάκι σου, κάνε το καμάκι σου κι αν βρεθεί στο δρόμο σου κανένας Τ/Κ, μην φοβηθείς να του πεις ότι ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ειρηνική συμβίωση και να πάει να κάνει κακκά του. Dont worry, δεν θα το πει της μάμμας του.

Oσο πιο λλία ξέρεις, τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι

Ενας παπάς πριν παντρευτώ, έλεγε σε μένα και στον μέλλοντα σύζυγο διάφορα σοφά, χωρίς καθόλου περισπούδαστο ύφος. Ένα απ’αυτά ήταν ’’όσο πιο λλία ξέρεις, τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι’’. Δηλαδή, μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.
Δίκιο είχε ο άνθρωπος.

Τί καταλαβαίνω εγώ τώρα, δηλαδή που είμαι να σκάσω; Ακούω αυτά που διαδραματίζονται πίσω από κλειστές πόρτες πολιτικών γραφείων και μέσω κινητών τηλεφώνων τελευταίας τεχνολογίας, και είμαι να σκάσω.

Δεν πρόλαβαν να χαρούν οι αθεόφοβοι ότι πέρασαν στη δεύτερη Κυριακή και άρχισαν το γλείψιμο στον Εθνάρχη. Βρε που είσαι αγωνιστής, βρε που έχουμε κοινές θέσεις, βρε που σε εκτιμούμε, βρε που έχουμε δώσει κοινούς αγώνες, γλυψ, γλυψ γλυψ.

Από τη μια ο Φλούφλης, να βγαίνει στα μπαλκόνια (μετά πάντα από τον Σταχτοδοχειοβόλο εννοείται) και να κάνει το πλήθος να κραυγάζει με μίσος σε αναφορές στο Μιάλο Κουπέπι και το κόμμα του, ενώ λίγο μετά να παραληρεί από ευδαιμονία στο άκουσμα του καλέσματος στον Εθνάρχη.
Από την άλλη το Μιάλο Κουπέπι, στις δικές του εξέδρες, να εξυμνεί τον κυρίαρχο λαό και να προσκαλεί τους παλιούς φίλους να ενωθούν μαζί του.

Την επομένη άρχισαν τις επισκέψεις και τα καλέσματα. Και οι δυο. Αγώνας δρόμου, χοντρούληδες αμφότεροι, να λαχανιάζουν ποιος θα δει τον Εθνάρχη, ποιος θα δει τον Βυζαντινολόγο.
Να αναγκάζουν και τον Βυζαντινολόγο να παίρνει τους δρόμους να συναντήσει τον κανακάρη του (τον Εθνάρχη, βρε), ασθμαίνοντας -λέμε τώρα, αφού ήταν με τη Μερσεντάρα- και να του δίνει γραμμή. Γραμμή απευθείας επικοινωνίας με το Θεό φυσικά, και με τη Θέλησή του.
Κορδωτός ο Εθνάρχης, να δέχεται τους υπηκόους του Φλούφλη και Σία και Μιάλο Κουπέπι Λτδ. Όχι τους πρώην υπηκόους του. Τους νυν και αει και εις τον αιώνα τον άπαντα υπηκόους του. Κι αυτοί; Φτάνουν στη βρύση και δεν πίνουν νερό. Τους ξαποστέλνει και τους δυο με τις ευχές του.

Ξημερώνει Μεγάλη Τρίτη. Το Κόμμα του Εθνάρχη ζητάει ΓΡΑΠΤΩΣ την αιώνια υπόσχεση αγάπης και από τους δυο, και φυσικά και την προίκα. ΩΩΩΩΩ... αυτή η προίκα είναι όλα τα λεφτά. Ως τις πέντε το απόγευμα αποφασίζει το κόμμα του Εθνάρχη: θα ευλογήσει ο Θεός αυτή την πενταετία τον Φλούφλη. Στα ΜΜΕ βουίζει ο τόπος. Έδωσε πέντε τσιφλίκια ο Φλούφλης, τρία και τη Βουλή των Κυπρίων το Μιάλο Κουπέπι. Δεν ήθελε νομοθετική το Κόμμα του Εθνάρχη, του πάει καλύτερα η εκτελεστική εξουσία. Πήρε τα πέντε -και το Μιάλο Κουπέπι τα τρία τους.

Οκτώ το βράδυ. Εναγώνιο τηλεφώνημα από φίλη. Ο Εθνάρχης τα πήρε στο κρανίο που το Εθναρχόπουλο δεν θα πάρει τσιφλίκι. Διέταξε αλλαγή πλεύσης. Αποκλείεται, λέω. Έτσι το λένε.

Εννιά το βράδυ. Το Κόμμα βγάζει την απόφαση. Θα πάει με το Μιάλο Κουπέπι. Αυτό ξέρει καλύτερα να τυλίγει κουπέπια από τον Φλούφλη, και γι’αυτό θα το στηρίξουν. Εξάλλου ευκαιρία να μάθει και το Εθναρχόπουλο από εξωτερική πολιτική και η Κύπρος πώς να απλώθει τον τραχανά.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

Την άλλη Κυριακή θα έχω ένα πόνο στο λωβό του δεξιού μου αυτιού, ο οποίος θα μου προκαλεί παροδικό μουδιασμα στην αριστερή ωμοπλάτη και θα με εμποδίσει από το να πάω να ψηφίσω.

Επίσης θα αρχίσω να μαζεύω ευρώπουλα. Σε πέντε χρόνια θα έχω μαζέψει ένα σεβαστό ποσό και θα βάλω υποψηφιότητα, με κυριότερο αντίπαλο τον Ούτοπο. Το πολιτικό μου παρατσούκλι θα είναι Φρουτοπία. Ίσως κι ο Ούτοπος να θελήσει να συνεργαστούμε. Μπορεί να μου προτείνει κανένα τσιφλίκι. Αν όχι, θα δω τί θα κάνω. Πάντως αναμένω με αγωνία τις επόμενες εκλογές, γιατί πού θα πάει, θα μου φέξει κι εμένα, της προβατίνας.

Του γκαντέμη ο καημός

Η σχέση μου με τον Μάστρο μου είναι η εξής: δεν θυμάται ακριβώς πώς με λένε, αλλά τα μούτρα μου τα θυμάται. Σε αυτό συνοψίζεται η σχέση μας . Μέχρι πρόσφατα.
Να εξηγήσω.

Οι συνθήκες εργασίας μου είναι οι εξής:
Πάω δουλειά σχεδόν τελευταία.
Φεύγω επίσης σχεδόν τελευταία.
Κατά τη διάρκεια της εργασίας μου, βγαίνω από το γραφείο τέσσερις φορές. Μια για να δει η προϊστάμενη μου τη δουλειά μου και να μου λύσει και καμιά απορία (αν μπορεί), μια για να βγάλω φωτοτυπίες, μια ασυνάρτητη που έχει να κάνει με κάποιο παράλογο καθήκον μου και μια για κατούρημα.

Δυο φορές τη βδομάδα βγαίνω και για να βάλω καφέ από την κοινή καφετιέρα (το ποσοστό σε σχέση με τις υπόλοιπες εξόδους το αφήνω να το βρει η Grande Axairefti).
Πώς γίνεται, σας ρωτώ πώς γίνεται τις τελευταίες τρεις φορές που έτυχε να βγω για το εν λόγω άθλημα, να με πετυχαίνει κάθε φορά στο διάδρομο ο Μάστρος με τον καφέ στο χέρι;;;;;;;

Επίσης, μια με δυο φορές την ημέρα, τυχαίνει να περάσει κάποιος συνάδελφος από το δικό μου γραφείο, ανευ λόγου, για πλάκα, να πουμε καμιά εξυπνάδα να περάσει η ώρα.
Πώς γίνεται την τελευταία φορά να έχει μόλις θρονιαστεί πάνω στο γραφείο μου συνάδελφος που περνάει μια φορά το μήνα, καπνίζοντας με πάθος τσιγάρο και να μπαίνει μέσα ο Μάστρος; ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ;;; Και γιατί ενώ εγώ εκείνη την ώρα χτυπούσαμε κι οι δυο τρελή υπερωρία το μόνο που να σχολιάζει να είναι «κι εγώ νόμιζα δουλεύατε τέτοια ώρα»; Πώς γίνεται ρε γαμώτο;

Επίσης δυο φορές τη βδομάδα (σε μεγάλα γλέντια, αλλιώς μια) παραγγέλνω κάτι να φάω από την καντίνα. Έτσι και σήμερα. Παράγγειλα μια ωραία, αφράτη, ζεστή σπανακόπιτα. (τα επίθετα είναι χάριν του ότι το κείμενο προσπαθεί να είναι ενδιαφέρον και ουδεμία σχέση έχουν με την ποιότητα της σπανακόπιτας από το κυλικείο της δουλειάς). Και ένα αχνιστό φλυτζάνι, μυρωδάτο καφέ (ΟΚ ήταν τσάι, υπερβολικά ελαφρύ και σχεδόν κρύο, τώρα τί κατάλαβες;) Πίνω μια γουλιά από το τσαγόκαφο και δαγκώνω ένα μεγααααααααααλο κομμάτι σπανακόπιτα, οπότε.... Τικ Τοκ. Χτυπάει η πόρτα. Εγώ απαντώ «μπε;» (ήταν ναι, αλλά ήμουν μπουκωμένη, remember;;) Η πόρτα μισανοίγει, βλέπω το κεφάλι του Μάστρου, προσπαθώ να μασήσω γρήγορα για να καταπιώ, ταυτόχρονα αρχίζω να σκάω χαμόγελ0, (χωρίς να αποκαλύπτω δόντια, αφού έτρωγα) ώσπου η πόρτα ανοίγει πια διάπλατα και το μόνο που θέλω είναι να διακτινιστώ. Κάπου μακριά κατά προτίμηση. Από την διάπλατη πόρτα μπαίνουν 6 άτομα, συγκεκριμένα, το επαγγελματικό φαν κλαμπ του Μιάλον Κουπέπι!!!
Με βλέπουν -την μπουκωμένη υπάλληλο- χαριτολογούν ότι με κόψανε στο διάλειμμα πάνω, μου δίνουν τα χέρια απανωτά, ο ένας διαδέχεται τον άλλο, μου χώνουν στα χέρια κάτι προεκλογικά φυλλάδια, εγώ μασώ, καταπίνω, σκουπίζομαι, χαμογελώ ,κάνω χειραψίες, προσεύχομαι να είναι όλα ένα ψέμα, και σίγουρα όλα τα πιο πάνω χωρίς τη συγκεκριμένη σειρά με την οποία αναγράφηκαν.

Ο δε Μάστρος, εξαφανίστηκε, χωρίς καν να με συστήσει, αλλά σίγουρα αυτή τη φορά θα το μάθει το όνομα μου.
Από τις ειδήσεις: «νεαρή υπάλληλος του Τάδε Τάδε Γραφείου, η δεσποινίς Τάδε Δείνα, βρέθηκε θρονιασμένη στο φεγγάρι. Όταν τη ρώτησαν πώς βρέθηκε εκεί, αυτή απλώς απάντησε ''με ευκολία''»

Και ερωτώ: ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ;;

Ekloges 2008

Άκουα σήμερα το πρόγραμμα του Μιάλον Κουπέπι, αν κερδίσει τις εκλογές, για τον πολιτισμό.

Ναι. Μάλιστα! Για τον πολιτισμό! Άκουσε κανένας άλλος να μιλά υποψήφιος για τον πολιτισμό; Εγώ πάντως όχι. Έλεγε θα τον προωθήσει στέλνοντας καλλιτέχνες στο εξωτερικό και φέρνοντας μεγάλες εκδηλώσεις στην Κύπρο. Ελπίζω να μεν περιοριστεί στο γνωστό μοτίβο ότι καλλιτέχνες είναι μόνο αυτοί που γράφουν εθνικοπατριωτικά ποιήματα και αποκαλούν την Κύπρο η "Κύπρος μας", όπως στις γιορτές του σχολείου, γιατί καήκαμε.

Τώρα που είπα σχολικές γιορτές, θυμήθηκα και τις άπειρες καλλιτεχνικές απόπειρες των φιλολόγων στο σχολείο μου, (και υποθέτω στα απανταχού κυπριακά σχολεία) να "δημιουργήσουν καλλιτεχνικά". Κάτι γιορτές με το Χρυσοπράσινο Φύλλο να είναι number one hit, να ακολουθεί το ποιήμα του Παλληκαρίδη (σε απαγγελία τύπου "μην-απορείτε-που μιλώ-τόσο-περίεργα-δεν-φταίω-εγώ-που-σε-κάθε-τελεία-κάποιος-μου-τραβά-τα-μαλλιά") και με την καθιερωμένη ομιλία κάποιας δύσμοιρης φιλολόγου, που δεν την κανεί που έχει να διορθώσει ένα σκασμό ανορθόγραφες εκθέσεις όταν πάει σπίτι της, έπρεπε να γράψει και λόγο που να κάνει τον διευθυντή να δακρύσει από συγκίνηση και τους μαθητές να κλαίνε από βαρεμάρα. Το ατού των φιλολόγων ήταν βέβαια το θέατρο. Βεεεεεεεβαια. Δεν ήσουν φιλόλογος που να αξίζει τον σεβασμό αν δεν είχες ανεβάσει τουλάχιστον μια Ηλέκτρα (όπου Ηλέκτρα, η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου, άσχετο αν δεν σκαμπάζει από υποκριτική και Χορός καμμιά δεκαριά ακούνητες, αγέλαστες που σήκωναν τα χέρια ομαδόν ψηλά, κατά προτίμηση ανά δέκα δευτερόλεπτα).

Ρε λες ο Μιάλον Κουπέπι να θέλει να αναλάβει φιλόλογος την πολιτιστική προώθηση της Κύπρου στο εξωτερικό; Ου χαττάν...

Σπουδαία τα λάχανα

Εμένα γιατί το "σπουδαία τα λάχανα" του Εθνάρχη μας εφάνηκεν μου πολλά αστείο;

Δηλαδή μιλούμεν εφύρτηκα.

Αφού εφαντάζουμουν τον να τον ρωτούν

"Πώς σκοπεύετε να λύσετε το Κυπριακό Πρόβλημα;"

τζαι τζείνος να απαντά

"Έσιεις Πρόβλημα; Στο Λέλλο."

Αχαϊρευτη 101

Αχαϊρευτος.

Άνθρωπος χωρίς χαϊρι.

Ο μη Προκομμένος.

Σε κάθε κοινωνία, Αχαϊρευτος είναι αυτός που δεν ακολουθεί τη νόρμα.

Και εξηγώ:

Στην κυπριακή κοινωνία αχαϊρευτος είναι ο ανύπαντρος στα πατημένα τριάντα. Τζείνος που "τόσες κορούες θέλουν τον τζαι τούτος ούτε να γυρίσει να τες δει". Τζείνη που στα εικοσπέντε (το ηλικιακό όριο για τις γυναίκες είναι σαφώς χαμηλότερο) δεν ελογιάστηκεν, "ούφφου ούλλους σκάρτους τους φκάλλει, εν θωρεί τα μούτρα της".

Επίσης αχαϊρευτος εν τζείνος που αντί να κάμνει αιτήσεις στο δημόσιο, κάθεται τζαι γυρεύκει δουλειές που να τον εκφράζουν μίσιμου, "τζαι ταϊζουν τον οι γονιοί του, 30 χρονών γάρος". Σημειωτέον ότι αν ο εν λόγω γάρος αποφασίσει να πάει να μείνει μόνος του, να νοικιάσει ένα διαμερισματάκι βρε αδερφέ, παραμένει γάρος αλλά τζαι μαλάκας γιατί "αντί να κάτσει με τους γονιούς του που ποτίζουν τον τζαι ταϊζουν τον, πάει να τα τρώει στα ενοίκια".

Αν ο εν λόγω γάρος εν θηλυκός, το πρόβλημα είναι ακόμη μεγαλύτερο καθώς "ε μα εν φανερόν γυρεύκεται, εν ίβρεν τζαι άντραν ως τωρά, αντί να παντρευτεί να κάμει κανέναν κοπελλούδιν της μάνας της (γιατί εν της μάνας της φυσικά) παέι μίσιμου να μείνει μόνη της ,να τα τρώει στα ενοίκια".

Αχαϊρευτος είναι επίσης ο άνθρωπος που αντί να σιέρεται που ξυπνά η ώρα 7 (το αργότερο) για να πάει δουλειά στην κυβέρνηση ("να πκιάννει σίλλιες λίρες το μήνα, τζαι να κσιέται"), προτιμά να παραιτηθεί για να κάνει φρίλανς δουλειές με τις οποίες πιθανώς θα βγάζει τα μισά, αλλά (ΝΑΙ,ΝΑΙ) θα μπορεί να ξυπνά ότι ώρα θέλει.

Επίσης αχαϊρευτος είναι ο δημόσιος υπάλληλος που για να μην ξυπνήσει στις 6 τη μέρα των εκλογών, αρνείται να πάει να δουλέψει την συγκεκριμένη μέρα κι ας χάσει 150 λίρες.

Αχαϊρευτος εν τζείνος που αντί να θέλει να γίνει δημόσιος υπάλληλος, διαδηλώνει (μες το μπάνιο του, γιατί βαριέται να βγεί έξω) υπέρ της "προσωρινότητας" των δημοσίων υπάλλήλων, as opposed to "μονιμότητα". Τζαι λαλεί το τζαι σε άλλους, που όντας σώφρονες, κουντούν ο ένας τον άλλον τζαι θωρούν τον με το μισόν τους.

Αχαϊρευτος εν τζείνος που πίνει καφέ με τους φίλους του η ώρα 11 το πρωί (εν τζαι πολλά νωρίς) την ώρα που ο φυσιολογικός κόσμος δουλεύει, και δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΜΙΑ τύψη.

Υπάρχουν πολλές κατηγορίες αχαϊρευτων. Next time λαλώ τες τζαι τες υπόλοιπες.

Προς το παρόν να ομολογήσω ότι δυστυχώς από φύσει Αχαϊρευτη, εχω γίνει τον τελευταίο χρόνο Προκομμένη, με αποτέλεσμα:

1.Να με περάσει η φίλη μου η Μ. (grande Αχαϊρευτη, τα σέβη μου) στον τηλεφωνικό κατάλογο του κινητού της, από το Α στο Π. Αυτό είναι πραγματικά τραγικό. Οφείλω να ομολογήσω πως με προειδοποίησε επανειλημμένα...

2.Να έχω χάσει αρκετό από τον αυτοσεβασμό μου. (Αυτό κι αν είναι δείγμα Προκομμένης, αν σκεφτείς ότι ως Αχαϊρευτη δεν θα έπρεπε να έχω κανέναν αυτοσεβασμό.)

Next time -αν δεν ξεχάσω από τις υποχρεώσεις που έχει η κάθε Προκομμένη τον κωδικό για το blog- θα αναφερθώ και σε άλλες περιπτώσεις Αχαϊρευτοσύνης. Αν δεν βαρκούμαι δηλαδή, πράγμα που θα είναι καλό, γιατί μπορεί κάτι να έχω από το μικρόβιο ακόμη...