Άκουα σήμερα το πρόγραμμα του Μιάλον Κουπέπι, αν κερδίσει τις εκλογές, για τον πολιτισμό.
Ναι. Μάλιστα! Για τον πολιτισμό! Άκουσε κανένας άλλος να μιλά υποψήφιος για τον πολιτισμό; Εγώ πάντως όχι. Έλεγε θα τον προωθήσει στέλνοντας καλλιτέχνες στο εξωτερικό και φέρνοντας μεγάλες εκδηλώσεις στην Κύπρο. Ελπίζω να μεν περιοριστεί στο γνωστό μοτίβο ότι καλλιτέχνες είναι μόνο αυτοί που γράφουν εθνικοπατριωτικά ποιήματα και αποκαλούν την Κύπρο η "Κύπρος μας", όπως στις γιορτές του σχολείου, γιατί καήκαμε.
Τώρα που είπα σχολικές γιορτές, θυμήθηκα και τις άπειρες καλλιτεχνικές απόπειρες των φιλολόγων στο σχολείο μου, (και υποθέτω στα απανταχού κυπριακά σχολεία) να "δημιουργήσουν καλλιτεχνικά". Κάτι γιορτές με το Χρυσοπράσινο Φύλλο να είναι number one hit, να ακολουθεί το ποιήμα του Παλληκαρίδη (σε απαγγελία τύπου "μην-απορείτε-που μιλώ-τόσο-περίεργα-δεν-φταίω-εγώ-που-σε-κάθε-τελεία-κάποιος-μου-τραβά-τα-μαλλιά") και με την καθιερωμένη ομιλία κάποιας δύσμοιρης φιλολόγου, που δεν την κανεί που έχει να διορθώσει ένα σκασμό ανορθόγραφες εκθέσεις όταν πάει σπίτι της, έπρεπε να γράψει και λόγο που να κάνει τον διευθυντή να δακρύσει από συγκίνηση και τους μαθητές να κλαίνε από βαρεμάρα. Το ατού των φιλολόγων ήταν βέβαια το θέατρο. Βεεεεεεεβαια. Δεν ήσουν φιλόλογος που να αξίζει τον σεβασμό αν δεν είχες ανεβάσει τουλάχιστον μια Ηλέκτρα (όπου Ηλέκτρα, η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου, άσχετο αν δεν σκαμπάζει από υποκριτική και Χορός καμμιά δεκαριά ακούνητες, αγέλαστες που σήκωναν τα χέρια ομαδόν ψηλά, κατά προτίμηση ανά δέκα δευτερόλεπτα).
Ρε λες ο Μιάλον Κουπέπι να θέλει να αναλάβει φιλόλογος την πολιτιστική προώθηση της Κύπρου στο εξωτερικό; Ου χαττάν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου