Love and Money. Episode Two

Όταν η αγάπη μετριέται σε μετρητά…

Περίπτωση 2
Είσαι ο Καραμήτσος. Είσαι καλεσμένος σε γάμο. Παντρεύεται ένας φίλος σου, ο Πρήχτης. Απλό ε; Καθόλου.
Παραθέτω σκέψεις που μπορεί να σου περάσουν από το μυαλό, καθώς αποφασίζεις τι δώρο θα του κάνεις. Ακολουθεί διάλογος Αγγελικού Καραμήτσου (ΑΚ) και ΣκατοΚαραμήτσου (ΣΚ), δηλαδή τα δυο Άλτερ Έγκο του Καραμήτσου:

ΣΚ: Μπορώ να διαθέσω 50 ευρώ.
ΑΚ: Ναι, αλλά σε κάλεσε στο τραπέζι. Βάλε κάτι παραπάνω.
ΣΚ: Μα κι εκείνος τόσα έβαλε στο γάμο μου.
ΑΚ: Ναι, αλλά ήρθε μόνος του. Εσύ πας με την Καραμητσούλα. Τα διπλά θα πληρώσει για σένα.
ΣΚ: Ε, κι εγώ φταίω που ερωτεύτηκε την Ευλαμπία (Λάμπς είπαμεεε) μετά το γάμο μου; 50 έχω.
ΑΚ: Δεν είναι σωστό.
ΣΚ: Καλά, θα βάλω 60.
ΑΚ: Ναι, αλλά η Σούξου Μούξου και ο άντρας της είπαν θα βάλουν 150.
ΣΚ: Πόσααααααααααααααα; (άσπρισμα δέρματος, κοκκίνισμα εσωτερικού ματιών)
ΑΚ: 150, σκατοτσιγκούνη.
ΣΚ: Ναι, αλλά αυτοί παίρνουν περισσότερα από μένα. Εξάλλου, ο Πρήχτης είχε πάει στο γάμο τους στη Μύκονο και πλήρωσε εισιτήριο και διαμονή. Άρα του χρωστούσαν.
ΑΚ: Θα νιώθεις άσχημα μετάααααα...
ΣΚ: Δε θα νιώθει άσχημα κι ο Πρήχτης που μου έβαλε λιγότερα;
ΑΚ: Καλά λες. Μην το παίξεις υπεράνω, θα νομίζει ότι τον λες τσιγκούνη.
ΣΚ: Ε, πόσα να του βάλω;
ΑΚ: Να του βάλεις 80 και να του πάρεις κι ένα δώρο.
ΣΚ: Και δώρο;;;;
ΑΚ: Ναι, ρε. Για αναμνηστικό.
ΣΚ: Τι δηλαδή, να του πάρω τον πύργο του Άιφελ σε μπρελόκ; Μουαχαχα.
ΑΚ:Ουφ αυτό το σκατοχιούμορ σου. Όχι ηλίθιε. Να του πάρεις κάτι άλλο, πιο ακριβό. Ένα ωραίο βάζο, κάτι.
ΣΚ: Έχει ωραία βάζα για 20 ευρώ; Γιατί πάνω από 100 δεν ξοδεύω.
ΑΚ: Δεν έχει. Θα του πάρεις ένα των 50. Κι αν πάει να το αλλάξει και δει την τιμή;
ΣΚ: Ε, να τα αφαιρέσω από τα 80 τότε;
ΑΚ: Και τι θα του βάλεις πανέξυπνε; 30;
ΣΚ: …
ΑΚ: Λοιπόν, κλείσαμε. Θα του βάλεις 80, και πενήντα το βάζο 130. Μια χαρά σε βρίσκω.
ΣΚ. /%£=)(/»°!»£$$£%$»)(/$=)/*/. Δεν λες καλά που βαφτίζω το παιδί σε δυο μήνες και θα μου τα επιστρέψει αναγκαστικά…

The end.

Love and Money

Όταν η αγάπη μετριέται σε μετρητά…

Περίπτωση 1.
Πας να πάρεις δώρο στην κολλητή σου και σκέφτεσαι: «Αχ, τι ωραίο αυτό το μπλουζάκι, είναι τελείως το στιλ της! Και το ψαράκι πάνω τέλειο!». Πάνω που είσαι έτοιμη να το αρπάξεις και να το σύρεις από τα μαλλιά στο ταμείο, βλέπεις και την τιμή: €10. «Πόσο;» λες, και αρχίζουν οι σκέψεις: «Μα μόνο; Α! Τέλεια τιμή. Ναι, χμ. Τέλεια τιμή, αν το έπαιρνα για μένα. Για την Καγκάρω μου όμως δεν πρέπει να δώσω κάτι παραπάνω; Κι αν πάει να το αλλάξει και δει ότι κάνει μόνο δέκα ευρώ;» Κι εκεί αρχίζουν τα όργανα. Το μπλουζάκι με το ψαράκι το αγοράζεις για σένα και αρχίζεις να γυρεύεις το «κάτι παραπάνω» για εκείνη.

Αφού όμως μπήκες στη διαδικασία να το ψάξεις αλλιώς, θα πρέπει να έχεις και στο μυαλό σου πόσα θα δώσεις. Που ορίζεται είτε από το πόσα έχεις, είτε από το πόσα ξόδεψε εκείνη για σένα στην αντίστοιχη περίπτωση, είτε από το πόσο συχνά μιλάτε στο τηλέφωνο, είτε από το πόσο υποχρεωμένη της είσαι, είτε από το πώς σχολίασε την Ευλαμπία (Λάμπς για τους φίλους) που της πήρε ένα «τσίππικο δώρο», είτε από όλα τα παραπάνω. (το γεγονός ότι τη φωνάζεις Καγκάρω μόνο όταν δεν είναι μπροστά, δεν σε έχει προβληματίσει καθόλου)

Καταλήγεις εξουθενωμένη (και αφού έχεις γυρίσει όλα τα καταστήματα που βάζουν τα προϊόντα σε τσάντες με γυαλιστερό χαρτί και το λόγκο τους με μεγάλα γράμματα, να το βλέπουν και οι πρεσβυωπικοί) να δίνεις 100 ευρώ, που είναι και πάνω από όσα υπολόγιζες, επειδή βρήκες ένα πουκάμισο που δεν σε τρελαίνει καθόλου, αλλά είναι (α) από «καλό» κατάστημα, (β) δεν θα ντραπείς, αν μάθει την τιμή (γ) η ώρα είναι οκτώ, τα καταστήματα κλείνουν, και απόψε είσαι καλεσμένη σπίτι της, άρα πρέπει να εμφανιστείς με δώρο ανά χείρας.

Πας στην Καγκάρω, της δίνεις το δώρο. Βλέπει τη σακούλα, ενθουσιάζεται. Βγάζει το πουκάμισο, το κοιτάει, σε ευχαριστεί πολύ. Τρεις φορές εκείνο το βράδυ σε ρωτάει από πού πήρες τη μπλούζα με το ψαράκι που φοράς, κι ότι είναι φοβερή. Όταν μένει μόνη της, αρχίζει να αναρωτιέται πώς θα σου πάρει αντίστοιχο δώρο, με τις βαρυφορτωμένες κάρτες της να κλαίνε από το χρέος. Εύχεται να της είχες κάνει δώρο καμιά μπλούζα με ψαράκι σαν αυτή που φορούσες, αλλά, αφού το ξέρει, όλα τα καλά για τον εαυτό σου τα κρατάς.

Την επομένη κι οι δυο σας –ξεχωριστά εννοείται- λέτε τον πόνο σας στη Λαμπς, που αρχίζει να νιώθει ενοχές για το «τσίππικο δώρο» που είχε κάνει στην Καγκάρω (σου ξέφυγε, οκ;). Νιώθετε κι οι τρεις σκατά. The end.

Ξεστραβώθηκα

Όχι, μη χαίρεστε, δεν εννοώ ότι "έπηξεν ο νους μου". Απλώς, επιτέλους κατάφερα το αυτονόητο για πολλούς, δυσνόητο για μένα: να μεγαλώσω τα γράμματα της ιστοσελίδας και να βλέπω σαν άνθρωπος τι γράφω! Ας ελπίσουμε ότι τώρα που βλέπω καλύτερα, θα γράφω και καλύτερα, χε χε. Για μια ελπίδα ζούμε... :)
Και μια που είναι καλοκαίρι, είπα να αλλάξω και λίγο το πένθιμο μαύρο και να δούμε και λίγο το φως εις την σελίδαν τούτην.
Φιλιά.
Axairefti

Μάθε ποδηλάτη μου σήματα

Ποδηλάτες. Θέλω να τους δέρω. Να τους φακκώ με την πόμπα του ποδηλάτου ώσπου να πουν "συγγνώμη". Εξηγούμαι:
Καταλαβαίνω πως σε μια χώρα χωρίς συγκοινωνίες, όταν δεν έχεις λεφτά για αυτοκίνητο, η επόμενη καλύτερη λύση είναι το ποδήλατο. Ύστερα είναι τα ποδαράκια σου. Γιατί όμως καλέ μου άνθρωπε πρέπει να το χρησιμοποιείς για να αυξήσεις την πιθανότητα να νιώθω εγώ τύψεις για την υπόλοιπή μου ζωή που σε έστειλα στο νοσοκομείο;

Γιατί το θεωρείς απαραίτητο να είσαι πάντα στην αντίθετη πλευρά του δρόμου από εμένα που έρχομαι με το Τζαζούι μου, θεωρώντας ηλιθιωδώς ότι σε δρόμο με απότομες στροφές και με 4 λωρίδες, εσύ δεν θα εμφανιστείς από την αντίθετη κατεύθυνση, πάνω στο οδόστρωμα να με συγχύσεις;

Γιατί το θεωρείς απαραίτητο να περνάς το δρόμο απέναντι, κόβοντας καθέτως όλη την κίνηση λες κι είσαι πεζός, και μάλιστα πεζός που δεν κοιτάζει καν, αν έρχεται κάποιος, πριν περάσει απέναντι;

Γιατί χρυσέ μου στο δρόμο, ας πούμε, που οδηγεί από Κύκκο προς Χίλτον Παρκ, όπου η τροχαία τοποθέτησε διαχωριστικό ανάμεσα στις δυο κατευθύνσεις, με αποτέλεσμα να ρουφάω την κοιλιά μου για να προσπεράσω αυτοκίνητο, και όπου υπάρχει τεράστιο πεζοδρόμιο, στο οποίο δεν περπατάει Κανένας, εσύ νιώθεις την ανάγκη να οδηγείς πάνω στην άσφαλτο, κατά προτίμηση παρέα με φίλο σου, διπλοκαβάλα;

Γιατί όμορφε μου, μες τη νύχτα δεν βάζεις ένα φωτάκι μπρος κι ένα πίσω (κοστίζει 10 ευρώ το πολύ) και βασίζεσαι στο -αετίσιο ομολογουμένως- βλέμμα μου και τη γατίσια μου όραση-night vision για να αποφύγεις το σχεδόν σίγουρο ατύχημα;

Γιατί ρε κουμπάρε; Γιατί εγώ δίνω περισσότερη αξία στην υγεία σου από ό,τι εσύ,

Ξέρω τι σημαίνει να έχεις ποδήλατο. Έχω. Όποτε μπορώ, το χρησιμοποιώ, αν και για μένα ομολογουμένως είναι είδος πολυτελείας, όχι ανάγκης, όπως για κάποιους. Ξέρω ότι δεν έχουμε αρκετούς ποδηλατόδρομους και ότι τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα αυτοκίνητα, ταμπέλες, σκουπιδοτενεκέδες (σίγουρα δεν έχει ανθρώπους να περπατάνε όμως) και βαριέσαι να κάνεις τη μανούβρα κάθε λίγο, οπότε προτιμάς το οδόστρωμα. Αλλά πρόσεχε και λίγο ρε φίλε. Δεν είμαι υποχρεωμένη να έχω το άγχος σου κάθε φορά που μπαίνω στο αυτοκίνητό μου.

Πρόστιμα για αυτόχειρες ποδηλάτες δεν έχει δηλαδή; Μόνο για αυτοκίνητα στη λωρίδα 2+; Μήπως είναι καιρός και οι ποδηλάτες να δίνουν μια έστω απλή εξέταση για τα σήματα και τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας; Πριν θρηνήσουμε κόσμο, ίσως;

Αφιερωμένο στον φίλο ποδηλάτη που τον τελευταίο καιρό, σχεδόν κάθε πρωί χαιρετιόμαστε με τον εξής παράδοξο τρόπο: είναι 7 το πρωί. Καφέ δεν έχω πιει ακόμη. Μισώ το σύμπαν που ξύπνησα τέτοια άγρια ώρα. Τον πετυχαίνω Πάντα στον ίδιο δρόμο, να οδηγεί πάνω στο οδόστρωμα, Δίπλα σε ποδηλατόδρομο. Του κορνάρω μια φορά, ελαφριά, μην τον τρομάξω. Με υστερικές κινήσεις των χεριών μου προς τα αριστερά, του δείχνω τον Άδειο (σχεδόν) ποδηλατόδρομο, τύπου "έφκα πα στον ποηλατόδρομον κουμπάρε, εν για σένααααα". Αυτός, αφού με κοιτάξει στιγμιαία, με αγνοεί και συνεχίζει τον δρόμο του. Εγώ συνεχίζω τον δικό μου. Και οι δυο μάλλον σκεφτόμαστε τί κάναμε για να αξίζουμε τέτοια μεταχείριση. Κάποια στιγμή θα φλιπάρω. Και θα φταίω από πάνω.