Εττούμπαρα...

Οδηγούσα λοιπόν αμέριμνη, επιστρέφοντας σπίτι μου ένα βράδυ της προηγούμενης βδομάδας. Ξάφνου, βλέπω στα 100 μέτρα ένα γάτο, άλλως ψωρόκαττον, να τριβιτζιάζεται στην άκρη του πεζοδρομίου. Τριβιτζιάζεται= χοροπηδάει ελαφρά από το ένα πόδι στο άλλο, αναποφάσιστος. Επειδή είμαι και psychic (καμία σχέση με psycho), κατάλαβα ότι ο ψωρόκαττος ΔΕΝ κατουριόταν, αλλά προσπαθούσε να αποφασίσει αν θα περάσει απέναντι τώρα ή σε λίγο... Χαμηλώνω λοιπόν ταχύτητα (είπαμε αμέριμνη, αλλά μου είχαν πει ότι ήταν έκλειψη εκείνη την ημέρα κι έπρεπε να προσέχω στο οδήγημα, οπότε είχα και το νου μου), και πλησιάζω το γάτο, ενώ ταυτόχρονα προσεύχομαι να το πάρει απόφαση γρήγορα, ό,τι και να είναι αυτό που θα πάρει απόφαση.
Ο γάτος δυστυχώς ήταν κλασικός βουτυρόκαττος, που η μοναδική απόφαση που έπρεπε να πάρει στη ζωή του ως τότε μάλλον ήταν "Whiskas ή Gourmet Soufflee?", και όλες οι υπόλοιπες αποφάσεις του λαμβάνονταν από τη μάνα του. Οπότε πάνω στην ώρα που έφτασα τα τρία μέτρα απόσταση, κάνει το μεγάλο πήδημα και βρίσκεται μπροστά από το ομολογουμένως χαριτωμένο αυτοκινητάκι μου...
Εγώ -ως γκράντε οδηγάρα- και δεν θέλω σχόλια για την οδηγική μου ικανότητα ως γυναίκα- πατάω φρένοοοοοο. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΓκ. Και δεν τον πατάω. Σταματάει αυτός, και γυρίζει πίσω από κει που ήρθε!!! Ούτε καν πήγε απέναντι τελικά ο βούτυρος! Αλλά...

ΝΤαααααααααγκ ΓΚΤΥΟΥΠ !"£$$%/¬‘_:;:³³(/¬%¬/*°+'½

Αυτός ήταν ο ήχος του προφυλακτήρα του χαριτωμένου μου αυτοκινήτου, καθώς τον έσπαγε η κοπελίτσα πίσω μου που οδηγούσε κι εκείνη ενα χαριτωμένο αυτοκίνητο, αλλά και του κεφαλιού μου που χτυπούσε με δύναμη στο προσκέφαλο του καθίσματος. Κατεβαίνει κάτω και μου λέει (τσιριλλά δηλαδή): WHY THE HELL DID YOU STOP IN THE MIDDLE OF THE ROAD?
απαντώ: (τσιριλλώντας επίσης σε άπταιστη αγγλική): WHAT DID YOU WANT ME TO DO? STEP ALL OVER THE FREAKING CAT?
κοπελίτσα: WHAT CAT?
Φυσικά ο σκατόκαττος είχε γίνει άφαντος, κάτσε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας...

Πείνασα, συνεχίζω άλλη ωρα.

Φαντασία στην εξουσία. Not.

Αναρωτιέμαι αν οι πολιτικοί μας παίρνουν το πρωί στο σπίτι τους ειδοποίηση για τα θέματα της ημέρας με τίτλους, οπότε και εξηγείται η προσκόλλησή τους σε λέξεις ή φράσεις για ολόκληρες βδομάδες, μήνες ή και χρόνια ενίοτε. Άμα σου έρχεται το θέμα του μήνα με τίτλο βρε αδελφέ, δεν μπορείς να το μπερδέψεις. Ξέρουν όλοι για ποιο πράγμα μιλάς.
Και εξηγούμαι:
Το θέμα του τελευταίου μήνα κατέφτασε στο φαξ τους (γιατί email συνήθως δεν χρησιμοποιούν) προφανώς υπό τον τίτλο : "Σήψη και διαφθορά". Άκουσε κανείς πολιτικό να λέει ότι υπάρχει "διαφθορά στην αστυνομία" ή ότι "πρέπει να καταπολεμήσουμε τη σήψη της κρατικής μηχανής"; Εγώ πάντως όχι. Ακούω ότι "υπάρχει σήψη και διαφθορά στην αστυνομία", και ότι "πρέπει να καταπολεμήσουμε τη σήψη και τη διαφθορά", ότι "τα φαινόμενα της σήψης και της διαφθοράς υπάρχουν εδώ και καιρό", ότι "ο τραχανάς που μου ετοίμασε η μάνα μου μύριζε σήψη και διαφθορά".. ε σόρυ, παρασύρθηκα λίγο με το τελευταίο. Όπως φαίνεται, η σήψη και η διαφθορά πάνε πακέτο: όπως το σουβλάκι με την πίτα, τα κουπέπια με το κολοκάσι, και ο βλάκας με την περικεφαλαία.

Το άλλο που τους αρέσει πολύ είναι η στοχοπροσήλωση. Μόδα που νομίζω άρχισε ο νυν κυβερνητικός εκπρόσωπος Στ.Στεφάνου, ("η κυβέρνηση θα προχωρήσει στο διάλογο στοχοπροσηλωμένα") και τόσο τους άρεσε, που το χρησιμοποιούν πια διαρκώς, λες και το ήξεραν από τότε που γεννήθηκαν. Και το καλύτερο! Υπάρχει και στο λεξικό, άρα είναι σωστοί οι άτιμοι. Ειδικά το ΑΚΕΛ, νομίζω θα πρέπει να το κατοχυρώσει ως δική του προσθήκη στο λειξιλόγιο των Κύπριων πολιτικών. Να βγάλουν και φανελάκια με σύνθημα: "Proud to be στοχοπροσηλωμένος Akelikos".

Το πάντοτε αγαπημένο "στο τέλος της ημέρας" δε; Αλήθεια, στο τέλος ποιας μέρας; Της σημερινής, της αυριανής, της αντιπροχθεσινής; At the end of the day, βρε, που λένε κι οι μισητοί (κατά τα άλλα) Εγγλέζοι. Είχαμε ως Έλληνες τη φράση "στο τέλος", αλλά δεν ήταν αρκετή για να γεμίσει με στόμφο τον τηλεοπτικό/ραδιοφωνικό χρόνο, οπότε σου λέει, ας μπήξουμε και την ημέρα στο τέλος, μπας και δούμε άσπρη μέρα.

Άλλα παραδείγματα είναι το αγαπημενοτερότερό τους φυσικά: η "δίκαιη και βιώσιμη" λύση του Κυπριακού που το ακούω από τότε που γεννήθηκα, ή το ακόμη καλύτερο "δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα, με πολιτική ισότητα όπως αυτή περιγράφεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αρχές του διεθνούς δικαίου".
Σημειώνεται ότι το τελευταίο κατεβατό δικαιούσαι να το πεις σε οποιαδήποτε ερώτηση σου κάνει κάποιος και να έχει την παραμικρή σχέση με το Κυπριακό. π.χ. "Ρε πάμε να παίξουμεν αππάρους στον Ιππόδρομο;" και απαντάς :" μα δίπλα στο οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου; Τζείνο που οδηγεί στους κατεχόμενους τόπους μας που τους επκιάσαν οι Τούρτζοι, τζαι που εν να τους ξαναδούμεν (εκτός αν θέλουμεν να παίξουμεν στο κάζίνο) όταν βρεθεί για το Κυπριακό μια δίκαιη, βιώσιμή λύση, διζωνικής, δικοινοτικής .... μπλα μπλα μπλα... διεθνούς δικαίου; Οί ρε, ένι μπορώ. Εννα παίξω φούτσαλ σήμερα".
Είναι κάτι σαν ψυχαναγκασμός δηλαδή. Πρέπει να το πεις ΟΛΟΚΛΗΡΟ, αλλιώς θα έχεις γκαντεμιά για ένα χρόνο, θα φυτρώνουν αγριόχορτα στο περβόλι σου, θα πκιάσουν τα κοπελλούθκια σου φτείρες, θα τελειώσει η συνδρομή του Norton Antivirus και θα φκαίνει ούλλη μέρα το σήματούιν Renew you Licence και δεν θα μπορείς να δουλέψεις στο PC σου, θα κάμνει η πεθερά σου hoover και θα σε πκιάννει τηλέφωνο να έρτεις να σηκώσεις τα έπιπλα κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Αλλιώς δεν εξηγείται...

Υ.Γ. Ρωτώντας ένα φίλο για την πλήρη σύνταξη του ανωτέρω κατεβατού (ναι, ναι ξέρω, λαμπρόν να με κάψει που δεν το θυμάμαι ΟΛΟ απέξω μετά από τόση επανάληψη) με ενημέρωσε ότι εδώ http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/2008/11/banalit.html μπορεί να βρεί κανείς πλήρη κατάλογο των αγαπημένων εκφράσεων που αφορούν το εθνικό μας θέμα, την εθνική μας τραγωδία, το δράμα του κυπριακού λαού...

Καλώς μας μπήκε...

Ήρθε και το 2009. Έφυγε η γκαντεμοχρονιά (για πολλούς), το δίσεκτο 2008.
Τι έμαθα τη χρονιά που πέρασε;

1. Ότι μπορούμε να εκλέξουμε κομμουνιστή πρόεδρο και δεν θα μετατραπεί η Κύπρος "μας" σε σοβιετικό παρακλάδι, η Μερσεντές σου σε Λάντα, η πιστωτική μου σε κουπόνι για το γάλα και η αβγολέμονη το Πάσχα δεν έγινε αυτόματα μπορς*.
2. Ότι θα λυθεί το Κυπριακό το 2009 (κράτα μικρό καλάθι)
3. Ότι δεν υπάρχει όριο στην έκπληξη που μπορεί να μου προκαλέσουν οι ατάκες του Βυζαντινολόγου. Ανύπομονώ για την επόμενη.
4. Ότι στην Κύπρο δεν είσαι σοβαρός υπουργός αν δεν μιλήσεις τουλάχιστον 15 φορές το μήνα στα κανάλια. Το αν σε ρωτούν για την κρίση στη Γάζα ή για το πώς απλώθουμε σωστά τον τραχανά, δεν παίζει ρόλο. Φτάνει να απαντάς σε όλα. (κάτι μου λέει ότι σε κάθε υπουργικό συμβούλιο, συγκρίνουν πόσες φορές βγήκε στα ΜΜΕ ο καθένας. Ο χαμένος (δηλαδή όποιος βγήκε τις λιγότερες φορές) μάλλον γράφει τα πρακτικά της συνεδρίασης.)

Σε προσωπικό επίπεδο έμαθα:

1. Ότι δεν υπάρχει όριο για το πόσες δουλειές (που θεωρητικά κανείς δεν θα άφηνε) μπορώ να αφήσω, για να μπω σε νέες περιπέτειες και νέα επεισόδια, God knows why, μαλλον just for the thrills. (όχι, δεν είμαι η κόρη του Βαρδινογιάννη).
2. Ότι αυτό εκπλήσσει μόνο εμένα και καθόλου όσους με ξέρουν καλά.
3. Ότι υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι και δημόσιοι γάροι (γάιδαροι, κατά το επισημότερον). Οι φίλοι μου ανήκουν κυρίως στη δεύτερη κατηγορία, δηλαδή δουλεύουν σαν γάροι, παίρνουν δουλειά σπίτι (και τα Σ/Κ), δεν πληρώνονται επιπλέον και δεν δικαιούνται να παραπονεθούν, γιατί ο κόσμος θεωρεί ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, άρα τυχεροί.
4. Ότι υπάρχει και τρίτη κατηγορία: οι δημόσιοι μούλοι. Δεν δουλεύουν καθόλου, δεν τους λέει κανείς τίποτα, και παραπονιούνται όταν τους ζητάς να δουλέψουν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ανήκουν κάπου στη μέση των γάρων και μούλων.
5. Ότι όλος ο κόσμος φέτος αποφάσισε να γίνει μάνα. Τα επακόλουθα αυτής τους της απόφασης θα φανούν πιστεύω όταν θα γράφω (καλώς εχόντων των πραγμάτων δεν θα έχω βαρεθεί να γράφω) για το τι έμαθα το 2009.
6. Ότι αν σου ζητήσουν να γίνεις κουμπάρος, μπορείς και να αρνηθείς, αν δεν το θες πραγματικά, γιατί αλλιώς την έκατσες. Δικαιολογίες τύπου "έπαθε ανεμοβλογιά η γάτα μου και δεν θα μπορέσω" τη μέρα του γάμου, δεν βολεύουν.

*μπορς: σούπα εκ Ρωσίας ορμώμενη με παντζάρια. τρώγεται ζεστή το χειμώνα και κρύα το καλοκαίρι, με μια κουταλιά sour cream. Αν με ρωτάτε, είναι καλύτερη από την αβγολέμονη, αλλά δεν με ρωτάτε.