Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Εμπάθεια Συμπάθεια Αντιπάθεια

Είναι αργά και κάθομαι στο γραφείο. Κάποιες στιγμές η βροχή χτυπά το παράθυρό μου με βία. Νομίζεις είναι χαλάζι. Δεν είναι.
Το κτήριο είναι άδειο. Πάντα έτσι νομίζω τέτοια ώρα, μέχρι να ανακαλύψω ότι κάποιος άλλος τρελός καθόταν μέχρι αυτή την ώρα και δούλευε "μαζί μου".
Αλλά συνήθως έτσι είναι. Για να νιώσουμε τους άλλους, να τους σκεφτούμε, πρέπει συνήθως να μας πουν ακριβώς τι τους συμβαίνει, ή να το δούμε να τους συμβαίνει. Αλλιώς η νοοτροπία που επικρατεί (γύρω μου τουλάχιστον) είναι ότι όλοι οι άλλοι καλά την έχουν.
Καλά την έχει αυτός, τόσα λεφτά βγάζει. Καλά την έχει εκείνη, με τέτοια κορμάρα όλοι στα πόδια της. Καλά την έχει ο άλλος, το αφεντικό μόνο εκείνον παίρνει απευθείας τηλέφωνο, χωρίς τη μεσολάβηση γραμματέα.
Κανείς δεν σκέφτεται ότι αυτός που βγάζει "τόσα" λεφτά, μπορεί να μην έχει καν το χρόνο να τα ξοδέψει. Ότι εκείνη με το "κορμί-σπαθί" προσπαθεί εδώ και χρόνια να πάρει προαγωγή, αλλά κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά (ωραία και έξυπνη, δεν γίνεται ε;) κι ότι ο άλλος που απαντά στα απευθείας τηλεφωνήματα του αφεντικού του, κάθε φορά που κτυπά το τηλέφωνο πετάγεται νευρικά, γιατί ξέρει ότι αυτό σημαίνει πως πάλι το βράδυ δεν θα γυρίσει στη γυναίκα του και στο παιδί του, πάλι θα τους βρει να κοιμούνται, πάλι θα φύγει πρώτος το πρωί, γιατί απλά εδώ που έφτασε δεν μπορεί να πει πια όχι.
Λείπει λίγο η εμπάθεια. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη λέξη και δεν έχω πρόσβαση σε λεξικό. Εμπάθεια, όχι όμως με την αρνητική της έννοια, αλλά με την έννοια του να μπορείς να μπεις, έστω για λίγο, στο πετσί του άλλου, να τον καταλάβεις.
Να προσπαθήσεις, έστω, να μπεις στη θέση του. Και μετά να κρίνεις. Η, ακόμα καλύτερα, αφού πάντα θα σου λείπουν κάποια δεδομένα, να μην κρίνεις.
Ναι. Αλλά...

Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

«Στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές…»


Καλημέρα! ΟΚ, το ξέρω ότι μπορεί να μην το διαβάζετε μέρα, αλλά τώρα, εδώ που είμαι εγώ είναι πρωί. Απέναντί μου έχω ένα πάρκο που ακόμη δεν είμαι σίγουρη πού τελειώνει, γεμάτο δέντρα, γεμάτο «υγρό» πράσινο, εκείνο το πράσινο που θέλει νερό για να ριζώσει και να ανθίσει. Ένας τύπος με σορτσάκι πέρασε κάτω από το παράθυρό μου τρέχοντας, και όχι, δεν ξέχασε τα τσιγάρα στο αυτοκίνητο κι επιστρέφει να τα πάρει. Αυτός τρέχει για άσκηση. Είμαι στο κέντρο της πόλης και ακούω πουλάκια. Ο ουρανός είναι φωτεινός, απρόβλεπτος όμως. Κάθε λίγο κάτι παρέες από σύννεφα περνούν και κρύβουν τον ήλιο. Μπορεί να αποφασίσουν να μας βρέξουν, μπορεί και όχι.

Δεν είμαι στην Κύπρο. Κι αν όλα πάνε καλά, δεν θα είμαι εκεί (εδώ, για κάποιους από σας) για πολύ καιρό. Μου ακούγεται λίγο οξύμωρο: «αν όλα πάνε καλά, δεν θα είμαι εκεί». Οξύμωρο, γιατί άφησα πίσω πολλά, πώς μπορούν να είναι «όλα καλά»; Και γιατί ξέρω ότι θα μου λείψουν. Θα έρθει η στιγμή που θα λιγοστέψουν οι παλμοί μου και θα κάτσω σε μια πολυθρόνα, και ξαφνικά θα το νιώσω. Ότι μου λείπουν. Τώρα, με την τρέλα της μετακόμισης, δεν υπάρχει χώρος για τέτοιο συναίσθημα, δεν επιτρέπεται, αλλιώς δεν θα λειτουργήσεις, δεν θα οργανωθείς: όλα νέα, πολύ άγχος, ψάχνω σπίτι, καινούργια δουλειά, νέοι συνάδελφοι, πάλι άλλο γραφείο, αμάν αυτός ο παλαβόκαιρος, βρες το σούπερμάρκετ, ποιος θα σιδερώνει, με πονάει η μέση μου, το κεφάλι μου να δεις.

Ξέρω όμως ότι σε λίγο, μόλις πάψω να είμαι τουρίστας που δουλεύει θα αρχίσω να τα πεθυμώ: το σπιτάκι μου, το τρελό Τζαζούι μου που όλο και κάποιος βρισκόταν να του τη δώσει. Την ορτάνσια, που δεν ήθελα να την αφήσω -ναι, το ξέρω ότι απαγορεύεται η μεταφορά φυτών, αλλά δυο χρόνια την παρακαλούσα να ανθίσει και φέτος το αποφάσισε, αν κι όλοι μου λεγαν πως μόνο στα βουνά ανθεί, εκείνη όμως μου βγαλε κάτι πανέμορφα ροζ λουλούδια, κι εγώ την εγκατέλειψα, κατάλαβες. Τελικά ήρθα εδώ να ανακαλύψω ότι μάλλον είναι το εθνικό τους λουλούδι, υπάρχει παντού.

Δεν ξέρω, αν αντέχω να σκεφτώ πώς θα είναι, όταν θα μου αρχίσουν να μου λείπουν οι άνθρωποι που άφησα πίσω. Ούφφου. Αυτό το ποστ ξεκίνησε ως σύντομο πληροφοριακό μήνυμα ότι δεν έχω ψοφήσει σε κανέναν παγκάκι, κι ότι είμαι ζωντανή, και τελικά καταλήγει Ομήρου Οδύσσεια με κλάμα και οδυρμό από Καλημέρα Ζωή. Δεν θα το κάνω αυτό, γιατί αν αφήσω τον εαυτό μου να νιώσει θλίψη, αν αρχίσω να σκέφτομαι έναν-έναν τους αγαπημένους που δεν θα δω για πολύ καιρό, δεν είμαι σίγουρη ότι θα προλάβω να ανακάμψω μέχρι αύριο. Κι αύριο, πάω δουλειά.

Υ.Γ. Δεν είμαι σίγουρη ότι το πρόλαβα το παλιρροιακό κύμα

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Love and Money. Episode Two


Όταν η αγάπη μετριέται σε μετρητά…

Περίπτωση 2
Είσαι ο Καραμήτσος. Είσαι καλεσμένος σε γάμο. Παντρεύεται ένας φίλος σου, ο Πρήχτης. Απλό ε; Καθόλου.
Παραθέτω σκέψεις που μπορεί να σου περάσουν από το μυαλό, καθώς αποφασίζεις τι δώρο θα του κάνεις. Ακολουθεί διάλογος Αγγελικού Καραμήτσου (ΑΚ) και ΣκατοΚαραμήτσου (ΣΚ), δηλαδή τα δυο Άλτερ Έγκο του Καραμήτσου:

ΣΚ: Μπορώ να διαθέσω 50 ευρώ.
ΑΚ: Ναι, αλλά σε κάλεσε στο τραπέζι. Βάλε κάτι παραπάνω.
ΣΚ: Μα κι εκείνος τόσα έβαλε στο γάμο μου.
ΑΚ: Ναι, αλλά ήρθε μόνος του. Εσύ πας με την Καραμητσούλα. Τα διπλά θα πληρώσει για σένα.
ΣΚ: Ε, κι εγώ φταίω που ερωτεύτηκε την Ευλαμπία (Λάμπς είπαμεεε) μετά το γάμο μου; 50 έχω.
ΑΚ: Δεν είναι σωστό.
ΣΚ: Καλά, θα βάλω 60.
ΑΚ: Ναι, αλλά η Σούξου Μούξου και ο άντρας της είπαν θα βάλουν 150.
ΣΚ: Πόσααααααααααααααα; (άσπρισμα δέρματος, κοκκίνισμα εσωτερικού ματιών)
ΑΚ: 150, σκατοτσιγκούνη.
ΣΚ: Ναι, αλλά αυτοί παίρνουν περισσότερα από μένα. Εξάλλου, ο Πρήχτης είχε πάει στο γάμο τους στη Μύκονο και πλήρωσε εισιτήριο και διαμονή. Άρα του χρωστούσαν.
ΑΚ: Θα νιώθεις άσχημα μετάααααα...
ΣΚ: Δε θα νιώθει άσχημα κι ο Πρήχτης που μου έβαλε λιγότερα;
ΑΚ: Καλά λες. Μην το παίξεις υπεράνω, θα νομίζει ότι τον λες τσιγκούνη.
ΣΚ: Ε, πόσα να του βάλω;
ΑΚ: Να του βάλεις 80 και να του πάρεις κι ένα δώρο.
ΣΚ: Και δώρο;;;;
ΑΚ: Ναι, ρε. Για αναμνηστικό.
ΣΚ: Τι δηλαδή, να του πάρω τον πύργο του Άιφελ σε μπρελόκ; Μουαχαχα.
ΑΚ:Ουφ αυτό το σκατοχιούμορ σου. Όχι ηλίθιε. Να του πάρεις κάτι άλλο, πιο ακριβό. Ένα ωραίο βάζο, κάτι.
ΣΚ: Έχει ωραία βάζα για 20 ευρώ; Γιατί πάνω από 100 δεν ξοδεύω.
ΑΚ: Δεν έχει. Θα του πάρεις ένα των 50. Κι αν πάει να το αλλάξει και δει την τιμή;
ΣΚ: Ε, να τα αφαιρέσω από τα 80 τότε;
ΑΚ: Και τι θα του βάλεις πανέξυπνε; 30;
ΣΚ: …
ΑΚ: Λοιπόν, κλείσαμε. Θα του βάλεις 80, και πενήντα το βάζο 130. Μια χαρά σε βρίσκω.
ΣΚ. /%£=)(/»°!»£$$£%$»)(/$=)/*/. Δεν λες καλά που βαφτίζω το παιδί σε δυο μήνες και θα μου τα επιστρέψει αναγκαστικά…

The end.

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Love and Money


Όταν η αγάπη μετριέται σε μετρητά…

Περίπτωση 1.
Πας να πάρεις δώρο στην κολλητή σου και σκέφτεσαι: «Αχ, τι ωραίο αυτό το μπλουζάκι, είναι τελείως το στιλ της! Και το ψαράκι πάνω τέλειο!». Πάνω που είσαι έτοιμη να το αρπάξεις και να το σύρεις από τα μαλλιά στο ταμείο, βλέπεις και την τιμή: €10. «Πόσο;» λες, και αρχίζουν οι σκέψεις: «Μα μόνο; Α! Τέλεια τιμή. Ναι, χμ. Τέλεια τιμή, αν το έπαιρνα για μένα. Για την Καγκάρω μου όμως δεν πρέπει να δώσω κάτι παραπάνω; Κι αν πάει να το αλλάξει και δει ότι κάνει μόνο δέκα ευρώ;» Κι εκεί αρχίζουν τα όργανα. Το μπλουζάκι με το ψαράκι το αγοράζεις για σένα και αρχίζεις να γυρεύεις το «κάτι παραπάνω» για εκείνη.

Αφού όμως μπήκες στη διαδικασία να το ψάξεις αλλιώς, θα πρέπει να έχεις και στο μυαλό σου πόσα θα δώσεις. Που ορίζεται είτε από το πόσα έχεις, είτε από το πόσα ξόδεψε εκείνη για σένα στην αντίστοιχη περίπτωση, είτε από το πόσο συχνά μιλάτε στο τηλέφωνο, είτε από το πόσο υποχρεωμένη της είσαι, είτε από το πώς σχολίασε την Ευλαμπία (Λάμπς για τους φίλους) που της πήρε ένα «τσίππικο δώρο», είτε από όλα τα παραπάνω. (το γεγονός ότι τη φωνάζεις Καγκάρω μόνο όταν δεν είναι μπροστά, δεν σε έχει προβληματίσει καθόλου)

Καταλήγεις εξουθενωμένη (και αφού έχεις γυρίσει όλα τα καταστήματα που βάζουν τα προϊόντα σε τσάντες με γυαλιστερό χαρτί και το λόγκο τους με μεγάλα γράμματα, να το βλέπουν και οι πρεσβυωπικοί) να δίνεις 100 ευρώ, που είναι και πάνω από όσα υπολόγιζες, επειδή βρήκες ένα πουκάμισο που δεν σε τρελαίνει καθόλου, αλλά είναι (α) από «καλό» κατάστημα, (β) δεν θα ντραπείς, αν μάθει την τιμή (γ) η ώρα είναι οκτώ, τα καταστήματα κλείνουν, και απόψε είσαι καλεσμένη σπίτι της, άρα πρέπει να εμφανιστείς με δώρο ανά χείρας.

Πας στην Καγκάρω, της δίνεις το δώρο. Βλέπει τη σακούλα, ενθουσιάζεται. Βγάζει το πουκάμισο, το κοιτάει, σε ευχαριστεί πολύ. Τρεις φορές εκείνο το βράδυ σε ρωτάει από πού πήρες τη μπλούζα με το ψαράκι που φοράς, κι ότι είναι φοβερή. Όταν μένει μόνη της, αρχίζει να αναρωτιέται πώς θα σου πάρει αντίστοιχο δώρο, με τις βαρυφορτωμένες κάρτες της να κλαίνε από το χρέος. Εύχεται να της είχες κάνει δώρο καμιά μπλούζα με ψαράκι σαν αυτή που φορούσες, αλλά, αφού το ξέρει, όλα τα καλά για τον εαυτό σου τα κρατάς.

Την επομένη κι οι δυο σας –ξεχωριστά εννοείται- λέτε τον πόνο σας στη Λαμπς, που αρχίζει να νιώθει ενοχές για το «τσίππικο δώρο» που είχε κάνει στην Καγκάρω (σου ξέφυγε, οκ;). Νιώθετε κι οι τρεις σκατά. The end.

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Ξεστραβώθηκα

Όχι, μη χαίρεστε, δεν εννοώ ότι "έπηξεν ο νους μου". Απλώς, επιτέλους κατάφερα το αυτονόητο για πολλούς, δυσνόητο για μένα: να μεγαλώσω τα γράμματα της ιστοσελίδας και να βλέπω σαν άνθρωπος τι γράφω! Ας ελπίσουμε ότι τώρα που βλέπω καλύτερα, θα γράφω και καλύτερα, χε χε. Για μια ελπίδα ζούμε... :)
Και μια που είναι καλοκαίρι, είπα να αλλάξω και λίγο το πένθιμο μαύρο και να δούμε και λίγο το φως εις την σελίδαν τούτην.
Φιλιά.
Axairefti

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

Μάθε ποδηλάτη μου σήματα

Ποδηλάτες. Θέλω να τους δέρω. Να τους φακκώ με την πόμπα του ποδηλάτου ώσπου να πουν "συγγνώμη". Εξηγούμαι:
Καταλαβαίνω πως σε μια χώρα χωρίς συγκοινωνίες, όταν δεν έχεις λεφτά για αυτοκίνητο, η επόμενη καλύτερη λύση είναι το ποδήλατο. Ύστερα είναι τα ποδαράκια σου. Γιατί όμως καλέ μου άνθρωπε πρέπει να το χρησιμοποιείς για να αυξήσεις την πιθανότητα να νιώθω εγώ τύψεις για την υπόλοιπή μου ζωή που σε έστειλα στο νοσοκομείο;

Γιατί το θεωρείς απαραίτητο να είσαι πάντα στην αντίθετη πλευρά του δρόμου από εμένα που έρχομαι με το Τζαζούι μου, θεωρώντας ηλιθιωδώς ότι σε δρόμο με απότομες στροφές και με 4 λωρίδες, εσύ δεν θα εμφανιστείς από την αντίθετη κατεύθυνση, πάνω στο οδόστρωμα να με συγχύσεις;

Γιατί το θεωρείς απαραίτητο να περνάς το δρόμο απέναντι, κόβοντας καθέτως όλη την κίνηση λες κι είσαι πεζός, και μάλιστα πεζός που δεν κοιτάζει καν, αν έρχεται κάποιος, πριν περάσει απέναντι;

Γιατί χρυσέ μου στο δρόμο, ας πούμε, που οδηγεί από Κύκκο προς Χίλτον Παρκ, όπου η τροχαία τοποθέτησε διαχωριστικό ανάμεσα στις δυο κατευθύνσεις, με αποτέλεσμα να ρουφάω την κοιλιά μου για να προσπεράσω αυτοκίνητο, και όπου υπάρχει τεράστιο πεζοδρόμιο, στο οποίο δεν περπατάει Κανένας, εσύ νιώθεις την ανάγκη να οδηγείς πάνω στην άσφαλτο, κατά προτίμηση παρέα με φίλο σου, διπλοκαβάλα;

Γιατί όμορφε μου, μες τη νύχτα δεν βάζεις ένα φωτάκι μπρος κι ένα πίσω (κοστίζει 10 ευρώ το πολύ) και βασίζεσαι στο -αετίσιο ομολογουμένως- βλέμμα μου και τη γατίσια μου όραση-night vision για να αποφύγεις το σχεδόν σίγουρο ατύχημα;

Γιατί ρε κουμπάρε; Γιατί εγώ δίνω περισσότερη αξία στην υγεία σου από ό,τι εσύ,

Ξέρω τι σημαίνει να έχεις ποδήλατο. Έχω. Όποτε μπορώ, το χρησιμοποιώ, αν και για μένα ομολογουμένως είναι είδος πολυτελείας, όχι ανάγκης, όπως για κάποιους. Ξέρω ότι δεν έχουμε αρκετούς ποδηλατόδρομους και ότι τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα αυτοκίνητα, ταμπέλες, σκουπιδοτενεκέδες (σίγουρα δεν έχει ανθρώπους να περπατάνε όμως) και βαριέσαι να κάνεις τη μανούβρα κάθε λίγο, οπότε προτιμάς το οδόστρωμα. Αλλά πρόσεχε και λίγο ρε φίλε. Δεν είμαι υποχρεωμένη να έχω το άγχος σου κάθε φορά που μπαίνω στο αυτοκίνητό μου.

Πρόστιμα για αυτόχειρες ποδηλάτες δεν έχει δηλαδή; Μόνο για αυτοκίνητα στη λωρίδα 2+; Μήπως είναι καιρός και οι ποδηλάτες να δίνουν μια έστω απλή εξέταση για τα σήματα και τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας; Πριν θρηνήσουμε κόσμο, ίσως;

Αφιερωμένο στον φίλο ποδηλάτη που τον τελευταίο καιρό, σχεδόν κάθε πρωί χαιρετιόμαστε με τον εξής παράδοξο τρόπο: είναι 7 το πρωί. Καφέ δεν έχω πιει ακόμη. Μισώ το σύμπαν που ξύπνησα τέτοια άγρια ώρα. Τον πετυχαίνω Πάντα στον ίδιο δρόμο, να οδηγεί πάνω στο οδόστρωμα, Δίπλα σε ποδηλατόδρομο. Του κορνάρω μια φορά, ελαφριά, μην τον τρομάξω. Με υστερικές κινήσεις των χεριών μου προς τα αριστερά, του δείχνω τον Άδειο (σχεδόν) ποδηλατόδρομο, τύπου "έφκα πα στον ποηλατόδρομον κουμπάρε, εν για σένααααα". Αυτός, αφού με κοιτάξει στιγμιαία, με αγνοεί και συνεχίζει τον δρόμο του. Εγώ συνεχίζω τον δικό μου. Και οι δυο μάλλον σκεφτόμαστε τί κάναμε για να αξίζουμε τέτοια μεταχείριση. Κάποια στιγμή θα φλιπάρω. Και θα φταίω από πάνω.

Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

UFO και ψευδοκράτος

Χάλια η διάθεσή μου σήμερα. Ευτυχώς βρήκα μια είδηση στα ΝΕΑ και ενθουσιάστηκα (λέμε τώρα. Ο ενθουσιασμός μου συνήθως προβάλλεται με τη μορφή τσιρίδας και κακαριστού γέλιου, ωσάν κότα που γεννάει αυγά. Σήμερα περιορίστηκε στο σήκωμα του δεξιού φρυδιού.)
Λοιπόν. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν στην ύπαρξη ζωής εκτός του πλανήτη τούτου. Το ίδιο κι εγώ, δεν πιστεύω στη μοναδικότητα του ανθρωπίνου είδους και της ανθρώπινης βλακείας, έχοντας την ελπίδα ότι κάποια στιγμή κάποιοι συγκεκριμένοι θα εξαφανιστούν μυστηριωδώς από το πρόσωπο της Γης και δεν θα ξανάρθουν ποτέ, αλλά δυστυχώς νομίζω ούτε οι εξωγήινοι δεν θα τους άντεχαν και θα μας τους έστελναν πίσω με EUM (express universal mail).
Το νέο όμως είναι ότι -επειδή κάποιοι τους πιστεύουν τους εξωγήινους πολύ περισσότερο από μένα- έχουν ανοίξει και μουσεία UFO και μάλιστα "ήδη υπάρχει αίτημα για μουσείο στην κατεχόμενη Κύπρο και άρχισαν επαφές με τους Τουρκοκύπριους"!!! Μια ερώτηση έχω να κάνω μόνο: Αν στα εγκαίνια του μουσείου π.χ. στην Κερύνεια, εμφανιστεί ο Υπερπρόεδρος του Σύμπαντος ή η Princess Leia, τότε αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζουν το ψευδοκράτος; Και αν ναι, τότε σημαίνει λύθηκε το Κυπριακό, αφού θα έχει την υπερσυμπαντική αναγνώριση η ΤΔΒΚ;
Μήπως να βιαστεί ο Συντρόφιας (που λέει κι ο Νικόλας στην Άλλη Όχθη http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/ ) να ανοίξουμε εμείς πρώτοι το μουσείο;
Λεπτομέρειες εδώ: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4523918

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Γάτες, Σκύλοι και άλλα εδώδιμα αποικιακά

Συγχαρητήρια στο Πανεπιστήμιο Κύπρου για την απόφασή του να αυτονομηθεί και να διώξει από πάνω του την μικροκομματική πολιτική.
*************************************************

Μετά από διαβουλεύσεις ενός χρόνου, υποχωρήσεις και κόντρα υποχωρήσεις, το Πανεπιστήμιο, φάνηκε να... έβαλε την ουρά στα σκέλια και να υποχώρησε μπροστά στους βρυχηθμούς της υστεριάζουσας ΟΕΛΜΕΚ, των γνωστών υπερπατριωτών και αγωνιστών της ελευθερίας, οι πλείστοι από τους οποίους μπήκαν σε ξένα (αγγλικά συνήθως) πανεπιστήμια, δίνοντας GCE, και τα λάθη των οποίων κατά τη χρήση της ελληνικής γλώσσας είναι ανατριχιαστικά. Τελικά όμως μας βγήκε γάτα ο... σκύλος με την ουρά στα σκέλια. Μόλις κλείσανε τα σχολεία κι οι εκβιασμοί της ΟΕΛΜΕΚ για μποϊκοτάζ των Παγκυπρίων εξετάσεων (τις οποίες κατά τα άλλα στηρίζει) δεν είχαν πια αντίκρισμα, τσουπ νά κι η απόφαση του Πανεπιστημίου να δεχτεί φοιτητές με διεθνείς εξετάσεις! Τσα!
*************************************************
Και να σου η Μαρινέλα-Σεμελίδου, μαύρο τσεμπέρι στο μαλλί και δάκρυ κορόμηλο για το χαμό της εθνικής μας κληρονομιάς, και πάλι στα παράθυρα. Και να σου ο Τορναρίτης, η Κυριακίδου και τ’άλλα τα παιδιά. Τον Βαρνάβα δεν άκουσα σήμερα καθόλου και ανησύχησα. Λες να πήγε διακοπές και να έρχεται με επείγουσα πτήση για να κάνει δηλώσεις; Μάνα μου ρε, ούτε διακοπές δεν μπορούν να κάνουν οι καημένοι οι πολιτικοί.
Πάντα στο καθήκον!

*************************************************
Το επιχείρημα ότι θα χαθεί η ελληνική γλώσσα λόγω της εισδοχής 35 παιδιών με διεθνείς εξετάσεις ή ότι αυτά τα παιδιά δεν θα ξέρουν καλά ελληνικά βγαίνοντας από το Πανεπιστήμιο, είναι επιχείρημα τρίχρονου στην παιδική χαρά. Να μου θυμίσει κάποιος: στο Πανεπιστήμιο, δεν είναι στα ελληνικά οι εξετάσεις; Δηλαδή πώς θα βγουν από το Πανεπιστήμιο, αν δεν μπορούν να γράψουν και να μιλήσουν στα ελληνικά; Στο δικό μου το Πανεπιστήμιο, στην Αθήνα, αν κάναμε ορθογραφικά λάθη, μας έκοβαν μονάδες. Υποθέτω κάτι παρόμοιο θα ισχύει και στην Κύπρο, κι αν όχι, ας το κάνουν, να ησυχάσει κι η Σεμελίδου βρε αδελφέ!
*************************************************
Ρε τον καημένο τον ...Γλυκούλη. Θα βρίζει την ώρα και τη στιγμή που δέχτηκε να κάτσει στην πιο καυτή καρέκλα του Υπουργικού Συμβουλίου. Στην αρχή νόμιζα η πιο καυτή ήταν εκείνη του Υπουργείου Γεωργίας, έλλειψη νερού, πολλοί άλουτοι, μπόχα και δυσωδία κ.τ.λ. Τελικά όμως το Παιδείας (και ενίοτε και Πολιτισμού) είναι the boss of gkantemo-Ministries. Λίγο η εισδοχή με GCE, λίγο το μάθημα Ιστορίας, λίγο κι η Μπιενάλε κι οι τούρκικες φρεγάτες, κάτι κι οι εγκύκλιοι, και έχει τα σκήπτρα σου λέω!
*************************************************
Βλέπω τώρα και τη στέψη: φωνάζουν το όνομα του Μούτρου για τον τίτλο του Β’ αναπληρωματικού Υπουργού-Θα-Τες-Φάεις-Σε-Τούντη-Θητεία. Ο Μούτρος μουτρώνει (εύκολο) και στέκεται πίσω πίσω να μη βγει στη φωτογραφία, μουρμουρώντας "εμένα ξέρετε ποιος εν ο παπάς μου;" Φωνάζουν τον Γιαππίνο: «και ο Α’ Αναπληρωματικός Υπουργός-Θα-Τες-Φάεις-Σε-Τούντη-Θητεία είναι ο Γιαππίνος!» Ο Γιαππίνος κοιτάει δεξιά κι αριστερά, φοράει την προστατευτική μάσκα του, πλένει τα χέρια του με αντισηπτικό και κάνει ττόκκα με την παρουσιάστρια. Η παρουσιάστρια είναι φυσικά η Τατιάνα Στεφανίδου, γιατί μόνο μια υποψήφια του βραβείου «θα-τες-φαεις-με-τουντην-δουλειάν-που-κάμνεις» μπορεί να επιτελέσει το έργο της στέψης. Ο Γιαππίνος χαμογελά (κάτω που τη μάσκα, εμείς το βλέπουμε γιατί «γελούν τα μματούθκια του») και ανακουφισμένος που είναι αναπληρωματικός παραλαμβάνει το σκήπτρο-μπουνιά σιδερένια. «Και τώρα ο πρώτος μας μεγάλος τίτλος: Υπουργός-Θα-Τες-Φάεις-Σε-Τούντη-Θητεία θριαμβευτικά στέφεται ο Υπουργός Έχω-Γενούιν-Τζι-Αρέσκει-Μου-Call-Me-Waterworld !!!!!» Φωνές το πλήθος, χαρέεεες ο Γενούις!

Και τότε…. Τύμπανα χτυπούν ρυθμικά, ντραμς σιγοπαίζουν ….τρα ταττατααααααααααα! Και Υπουργός-Βούρα-Γιατί-Θα-Τες-Φάεις-Πιλέ στέφεται οοοοοοοοο ΓΛΥΚΟΎΛΗΣ!!!! Το πλήθος έχει εκστασιαστεί, σημαίες ελληνικές, κυπριακές, τουρκικές και καταριανές ανεμίζουν παντού (οι καταριανές έτσι, για το επίκαιρο). Φωτογραφίες του Γλυκούλη ξεπροβάλλουν σε slideshow, με μαγιό στην παραλία, να διαβάζει εγκυκλίους, να μιλά στα παιδιά, να κοιτά αλαφιασμένος τη Σεμελίδου, να τρώει παττίχα, σε ανέμελη στιγμή με τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου, να ανεμίζει την ελληνική σημαία, να ξικουννίζει λουβί. «Και το βραβείο παραδίδει τριμελής επιτροπή. Τριμελής, γιατί δεν συμφωνούσαν ποιος θα του το παραδώσει, ήθελαν όλοι!», ακούγεται η μελιστάλαχτη Στεφανίδου. Και κατεβαίνει: ο Κουλίας, ο Πιττοκοπίτης και ο Βαρνάβα με Φουστανέλες και κάτι που μοιάζει πολύ απειλητικό στα χέρια… Δεν μπορώ να σας το αποκαλύψω, αλλά ένα θα σας πω: ο Γλυκούλης με το που το βλέπει αρχίζει να πισωπατά και να τρεκλίζει. Καθώς ο Γλυκούλης αρχίζει την τρεχάλα γύρω, κάτω, πίσω, δεξιά από τη σκηνή και πίσω του οι τρεις… σωματοφύλακες, η Τατιάνα δίνει σήμα τέλους: «Ευχαριστούμε τους χορηγούς του βραβείου μας: Βυζαντινολόγο, ΥπερΠατριώτες Με Τη Βούλα, ΟΕΛΜΕΚ, Απόφοιτοι Δημοσίων Σχολείων Ολέ, καθώς και τον αγαπημένο μας Γλυκούλη που εντελώς εθελοντικά δέχτηκε να πάρει πάνω του ΚΑΙ την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, κι έτσι θα έχουμε σύντομα δεύτερη στέψη, με βραβείο… ακόμα πιο έκπληξη!!!» Πέφτουν τίτλοι τέλους, καθώς το πλήθος αρχίζει να συμμετέχει στο κυνηγητό αλαλάζοντας. Οι τρεις άλλοι βραβευθέντες έχουν εν τω μεταξύ εξαφανιστεί ήσυχα, ήσυχα…

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

No subject, που λαλούν τζιαι στα emails.

Σε είδα στον ύπνο μου, την πόρτα να χτυπάς.
Να ’ξερες πόσο με πονάς...
Κι ύστερα, λέει, σε είδα να φεύγεις...

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Τα νεύρα μου ή Δείξε μου τον Πατέρα σου, να σου Πω Ποιος Είσαι

Με εκνευρίζουν οι άνθρωποι που επειδή ξέρουν τους γονείς μου νομίζουν ότι αυτομάτως ξέρουν κι εμένα. Που πιστεύουν ότι επειδή είναι φίλοι των γονιών μου είναι αυτομάτως και φίλοι δικοί μου (ή -μη χειρότερα, όπως άκουσα σήμερα- "οικογένειά" μου). Να πεις τον άλλο "οικογένεια", όταν δεν είναι αίμα σου, είναι μεγάλη κουβέντα, πολύ μεγάλη. Προύποθέτει πολλή αγάπη, πολλή επαφή, πολλά γέλια, πολλά κλάματα και νεύρα, πολλές αναμνήσεις. Οικογένειά μου -και όχι αίμα μου- είναι πολύ λίγοι άνθρωποι, και είναι συνήθως φίλοι δικοί μου, όχι των γονιών μου. Άνθρωπος που δεν πήγα σπίτι του ποτέ και δεν ήρθε ποτέ στο δικό μου, άνθρωπος που δεν ήπια μαζί του ούτε ένα καφέ, ούτε ένα κρασί, μόνο συγκαταβατικός μπορεί να ακουστεί αν μου πει ότι με θεωρεί "οικογένειά" του, δείχνει μόνο ότι θεωρεί πως μιλά σε ηλίθια. Ειδικά όταν το λέει για να δικαιολογήσει μια πράξη του. Και το γελοίο είναι ότι δικαιολογούσε και την λάθος πράξη, αφού δεν μπήκε καν στον κόπο να ακούσει τι πραγματικά έλεγα! πφφ...
Μου θυμίζει τις "νεολαίες" των κομμάτων, που όταν πας να σπουδάσεις, ξαφνικά εμφανίζονται στο σπίτι σου, χωρίς να έχεις δώσει ποτέ το τηλέφωνό σου ή τη διεύθυνσή σου ή τελοσπάντων κανένα απολύτως στοιχείο σου σ’αυτούς! Εμφανίζονται μονο και μόνο επειδή οι γονείς σου ψηφίζουν αυτό το κόμμα! Και πάλι από φήμη, χωρίς να είναι εγγεγραμμένοι στο κόμμα. Όταν σπούδαζα, έρχονταν άλλοι για τη συγκάτοικό μου και άλλοι για μένα! Δηλαδή κανονικό φακέλωμα. Και όταν πήγα να το συζητήσω μαζί τους, είχαν και παράπονο. Μια μάλιστα το είπε στον... παπά της, ο οποίος άναψε και κόρωσε που τόλμησε κάποιος να συζητήσει με την κορούλα του!!! Θεωρούμαστε δηλαδή άβουλα, ανεγκέφαλα όντα (δεν θα μιλήσω για πρόβατα, είναι και γλυκύτατα κι εγώ νιώθω υπερβολικά bitch αυτή τη στιγμή για να συγκριθώ μαζί τους) τα οποία δεν έχουν καμιά κριτική σκέψη και απλώς ακολουθούν τις παραινέσεις των γονιών τους, χωρίς ποτέ να τους αμφισβητήσουν. Απορώ δηλαδή, γιατί πάμε να σπουδάσουμε, αν είναι να παραμείνουμε για πάντα ανήλικοι, χωρίς δική μας κρίση και ταυτότητα; πφφφ...

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Άγια Μαρίνα τζαι τζυρά...

Υπάρχει πιο ωραία στιγμή που τζείνη την ευλοημένη που γέρνεις την κκελλέ σου πανω στο μαξιλάριν, τζαι νιώθεις το δροσερό ύφασμα στο αυτί σου, τζαι την κκελλέ σου να βουλιάζει, τζια μαζί να βουλιάζεις τζαι συ στον ύπνο; Η ξάδερφη μου φιλά το μαξιλάρι της που την αγαλλίαση όταν πάει να ππέσει! (αλήθκεια, είδα την να το κάμνει). Τζαι υπάρχει ωραιότερη στιγμή που την ώραν που ξυπνάς -κατά λάθος- η ώρα 6 το πρωί, τζαι εν Σαββατοκυρίακο, τζαι σκέφτεσαι.. ωωωχ μπορώ να τζοιμηθώ τζι΄αααααλλον... Εν δέχουμαι άλλες γνώμες. Είναι το καλυττερόττερον πράμαν στον κόσμο.
Τζαι σας ρωτω: Πκιος μονόχνωτος, φασίστας εσκέφτηκεν να πκιάννουμεν δουλειάν που το χάραμαν του φου; Πκιος!! Εύρετε μου τον, θα τον παίξω, α! Τζαι μεν μου πείτε εν πυρά πκιο ύστερα! Αφού έσιει παντού aircondition! Τζαι επίσης μεν μου πείτε να τζοιμούμαι νωρίς. Τζοιμούμαι το νωρίτερο στες 11. Εν αδύνατον να ππέσεις πκιο γλήορα. Δόξα συ ο Θεός, τζαι ρεύμα έχουμεν τζαι μιαλινίσκουν οι νύχτες μας, τζαι εν έχουμε (οι πλείστοι) να γαλέψουμεν τες αίγες το πρωί. Άσε που ούλλες οι καλές σειρές εν η ώρα 11 στην τηλεόραση.
Δεν ηξέρω άθρωπον -κάτω των 65- που να του αρέσκει να ξυπνα που τες 6, ούτε που τες 7. (Μεν πεταχτεί κανένας να πει ότι αρέσκει του, έλυσα τον!) Εγώ που τον τζαιρό του σχολείου, κάθε πρωί που με ξυπνούσαν, ήθελα να κλαίω. Η ξαδέρφη μου, (ναι, τζείνη με το μαξιλάρι) μερικές φορές κλαίει τζαι τωρά.
Ήταν πάντα το όνειρο μου ρε κουμπάρε: να έχω μια δουλειά που να ξυπνώ ότι ώρα θέλω το πρωί. Τζαι δεν μιλώ για η ώρα 12, αν τζαι κάποτε έκαμα το τζαι τούτον. Η ώρα 9! Ξυπνάς που μόνος σου η ώρα 9, που λαλεί ο λόος... Οϊμένα, η ζωή έφερεν μου τα έτσι που τζείνη η dream job εν μου έκατσε, τζαι αναγκάστηκα να ξυπνώ όπως ούλλος ο κόσμος στην Κύπρο: που τες 6:15 (ποττέ εν εσηκώστηκα έτσι ώρα, παίζει το ξυπνητήρι 20 λεπτά ώσπου να δεηθώ να σηκωθώ, τζαι πάντα αρκώ).
Το συμπέρασμαν μου είναι το εξής: 12 χρόνια σχολείο, άλλο 5-6 χρόνια πανεπιστήμιο, τζαι 3 χρόνια που ξυπνώ να παώ δουλειάν προκομμένου ωραρίου, σύνολο: κάμποσα. Τα κάμποσα αποδεικνύουν ότι Δεν Συνηθίζεται Το Πρωινό Ξύπνημα. Τέλος.
Εν μας κανεί όμως ότι σε κανένα (άτε, σχεδόν σε κανένα) εν αρέσκει να ξυπνά έτσι ώρα, αναγκάζουν σε να νιώθεις τζαι τύψεις άμμαν πεις τίποτε! Ούλλοι εν προκομμένοι ρε μες τούντην χώρα! Κανένας έννεν αχαϊρευτος σαν εμένα δηλαδή;
Εγώ προτείνω να μαζέψουμεν υπογραφές. Τζαι να ζητήσουμεν που την κυβέρνηση να αλλάξουν τα ωράρια, να πηαίννουμε ότι ώρα θέλουμε (καλά, άτε, κατά τες 10) όσοι θέλουμε. Τζι ας φέφκουμεν πκιο αργά. ΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Δεν βαρκούμαι να δουλέψω, απλώς πονώ να σηκώννουμαι που το χάραμαν του φου. Τζι αμμαν θέλει κανένας να πηαίννει πρωίν-πρωίν δουλειά, ας πηαίννει. Εγώ εν θα κάμω κανένα να νιώσει ενοχές. (αν τζαι μετά που τόσα χρόνια καταπίεσης, θα έπρεπε).
Εννεν η θρησκεία το όπιο του λαού, ούτε η μάππα. Εν το νάνι.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Π-ούφφου

Θέλω να κόψω το κάπνισμα.
Δηλαδή, πρέπει να κόψω το κάπνισμα (έννεν;). Αλλά δεν μπορώ. Ή δεν θέλω. Ή και τα δυο.
Που την μιαν, τον τελευταίο καιρό απολαμβάνω 1-2 τσιγάρα μες την ημέρα και τα υπόλοιπα 10 τα καπνίζω από συνήθεια. Οπότε λέω στον εαυτό μου: καλά είσαι τελείως ηλίθια; Αφού σε χαλάει, τι το καπνίζεις; (όπως βλέπετε, δεν ασχολούμαι και πολύ με το αν καταστρέφει την υγεία μου, μόνο με ότι αηδιάζω όταν καπνίζω, τον τελευταίο καιρό).
Που την άλλην, αφού είμαι καπνίστρια ρε κουμπάρε. Πώς να το εξηγήσω; Π.χ. Καφές και τσιγάρο μαζί, η σκέψη και μόνο μου προκαλεί χαλάρωση. Είναι σαν την πίτα με το σουβλάκι. Είναι σαν το γυμναστήριο με τη δρωμένη φανέλα (not that I would know, εν κοντέφκω στο γυμναστήριο). Είναι σαν το παγωτό με το χωνάκι (όχι αγάπη μου, μες στο κυπελάκι ΔΕΝ θεωρείται κανονικό παγωτό, αλλά περιπαίξιμο). Είναι σαν την φέτα με το ελαιόλαδο και τη ρίγανη (μόνο παραδείγματα με φαγητό δίνω, γμτ, κάτι σημαίνει αυτό...)Είναι σαν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και τις αντιρρήσεις του Γ.Βαρνάβα! (γιες! επιτέλους ήβρα άλλο παράδειγμα)
Με λίγα λόγια, κάποια πράματα πάνε μαζί! Πώς θα το αντέξω καλέεεεεεε;
Αλλά πρέπει/θέλω/σκέφτομαι να το κόψω. Και ξαναδιαβάζοντας τι έγραψα πιο πάνω μάλλον θα βάλω 125,365,241 κιλά. Ουφφφφφφουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ.

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Φιλοδοξίες

Το ξέρατε ότι είναι μεγάλη τιμή να είσαι... κρούσμα;
Πριν λίγο δημοσιογράφος στο Τρίτο του ΡΙΚ μας πληροφόρησε ότι "στην τάδε χώρα υπάρχουν τόσοι ασθενείς με τον νέο ιό της Γρίπης (call me Α, των Χοίρων, της Μις Πίγκυ κ.τ.λ.) και τρία επίδοξα κρούσματα"!
Πώς λέμε "επίδοξος ληστής", "επίδοξος γιατρός" κ.τ.λ.

Βεβαίως και είναι επίδοξα.
Γιατί, ξέρεις πόσα φροντιστήρια χρειάζεται το σύμπτωμα για να γίνει κρούσμα;
Πόσα GCE έδωσε;
Τι σκόπελους χρειάστηκε να αποφύγει στο διάβα του;
Πόσοι κύριοι με ιατρικές ρόμπες το κυνηγούσαν;
Πόσα χημεία λαχταρούν να το πάρουν στα χέρια τους και να το ονομάσουν κρούσμα;

Αυτό όμως ένα είχε στο μυαλό του: ότι αν τα καταφέρει, η ιστορία θα το γράψει με χρυσά γράμματα ως Κρούσμα της Γρίπης Απαυτούλας. Δεν θα είναι πια το μικρό μηδαμινό σύμπτωμα που όλοι με περιφρόνηση περιγράφουν "ε, μωρέ, κρύωμα θα ’ναι". ΌΧΙ!! Θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη της ανθρωπότητος.
Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς. Τώρα σε νέα συσκευασία ασπιρίνης.

(Ναι, ξέρω, πιάσανε οι ζέστες...)

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Κοπελλούι or no κοπελλούι;

Τέσσερα περιστατικά με κοινό θέμα: να κάμεις ή να μεν κάμεις κοπελλούι;

1. Η υπουργός Δικαιοσύνης της Γαλλίας, Ρ.Ντατί, όταν γέννησε πριν λίγο καιρό, αρνήθηκε να κάνει χρήση της μητρικής άδειας και μετά από 5 μέρες (!!)επέστρεψε στα καθήκοντά της. Σημειωτέον ότι η άδεια μητρότητας είναι εκεί 12 βδομάδες. Οι Γαλλίδες ξεσηκώθηκαν, ότι στην ουσία με αυτό τον τρόπο υποβαθμίζει την αξία της μητρότητας. Μάλλον συμφωνώ, εξάλλου τόσοι και τόσοι αγώνες γίνονται για να μπορούν οι γυναίκες να είναι και μανάδες και εργαζόμενες, δεν μπορούσε η αθεόφοβη να κάτσει λίγο ακόμη, έστω για τα προσχήματα; Είναι και single, άρα άφησε το παιδί με την Φιλιππινέζα, όχι με τον σύντροφό της, κάτι που εμένα θα με έβρισκε σύμφωνη.

2. Η υπουργός Άμυνας της Ισπανίας, Κ.Τσακόν, εγκαταστάθηκε στον τελευταίο όροφο του υπουργείου και κάπου κάπου ανεβαίνει για να θηλάσει το παιδί της. ΟΚ, το δέχομαι. Καλά κάνει, καλό παράδειγμα είναι ότι μπορείς να έχεις ευέλικτο εργασιακό πρόγραμμα, αν και αμφιβάλλω ότι ο διευθυντής μου θα έβλεπε με καλό μάτι το να χτίσω πουπάνω που το γραφείο... Το σημαντικό βέβαια είναι ότι η κ.Τσακόν είχε και την ευχέρεια από τον ισπανικό νόμο να μοιραστεί τους 4 μήνες άδεια μητρότητας με τον πατέρα του παιδιου.

3. Ο πρόεδρος της Λευκορωσίας Λουκασένκο γυροφέρνει τον τετράχρονο γιο του σε σημαντικές συναντήσεις με αξιωματούχους , π.χ. πρόσφατα σε συνάντηση με τον πρόεδρο Σαρκισιάν της Αρμενίας, τον αγνοούσε, παίζοντας με τον μικρό. Φυσικά όλοι είναι δυσαρεστημένοι.

4.Στην Κύπρο οι γυναίκες δικαιούνται 18 βδομάδες άδεια μητρότητας. Και οι δυο γονείς δικαιούνται γονική άδεια ΑΝΕΥ απολαβών και μόλις τώρα οι ιθύνοντες σκέφτονται η γονική άδεια να θεωρείται ως άδεια απουσίας χωρίς απολαβές, για λόγους δημοσίου συμφέροντος, ώστε να υπολογίζεται ως πραγματική υπηρεσία. Κανείς όμως δεν διευκρίνισε αν θα πρέπει να καταβάλλει ο γονιός το 25% των απολαβών που θα έπαιρνε για να θεωρείται υπηρεσία, αφού έτσι προνοεί ο νόμος για την άδεια για λόγους δημοσίου συμφέροντος.

Ερώτημα:
1. Μπορείς να είσαι γονιός και να είσαι και σωστός επαγγελματίας;
2. Το να δίνεις προτεραιότητα στον γονεϊκό ρόλο, έστω για τους λίγους μήνες αφού γεννηθεί το παιδί, σε κάνει χειρότερο επαγγελματία;
3. Πότε θα αφήσουν τους πατεράδες να έχουν πιο ενεργό ρόλο, δίνοντάς τους άδεια πατρότητας με απολαβές; Και δεν εννοώ για να κουλιαντιρίζουν τα βρέφη στα meetings, όπως τον ανωτέρω κύριο.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Ανοχή, Αντοχή, Ανοχή, Αντοχή, Ανοχή, Αντοχή;;;

Το ξέρω ότι γράφτηκαν πολλά για την απόφαση του δικαστηρίου που αθώωσε τους δέκα αστυνομικούς που βασάνισαν τον Μάρκο και τον Γιάννο, αλλά θα σκάσω αν δεν γράψω έστω μια πρόταση για αυτό το θέμα.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν τρομερός θυμός, αγανάκτηση, για την προφανή πλάνη της δικαιοσύνης.
Μετά από μερικές μέρες ο θυμός έδωσε τη θέση του στον φόβο. Ο φόβος για το τι σημαίνει αυτό για μένα και για όλους όσοι ζουν στην Κύπρο.
Δεν έχουμε νόμους; Ή έχουμε και είναι παρωχημένοι; Ή έχουμε και τους ερμηνεύουμε κατά το δοκούν; Οι δικαστές πιστεύω (το έχω Ανάγκη να το πιστεύω) είναι αδιάφθοροι. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι οι άνθρωποι που καθορίζουν τι είναι δίκαιο, σωστό, ηθικό δεν είναι αδιάφθοροι. Δε μπορώ να δεχτώ ότι οι άνθρωποι στους οποίους όλοι μας έχουμε εμπιστοσύνη να μας καθοδηγήσουν, να μας πουν πότε συμπεριφερόμαστε ως πολιτισμένοι άνθρωποι και όχι ως ζώα (με την έννοια της έλλειψης γραπτών ηθικών κανόνων, αν και γνωρίζω ότι και τα ζώα υπακούουν σε κανόνες και συχνά έχουν συμπόνοια, ωστόσο λειτουργούν έτσι από ένστικτο) ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν τόσο διαφορετική αντίληψη από την πλειονότητα της κοινωνίας. Εξάλλου οι νόμοι δεν είναι εκεί για να εξυπηρετούν την σωστή λειτουργία της κοινωνίας, τουλάχιστον τη δεδομένη στιγμή; Αυτοί δεν ζουν στο 2009 μαζί μας;
Δεν το ΑΝΤΕΧΩ να το δεχτώ. Αρνούμαι. Κάτι πήγε λάθος. Δεν μπορώ να καταλάβω τι. Απλώς κάτι ΠΡΕΠΕΙ να πήγε λάθος. Αν δεν είναι έτσι, πώς να συνεχίσουμε όλοι να συμπεριφερόμαστε σαν να μην έγινε τίποτα; Καταρρέουν πολλά... Αυτό έπρεπε να είχε μείνει όρθιο.
Αν ακούει κανείς και έχει την απόφαση ολόκληρη, παράκληση να δημοσιεύσει το λινκ.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Jack Bauer, you have to Love Cyprus. ΚΟΤ.

Ακολουθεί η έκθεση των μυστικών υπηρεσιών της Δημοκρατίας για το πώς, πότε και γιατί θα μεταφερθούν τα περιεχόμενα του πλοίου Μοντσεγκόρσκ...

Ο ελλιμενισμός του πλοίου άρχισε πριν μια ώρα, η άκατος της Λιμενικής που το περιφρουρούσε και περιπολικό σκάφος βρίσκονται πλάι του. Άνδρες της ΜΜΑΔ παρατάχθηκαν για την ασφάλεια του πλοίου. Η εκφόρτωση θα ξεκινήσει μετά από σύσκεψη των εμπλεκόμενων υπηρεσιών. Τα φορτηγά της ιδιωτικής εταιρείας που θα μεταφέρει το φορτίο στη ναυτική βάση στο Μαρί δεν έφτασαν ακόμη. Κατασκευάστηκαν ειδικοί τσιμεντένιοι χώροι για να στοιβαχτούν τα κιβώτια, τα οποία θα εκφορτώνονται πέντε-πέντε. Θα ληφθούν δρακόντεια μέτρα ασφαλείας στη διαδρομή. Θα μεταφερθεί από κεντρικές οδικές αρτηρίες της Λεμεσού και μετά από τον αυτοκινητόδρομο, σε ώρα αιχμής. Θα συνοδεύεται από την ΜΜΑΔ και την Εθνική Φρουρά.

Πλάκα σας έκανα... Τα πιο πάνω δεν είναι μυστική έκθεση. Είναι το ρεπορτάζ του ΡΙΚ -μεταδόθηκε σε ώρα που οι μισοί Κυπραίοι το άκουσαν- για την υπόθεση του πλοίου!!! Εκείνου του πλοίου που μας πήραν τα αυτιά ότι ήταν το αντικείμενο αντιπαράθεσης μεταξύ δυο υπερδυνάμεων, που η Κύπρος έγινε λίγο-πολύ σάντουιτς ανάμεσά τους, που ακόμη λίγο και θα μας βομβάρδιζαν από όλες τις πάντες για το περιεχόμενό του, που έγινε καβγάς στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Που το όλο θέμα τηρήθηκε μυστικό, που οι διαβουλεύσεις ήταν επίσης hush-hush, που το ΣΑ αποφάσισε συσκότιση για το εν λόγω θέμα.

Τώρα ο κάθε Jack Bauer, Οσάμα, ή ακόμη κι ο Αλ Καπόνε (αν θέλει να αλλάξει τομέα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων) μπορεί να ξέρει ακριβώς πού να βρει το φορτίο, πώς να ανακόψει τη διαδρομή του, ποιους θα έχει να αντιμετωπίσει και από πού να πάει να το βρει, για να μην τον φάει η κίνηση στο δρόμο.

Απορώ πραγματικά: οκ, κάποιος προφανώς δεν κρατήθηκε και άνοιξε το στοματάκι του, να πει τι θα γίνει και πώς. Η δημοσιογράφος και οι προϊστάμενοί της στο κρατικό κανάλι, δεν είχαν συναίσθηση ότι όλα αυτά πρέπει να είναι μυστικά;

Α ρε Jack. Αν ζούσες στην Κύπρο, οι αποστολές σου θα ήταν τόσο εύκολες, που δεν θα έβγαζες ούτε τον πρώτο κύκλο επεισοδίων του 24, λόγω χαμηλής θεαματικότητας.

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Εττούμπαρα...

Οδηγούσα λοιπόν αμέριμνη, επιστρέφοντας σπίτι μου ένα βράδυ της προηγούμενης βδομάδας. Ξάφνου, βλέπω στα 100 μέτρα ένα γάτο, άλλως ψωρόκαττον, να τριβιτζιάζεται στην άκρη του πεζοδρομίου. Τριβιτζιάζεται= χοροπηδάει ελαφρά από το ένα πόδι στο άλλο, αναποφάσιστος. Επειδή είμαι και psychic (καμία σχέση με psycho), κατάλαβα ότι ο ψωρόκαττος ΔΕΝ κατουριόταν, αλλά προσπαθούσε να αποφασίσει αν θα περάσει απέναντι τώρα ή σε λίγο... Χαμηλώνω λοιπόν ταχύτητα (είπαμε αμέριμνη, αλλά μου είχαν πει ότι ήταν έκλειψη εκείνη την ημέρα κι έπρεπε να προσέχω στο οδήγημα, οπότε είχα και το νου μου), και πλησιάζω το γάτο, ενώ ταυτόχρονα προσεύχομαι να το πάρει απόφαση γρήγορα, ό,τι και να είναι αυτό που θα πάρει απόφαση.
Ο γάτος δυστυχώς ήταν κλασικός βουτυρόκαττος, που η μοναδική απόφαση που έπρεπε να πάρει στη ζωή του ως τότε μάλλον ήταν "Whiskas ή Gourmet Soufflee?", και όλες οι υπόλοιπες αποφάσεις του λαμβάνονταν από τη μάνα του. Οπότε πάνω στην ώρα που έφτασα τα τρία μέτρα απόσταση, κάνει το μεγάλο πήδημα και βρίσκεται μπροστά από το ομολογουμένως χαριτωμένο αυτοκινητάκι μου...
Εγώ -ως γκράντε οδηγάρα- και δεν θέλω σχόλια για την οδηγική μου ικανότητα ως γυναίκα- πατάω φρένοοοοοο. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΓκ. Και δεν τον πατάω. Σταματάει αυτός, και γυρίζει πίσω από κει που ήρθε!!! Ούτε καν πήγε απέναντι τελικά ο βούτυρος! Αλλά...

ΝΤαααααααααγκ ΓΚΤΥΟΥΠ !"£$$%/¬‘_:;:³³(/¬%¬/*°+'½

Αυτός ήταν ο ήχος του προφυλακτήρα του χαριτωμένου μου αυτοκινήτου, καθώς τον έσπαγε η κοπελίτσα πίσω μου που οδηγούσε κι εκείνη ενα χαριτωμένο αυτοκίνητο, αλλά και του κεφαλιού μου που χτυπούσε με δύναμη στο προσκέφαλο του καθίσματος. Κατεβαίνει κάτω και μου λέει (τσιριλλά δηλαδή): WHY THE HELL DID YOU STOP IN THE MIDDLE OF THE ROAD?
απαντώ: (τσιριλλώντας επίσης σε άπταιστη αγγλική): WHAT DID YOU WANT ME TO DO? STEP ALL OVER THE FREAKING CAT?
κοπελίτσα: WHAT CAT?
Φυσικά ο σκατόκαττος είχε γίνει άφαντος, κάτσε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας...

Πείνασα, συνεχίζω άλλη ωρα.

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Φαντασία στην εξουσία. Not.

Αναρωτιέμαι αν οι πολιτικοί μας παίρνουν το πρωί στο σπίτι τους ειδοποίηση για τα θέματα της ημέρας με τίτλους, οπότε και εξηγείται η προσκόλλησή τους σε λέξεις ή φράσεις για ολόκληρες βδομάδες, μήνες ή και χρόνια ενίοτε. Άμα σου έρχεται το θέμα του μήνα με τίτλο βρε αδελφέ, δεν μπορείς να το μπερδέψεις. Ξέρουν όλοι για ποιο πράγμα μιλάς.
Και εξηγούμαι:
Το θέμα του τελευταίου μήνα κατέφτασε στο φαξ τους (γιατί email συνήθως δεν χρησιμοποιούν) προφανώς υπό τον τίτλο : "Σήψη και διαφθορά". Άκουσε κανείς πολιτικό να λέει ότι υπάρχει "διαφθορά στην αστυνομία" ή ότι "πρέπει να καταπολεμήσουμε τη σήψη της κρατικής μηχανής"; Εγώ πάντως όχι. Ακούω ότι "υπάρχει σήψη και διαφθορά στην αστυνομία", και ότι "πρέπει να καταπολεμήσουμε τη σήψη και τη διαφθορά", ότι "τα φαινόμενα της σήψης και της διαφθοράς υπάρχουν εδώ και καιρό", ότι "ο τραχανάς που μου ετοίμασε η μάνα μου μύριζε σήψη και διαφθορά".. ε σόρυ, παρασύρθηκα λίγο με το τελευταίο. Όπως φαίνεται, η σήψη και η διαφθορά πάνε πακέτο: όπως το σουβλάκι με την πίτα, τα κουπέπια με το κολοκάσι, και ο βλάκας με την περικεφαλαία.

Το άλλο που τους αρέσει πολύ είναι η στοχοπροσήλωση. Μόδα που νομίζω άρχισε ο νυν κυβερνητικός εκπρόσωπος Στ.Στεφάνου, ("η κυβέρνηση θα προχωρήσει στο διάλογο στοχοπροσηλωμένα") και τόσο τους άρεσε, που το χρησιμοποιούν πια διαρκώς, λες και το ήξεραν από τότε που γεννήθηκαν. Και το καλύτερο! Υπάρχει και στο λεξικό, άρα είναι σωστοί οι άτιμοι. Ειδικά το ΑΚΕΛ, νομίζω θα πρέπει να το κατοχυρώσει ως δική του προσθήκη στο λειξιλόγιο των Κύπριων πολιτικών. Να βγάλουν και φανελάκια με σύνθημα: "Proud to be στοχοπροσηλωμένος Akelikos".

Το πάντοτε αγαπημένο "στο τέλος της ημέρας" δε; Αλήθεια, στο τέλος ποιας μέρας; Της σημερινής, της αυριανής, της αντιπροχθεσινής; At the end of the day, βρε, που λένε κι οι μισητοί (κατά τα άλλα) Εγγλέζοι. Είχαμε ως Έλληνες τη φράση "στο τέλος", αλλά δεν ήταν αρκετή για να γεμίσει με στόμφο τον τηλεοπτικό/ραδιοφωνικό χρόνο, οπότε σου λέει, ας μπήξουμε και την ημέρα στο τέλος, μπας και δούμε άσπρη μέρα.

Άλλα παραδείγματα είναι το αγαπημενοτερότερό τους φυσικά: η "δίκαιη και βιώσιμη" λύση του Κυπριακού που το ακούω από τότε που γεννήθηκα, ή το ακόμη καλύτερο "δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα, με πολιτική ισότητα όπως αυτή περιγράφεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αρχές του διεθνούς δικαίου".
Σημειώνεται ότι το τελευταίο κατεβατό δικαιούσαι να το πεις σε οποιαδήποτε ερώτηση σου κάνει κάποιος και να έχει την παραμικρή σχέση με το Κυπριακό. π.χ. "Ρε πάμε να παίξουμεν αππάρους στον Ιππόδρομο;" και απαντάς :" μα δίπλα στο οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου; Τζείνο που οδηγεί στους κατεχόμενους τόπους μας που τους επκιάσαν οι Τούρτζοι, τζαι που εν να τους ξαναδούμεν (εκτός αν θέλουμεν να παίξουμεν στο κάζίνο) όταν βρεθεί για το Κυπριακό μια δίκαιη, βιώσιμή λύση, διζωνικής, δικοινοτικής .... μπλα μπλα μπλα... διεθνούς δικαίου; Οί ρε, ένι μπορώ. Εννα παίξω φούτσαλ σήμερα".
Είναι κάτι σαν ψυχαναγκασμός δηλαδή. Πρέπει να το πεις ΟΛΟΚΛΗΡΟ, αλλιώς θα έχεις γκαντεμιά για ένα χρόνο, θα φυτρώνουν αγριόχορτα στο περβόλι σου, θα πκιάσουν τα κοπελλούθκια σου φτείρες, θα τελειώσει η συνδρομή του Norton Antivirus και θα φκαίνει ούλλη μέρα το σήματούιν Renew you Licence και δεν θα μπορείς να δουλέψεις στο PC σου, θα κάμνει η πεθερά σου hoover και θα σε πκιάννει τηλέφωνο να έρτεις να σηκώσεις τα έπιπλα κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Αλλιώς δεν εξηγείται...

Υ.Γ. Ρωτώντας ένα φίλο για την πλήρη σύνταξη του ανωτέρω κατεβατού (ναι, ναι ξέρω, λαμπρόν να με κάψει που δεν το θυμάμαι ΟΛΟ απέξω μετά από τόση επανάληψη) με ενημέρωσε ότι εδώ http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/2008/11/banalit.html μπορεί να βρεί κανείς πλήρη κατάλογο των αγαπημένων εκφράσεων που αφορούν το εθνικό μας θέμα, την εθνική μας τραγωδία, το δράμα του κυπριακού λαού...

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Καλώς μας μπήκε...

Ήρθε και το 2009. Έφυγε η γκαντεμοχρονιά (για πολλούς), το δίσεκτο 2008.
Τι έμαθα τη χρονιά που πέρασε;
  1. Ότι μπορούμε να εκλέξουμε κομμουνιστή πρόεδρο και δεν θα μετατραπεί η Κύπρος "μας" σε σοβιετικό παρακλάδι, η Μερσεντές σου σε Λάντα, η πιστωτική μου σε κουπόνι για το γάλα και η αβγολέμονη το Πάσχα δεν έγινε αυτόματα μπορς*.
  2. Ότι θα λυθεί το Κυπριακό το 2009 (κράτα μικρό καλάθι)
  3. Ότι δεν υπάρχει όριο στην έκπληξη που μπορεί να μου προκαλέσουν οι ατάκες του Βυζαντινολόγου. Ανύπομονώ για την επόμενη.
  4. Ότι στην Κύπρο δεν είσαι σοβαρός υπουργός αν δεν μιλήσεις τουλάχιστον 15 φορές το μήνα στα κανάλια. Το αν σε ρωτούν για την κρίση στη Γάζα ή για το πώς απλώθουμε σωστά τον τραχανά, δεν παίζει ρόλο. Φτάνει να απαντάς σε όλα. (κάτι μου λέει ότι σε κάθε υπουργικό συμβούλιο, συγκρίνουν πόσες φορές βγήκε στα ΜΜΕ ο καθένας. Ο χαμένος (δηλαδή όποιος βγήκε τις λιγότερες φορές) μάλλον γράφει τα πρακτικά της συνεδρίασης.)

Σε προσωπικό επίπεδο έμαθα:

  1. Ότι δεν υπάρχει όριο για το πόσες δουλειές (που θεωρητικά κανείς δεν θα άφηνε) μπορώ να αφήσω, για να μπω σε νέες περιπέτειες και νέα επεισόδια, God knows why, μαλλον just for the thrills. (όχι, δεν είμαι η κόρη του Βαρδινογιάννη).
  2. Ότι αυτό εκπλήσσει μόνο εμένα και καθόλου όσους με ξέρουν καλά.
  3. Ότι υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι και δημόσιοι γάροι (γάιδαροι, κατά το επισημότερον). Οι φίλοι μου ανήκουν κυρίως στη δεύτερη κατηγορία, δηλαδή δουλεύουν σαν γάροι, παίρνουν δουλειά σπίτι (και τα Σ/Κ), δεν πληρώνονται επιπλέον και δεν δικαιούνται να παραπονεθούν, γιατί ο κόσμος θεωρεί ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, άρα τυχεροί.
  4. Ότι υπάρχει και τρίτη κατηγορία: οι δημόσιοι μούλοι. Δεν δουλεύουν καθόλου, δεν τους λέει κανείς τίποτα, και παραπονιούνται όταν τους ζητάς να δουλέψουν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ανήκουν κάπου στη μέση των γάρων και μούλων.
  5. Ότι όλος ο κόσμος φέτος αποφάσισε να γίνει μάνα. Τα επακόλουθα αυτής τους της απόφασης θα φανούν πιστεύω όταν θα γράφω (καλώς εχόντων των πραγμάτων δεν θα έχω βαρεθεί να γράφω) για το τι έμαθα το 2009.
  6. Ότι αν σου ζητήσουν να γίνεις κουμπάρος, μπορείς και να αρνηθείς, αν δεν το θες πραγματικά, γιατί αλλιώς την έκατσες. Δικαιολογίες τύπου "έπαθε ανεμοβλογιά η γάτα μου και δεν θα μπορέσω" τη μέρα του γάμου, δεν βολεύουν.

*μπορς: σούπα εκ Ρωσίας ορμώμενη με παντζάρια. τρώγεται ζεστή το χειμώνα και κρύα το καλοκαίρι, με μια κουταλιά sour cream. Αν με ρωτάτε, είναι καλύτερη από την αβγολέμονη, αλλά δεν με ρωτάτε.