Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Άγια Μαρίνα τζαι τζυρά...

Υπάρχει πιο ωραία στιγμή που τζείνη την ευλοημένη που γέρνεις την κκελλέ σου πανω στο μαξιλάριν, τζαι νιώθεις το δροσερό ύφασμα στο αυτί σου, τζαι την κκελλέ σου να βουλιάζει, τζια μαζί να βουλιάζεις τζαι συ στον ύπνο; Η ξάδερφη μου φιλά το μαξιλάρι της που την αγαλλίαση όταν πάει να ππέσει! (αλήθκεια, είδα την να το κάμνει). Τζαι υπάρχει ωραιότερη στιγμή που την ώραν που ξυπνάς -κατά λάθος- η ώρα 6 το πρωί, τζαι εν Σαββατοκυρίακο, τζαι σκέφτεσαι.. ωωωχ μπορώ να τζοιμηθώ τζι΄αααααλλον... Εν δέχουμαι άλλες γνώμες. Είναι το καλυττερόττερον πράμαν στον κόσμο.
Τζαι σας ρωτω: Πκιος μονόχνωτος, φασίστας εσκέφτηκεν να πκιάννουμεν δουλειάν που το χάραμαν του φου; Πκιος!! Εύρετε μου τον, θα τον παίξω, α! Τζαι μεν μου πείτε εν πυρά πκιο ύστερα! Αφού έσιει παντού aircondition! Τζαι επίσης μεν μου πείτε να τζοιμούμαι νωρίς. Τζοιμούμαι το νωρίτερο στες 11. Εν αδύνατον να ππέσεις πκιο γλήορα. Δόξα συ ο Θεός, τζαι ρεύμα έχουμεν τζαι μιαλινίσκουν οι νύχτες μας, τζαι εν έχουμε (οι πλείστοι) να γαλέψουμεν τες αίγες το πρωί. Άσε που ούλλες οι καλές σειρές εν η ώρα 11 στην τηλεόραση.
Δεν ηξέρω άθρωπον -κάτω των 65- που να του αρέσκει να ξυπνα που τες 6, ούτε που τες 7. (Μεν πεταχτεί κανένας να πει ότι αρέσκει του, έλυσα τον!) Εγώ που τον τζαιρό του σχολείου, κάθε πρωί που με ξυπνούσαν, ήθελα να κλαίω. Η ξαδέρφη μου, (ναι, τζείνη με το μαξιλάρι) μερικές φορές κλαίει τζαι τωρά.
Ήταν πάντα το όνειρο μου ρε κουμπάρε: να έχω μια δουλειά που να ξυπνώ ότι ώρα θέλω το πρωί. Τζαι δεν μιλώ για η ώρα 12, αν τζαι κάποτε έκαμα το τζαι τούτον. Η ώρα 9! Ξυπνάς που μόνος σου η ώρα 9, που λαλεί ο λόος... Οϊμένα, η ζωή έφερεν μου τα έτσι που τζείνη η dream job εν μου έκατσε, τζαι αναγκάστηκα να ξυπνώ όπως ούλλος ο κόσμος στην Κύπρο: που τες 6:15 (ποττέ εν εσηκώστηκα έτσι ώρα, παίζει το ξυπνητήρι 20 λεπτά ώσπου να δεηθώ να σηκωθώ, τζαι πάντα αρκώ).
Το συμπέρασμαν μου είναι το εξής: 12 χρόνια σχολείο, άλλο 5-6 χρόνια πανεπιστήμιο, τζαι 3 χρόνια που ξυπνώ να παώ δουλειάν προκομμένου ωραρίου, σύνολο: κάμποσα. Τα κάμποσα αποδεικνύουν ότι Δεν Συνηθίζεται Το Πρωινό Ξύπνημα. Τέλος.
Εν μας κανεί όμως ότι σε κανένα (άτε, σχεδόν σε κανένα) εν αρέσκει να ξυπνά έτσι ώρα, αναγκάζουν σε να νιώθεις τζαι τύψεις άμμαν πεις τίποτε! Ούλλοι εν προκομμένοι ρε μες τούντην χώρα! Κανένας έννεν αχαϊρευτος σαν εμένα δηλαδή;
Εγώ προτείνω να μαζέψουμεν υπογραφές. Τζαι να ζητήσουμεν που την κυβέρνηση να αλλάξουν τα ωράρια, να πηαίννουμε ότι ώρα θέλουμε (καλά, άτε, κατά τες 10) όσοι θέλουμε. Τζι ας φέφκουμεν πκιο αργά. ΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Δεν βαρκούμαι να δουλέψω, απλώς πονώ να σηκώννουμαι που το χάραμαν του φου. Τζι αμμαν θέλει κανένας να πηαίννει πρωίν-πρωίν δουλειά, ας πηαίννει. Εγώ εν θα κάμω κανένα να νιώσει ενοχές. (αν τζαι μετά που τόσα χρόνια καταπίεσης, θα έπρεπε).
Εννεν η θρησκεία το όπιο του λαού, ούτε η μάππα. Εν το νάνι.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Π-ούφφου

Θέλω να κόψω το κάπνισμα.
Δηλαδή, πρέπει να κόψω το κάπνισμα (έννεν;). Αλλά δεν μπορώ. Ή δεν θέλω. Ή και τα δυο.
Που την μιαν, τον τελευταίο καιρό απολαμβάνω 1-2 τσιγάρα μες την ημέρα και τα υπόλοιπα 10 τα καπνίζω από συνήθεια. Οπότε λέω στον εαυτό μου: καλά είσαι τελείως ηλίθια; Αφού σε χαλάει, τι το καπνίζεις; (όπως βλέπετε, δεν ασχολούμαι και πολύ με το αν καταστρέφει την υγεία μου, μόνο με ότι αηδιάζω όταν καπνίζω, τον τελευταίο καιρό).
Που την άλλην, αφού είμαι καπνίστρια ρε κουμπάρε. Πώς να το εξηγήσω; Π.χ. Καφές και τσιγάρο μαζί, η σκέψη και μόνο μου προκαλεί χαλάρωση. Είναι σαν την πίτα με το σουβλάκι. Είναι σαν το γυμναστήριο με τη δρωμένη φανέλα (not that I would know, εν κοντέφκω στο γυμναστήριο). Είναι σαν το παγωτό με το χωνάκι (όχι αγάπη μου, μες στο κυπελάκι ΔΕΝ θεωρείται κανονικό παγωτό, αλλά περιπαίξιμο). Είναι σαν την φέτα με το ελαιόλαδο και τη ρίγανη (μόνο παραδείγματα με φαγητό δίνω, γμτ, κάτι σημαίνει αυτό...)Είναι σαν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και τις αντιρρήσεις του Γ.Βαρνάβα! (γιες! επιτέλους ήβρα άλλο παράδειγμα)
Με λίγα λόγια, κάποια πράματα πάνε μαζί! Πώς θα το αντέξω καλέεεεεεε;
Αλλά πρέπει/θέλω/σκέφτομαι να το κόψω. Και ξαναδιαβάζοντας τι έγραψα πιο πάνω μάλλον θα βάλω 125,365,241 κιλά. Ουφφφφφφουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ.

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Φιλοδοξίες

Το ξέρατε ότι είναι μεγάλη τιμή να είσαι... κρούσμα;
Πριν λίγο δημοσιογράφος στο Τρίτο του ΡΙΚ μας πληροφόρησε ότι "στην τάδε χώρα υπάρχουν τόσοι ασθενείς με τον νέο ιό της Γρίπης (call me Α, των Χοίρων, της Μις Πίγκυ κ.τ.λ.) και τρία επίδοξα κρούσματα"!
Πώς λέμε "επίδοξος ληστής", "επίδοξος γιατρός" κ.τ.λ.

Βεβαίως και είναι επίδοξα.
Γιατί, ξέρεις πόσα φροντιστήρια χρειάζεται το σύμπτωμα για να γίνει κρούσμα;
Πόσα GCE έδωσε;
Τι σκόπελους χρειάστηκε να αποφύγει στο διάβα του;
Πόσοι κύριοι με ιατρικές ρόμπες το κυνηγούσαν;
Πόσα χημεία λαχταρούν να το πάρουν στα χέρια τους και να το ονομάσουν κρούσμα;

Αυτό όμως ένα είχε στο μυαλό του: ότι αν τα καταφέρει, η ιστορία θα το γράψει με χρυσά γράμματα ως Κρούσμα της Γρίπης Απαυτούλας. Δεν θα είναι πια το μικρό μηδαμινό σύμπτωμα που όλοι με περιφρόνηση περιγράφουν "ε, μωρέ, κρύωμα θα ’ναι". ΌΧΙ!! Θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη της ανθρωπότητος.
Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς. Τώρα σε νέα συσκευασία ασπιρίνης.

(Ναι, ξέρω, πιάσανε οι ζέστες...)