Εττούμπαρα...

Οδηγούσα λοιπόν αμέριμνη, επιστρέφοντας σπίτι μου ένα βράδυ της προηγούμενης βδομάδας. Ξάφνου, βλέπω στα 100 μέτρα ένα γάτο, άλλως ψωρόκαττον, να τριβιτζιάζεται στην άκρη του πεζοδρομίου. Τριβιτζιάζεται= χοροπηδάει ελαφρά από το ένα πόδι στο άλλο, αναποφάσιστος. Επειδή είμαι και psychic (καμία σχέση με psycho), κατάλαβα ότι ο ψωρόκαττος ΔΕΝ κατουριόταν, αλλά προσπαθούσε να αποφασίσει αν θα περάσει απέναντι τώρα ή σε λίγο... Χαμηλώνω λοιπόν ταχύτητα (είπαμε αμέριμνη, αλλά μου είχαν πει ότι ήταν έκλειψη εκείνη την ημέρα κι έπρεπε να προσέχω στο οδήγημα, οπότε είχα και το νου μου), και πλησιάζω το γάτο, ενώ ταυτόχρονα προσεύχομαι να το πάρει απόφαση γρήγορα, ό,τι και να είναι αυτό που θα πάρει απόφαση.
Ο γάτος δυστυχώς ήταν κλασικός βουτυρόκαττος, που η μοναδική απόφαση που έπρεπε να πάρει στη ζωή του ως τότε μάλλον ήταν "Whiskas ή Gourmet Soufflee?", και όλες οι υπόλοιπες αποφάσεις του λαμβάνονταν από τη μάνα του. Οπότε πάνω στην ώρα που έφτασα τα τρία μέτρα απόσταση, κάνει το μεγάλο πήδημα και βρίσκεται μπροστά από το ομολογουμένως χαριτωμένο αυτοκινητάκι μου...
Εγώ -ως γκράντε οδηγάρα- και δεν θέλω σχόλια για την οδηγική μου ικανότητα ως γυναίκα- πατάω φρένοοοοοο. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΓκ. Και δεν τον πατάω. Σταματάει αυτός, και γυρίζει πίσω από κει που ήρθε!!! Ούτε καν πήγε απέναντι τελικά ο βούτυρος! Αλλά...

ΝΤαααααααααγκ ΓΚΤΥΟΥΠ !"£$$%/¬‘_:;:³³(/¬%¬/*°+'½

Αυτός ήταν ο ήχος του προφυλακτήρα του χαριτωμένου μου αυτοκινήτου, καθώς τον έσπαγε η κοπελίτσα πίσω μου που οδηγούσε κι εκείνη ενα χαριτωμένο αυτοκίνητο, αλλά και του κεφαλιού μου που χτυπούσε με δύναμη στο προσκέφαλο του καθίσματος. Κατεβαίνει κάτω και μου λέει (τσιριλλά δηλαδή): WHY THE HELL DID YOU STOP IN THE MIDDLE OF THE ROAD?
απαντώ: (τσιριλλώντας επίσης σε άπταιστη αγγλική): WHAT DID YOU WANT ME TO DO? STEP ALL OVER THE FREAKING CAT?
κοπελίτσα: WHAT CAT?
Φυσικά ο σκατόκαττος είχε γίνει άφαντος, κάτσε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας...

Πείνασα, συνεχίζω άλλη ωρα.