Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Εμπάθεια Συμπάθεια Αντιπάθεια

Είναι αργά και κάθομαι στο γραφείο. Κάποιες στιγμές η βροχή χτυπά το παράθυρό μου με βία. Νομίζεις είναι χαλάζι. Δεν είναι.
Το κτήριο είναι άδειο. Πάντα έτσι νομίζω τέτοια ώρα, μέχρι να ανακαλύψω ότι κάποιος άλλος τρελός καθόταν μέχρι αυτή την ώρα και δούλευε "μαζί μου".
Αλλά συνήθως έτσι είναι. Για να νιώσουμε τους άλλους, να τους σκεφτούμε, πρέπει συνήθως να μας πουν ακριβώς τι τους συμβαίνει, ή να το δούμε να τους συμβαίνει. Αλλιώς η νοοτροπία που επικρατεί (γύρω μου τουλάχιστον) είναι ότι όλοι οι άλλοι καλά την έχουν.
Καλά την έχει αυτός, τόσα λεφτά βγάζει. Καλά την έχει εκείνη, με τέτοια κορμάρα όλοι στα πόδια της. Καλά την έχει ο άλλος, το αφεντικό μόνο εκείνον παίρνει απευθείας τηλέφωνο, χωρίς τη μεσολάβηση γραμματέα.
Κανείς δεν σκέφτεται ότι αυτός που βγάζει "τόσα" λεφτά, μπορεί να μην έχει καν το χρόνο να τα ξοδέψει. Ότι εκείνη με το "κορμί-σπαθί" προσπαθεί εδώ και χρόνια να πάρει προαγωγή, αλλά κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά (ωραία και έξυπνη, δεν γίνεται ε;) κι ότι ο άλλος που απαντά στα απευθείας τηλεφωνήματα του αφεντικού του, κάθε φορά που κτυπά το τηλέφωνο πετάγεται νευρικά, γιατί ξέρει ότι αυτό σημαίνει πως πάλι το βράδυ δεν θα γυρίσει στη γυναίκα του και στο παιδί του, πάλι θα τους βρει να κοιμούνται, πάλι θα φύγει πρώτος το πρωί, γιατί απλά εδώ που έφτασε δεν μπορεί να πει πια όχι.
Λείπει λίγο η εμπάθεια. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη λέξη και δεν έχω πρόσβαση σε λεξικό. Εμπάθεια, όχι όμως με την αρνητική της έννοια, αλλά με την έννοια του να μπορείς να μπεις, έστω για λίγο, στο πετσί του άλλου, να τον καταλάβεις.
Να προσπαθήσεις, έστω, να μπεις στη θέση του. Και μετά να κρίνεις. Η, ακόμα καλύτερα, αφού πάντα θα σου λείπουν κάποια δεδομένα, να μην κρίνεις.
Ναι. Αλλά...