Αναρωτιέμαι πώς καταφέραμε να ονομάσουμε πολιτικά ορθή την καταστροφή μιας πόλης και μιας χώρας ολόκληρης, καταστροφή που δεν είναι μόνο κτιριακή, αλλά και οικονομική και εν τέλει -με τις περικοπές που θα αποφασίσουν σίγουρα οι επιχειρήσεις και την ανεργία που θα απειλήσει αρκετό κόσμο- κοινωνική καταστροφή. Παντού ακούω για οργή που ξεχύλισε, για το κερασάκι στην τούρτα και άλλα τέτοια κλισέ, βλέπω να "αποκαλύπτουν" όλοι κάτω από τις κουκούλες τους οργισμένους/ μορφωμένους πλην άνεργους / ιδεαλιστές νέους, τους κακοπληρωμένους εργάτες, τους καταπιεσμένους αλλοδαπούς, τους χαμηλόμισθους συνταξιούχους. Και απορώ: δηλαδή σηκώσατε τις κουκούλες και ήταν αυτοί από κάτω; Και αν ήταν τόσο εύκολο, να ξέρουμε ποιοι είναι όλοι αυτοί, γιατί δεν έκανε το ίδιο και η αστυνομία, και μια που κοίταγε κάτω από την κουκούλα, να τους συλλάβει κιόλας για τις λεηλασίες, τους πυρπολισμούς, το πλιάτσικο;
Δεν αντιλαμβάνομαι πώς γίνεται, από κει που κάθεσαι ήσυχα στον καναπέ σου και βλέπεις Λάκη Γλυκούλη, ή ψηφίζεις για το ποιος θα βγει από το X Factor, να αποφασίζεις ξαφνικά να βάλεις κουκούλα ή το καλσόν της γυναίκας σου και να βγεις στο δρόμο να καις κάδους και να σπας βιτρίνες. Αυτό είναι σχιζοφρενικό. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ, ότι άνθρωποι με σώας τα φρένας, θεωρούν ότι με το να καταστρέψουν (προσέξτε, ξαφνικά, χωρίς να έχουν δώσει προηγούμενα σημάδια βίαιης συμπεριφοράς) τόν κόσμο γύρω τους, θα τον κάνουν καλύτερο.
Εγώ ξέρω ότι, όταν θέλεις να αλλάξεις τα πράγματα και τον κόσμο, το κάνεις με την καθημερινή σου συμπεριφορά, με μικρές κινήσεις καλυτερεύεις τη ζωή σου και αυτή των άλλων. Ξέρω ότι βρίσκεις τρόπους για να εκφράζεσαι και να διοχετεύεις τη δημιουργικότητά σου, χωρίς διαλύεις αυτά που άλλοι έχτισαν. Ναι, το ένστικτο της καταστροφής ίσως να υπάρχει και ίσως να είναι ισχυρό. Είναι όμως πιο ισχυρό από το ένστικτο της δημιουργίας;
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου