Μου έστειλε μια φίλη τον σύνδεσμο αυτό: http://www.grapsestixo.com/
Μια τράπεζα δίνει ένα ευρώ για κάθε στίχο που θα γράψετε και θα τελειώνει σε -αν προς το Μακάρειο Νοσοκομείο για τα παιδιά που βρίσκονται στην ογκολογική κλινική. Θα μου πείτε, σκοτώθηκαν στο ρευστό, τι είναι ένα ευρώ. Συμφωνώ, αλλά παρά τίποτα κάτι είναι κι αυτό, ε;
Μερικοί στίχοι έχουν πολλή πλάκα, πραγματικά στη θέση τους θα τους εξέδιδα όλους μαζί σαν βιβλιαράκι και θα έδινα και τα έσοδα στη κλινική.
Σκέφτηκα ότι εσείς είστε όλοι συγγραφείς, οπότε ευκαιρία να "πληρωθείτε" και για τα γραπτά σας.
Άντε καλή έμπνευση σας εύχομαι, κι όποιος θέλει ας αφήσει κι εδώ το στιχάκι του.
Αν δεν τα ξαναπούμε, καλές γιορτές...
Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010
Ο Θεός μαζί μας. Και δεν το λέω μόνο εγώ.
Ακολουθεί δελτίο Τύπου της ευρωβουλευτή Αντιγόνης Παπαδοπούλου (13 Σεπτεμβρίου 2010). Δυστυχώς δεν άντεξα να το αφήσω ασχολίαστο, παρόλο που θα έπρεπε. Οπότε τα μπολντ και πλαγιαστά δικά μου...
Δήλωση Αντιγόνης Παπαδοπούλου για το νέο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Κύπρου
"Μπορεί ο αγώνας για λύση του Κυπριακού, αλλά και επιβίωση του ελληνισμού στο νησί, να αγνοήσει την αρωγή και ευθύνη της Εκκλησίας της Κύπρου; (Δεν ξέρω αν μπορεί. Θέλει όμως; Δε φοβάται;) Το ερώτημα δεν είναι ακαδημαϊκό. Σχετίζεται άμεσα με τον Καταστατικό Χάρτη, αλλά και τον ίδιο το ρόλο της Εκκλησίας στη βαθειά χειμαζόμενη Κύπρο. (χειμαζόμενη: αυτή που υφίσταται την ταλαιπωρία από τις κακές καιρικές συνθήκες του χειμώνα, λέει ο Μπαμπινιώτης. Τώρα τι να πω; Για τον βαθύ χειμώνα των 40 βαθμών κελσίου της Κύπρου; Ή να αγχωθώ καλύτερα για το γεγονός ότι αν διαβάσουν αρκετοί αυτό το δελτίο Τύπου, θα είναι η νέα in λέξη της φετινής σεζόν, όπως π.χ. ήταν το "στοχοπροσηλωμένοι"; Και μη μου πείτε ότι σεζόν έχουμε μόνο ποδοσφαιρικές, γιατί το Κυπριακό και οι πολιτικοί μας άλλα μου αποδεικνύουν Σεπτέμβρη με Ιούνη κάθε χρόνο).
Η έγκριση του νέου Καταστατικού Χάρτη, σήμερα, σηματοδοτεί μια νέα εποχή για την Εκκλησία της Κύπρου. Είμαι βέβαιη πως οι αλλαγές στον Καταστατικό Χάρτη θα ενισχύσουν τη λειτουργικότητα και τον ενοποιητικό ρόλο της Εκκλησίας, η οποία έχει καθήκον να διατηρεί την αγωνιστική εγρήγορση και την ομόνοια στον τόπο μας. Χρειαζόμαστε μια ισχυρή και παρεμβατική Εκκλησία,(Όι ρε, αποκλείεται) η οποία να ενεργεί προς όφελος της πατρίδας και του χριστεπώνυμου πληρώματος. (ρε, αποκλείεται λαλώ σας! Μα είπε ότι χρειαζόμαστε ισχυρή και παρεμβατική Εκκλησία;) Εξάλλου, η Εκκλησία της Κύπρου πάντα ταύτιζε την τύχη της με το λαό: είχε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, ήταν πάντα με το λαό και συμβάδιζε με το λαό. (Ναι, οκ ο Κυπριανός, ο Μακάριος, Ίσως... Αλλά στην εποχή τους!! Τότε που δεν υπήρχε κράτος και τότε που μόλις γεννήθηκε!! Μα το 2010;;;;;;) Αναγνωρίζουμε ως θεμελιώδη την προσφορά της Εκκλησίας στους αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού και είμαστε βέβαιοι ότι θα βρίσκεται πάντα στο πλευρό του, ειδικότερα στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, όπου πρέπει να διαφυλάξουμε την εθνική και κρατική μας υπόσταση απέναντι στην αδιάλλαχτη Άγκυρα.
Ως ευρωβουλευτής, επισημαίνω ιδιαίτερα το θετικό ρόλο που διαδραματίζει το γραφείο της Εκκλησίας της Κύπρου στις Βρυξέλλες, σε ό,τι αφορά στην εκστρατεία διαφώτισης αλλά και τις προσπάθειες δίκαιης λύσης του Kυπριακού". (Μα δε μας έλεγε για τον νέο καταστατικό χάρτη της εκκλησίας; τι σχέση έχει αυτό; λες ο κατ.χάρτης να καταργεί το γραφείο Βρυξελλών; Μπα. Μάλλον βρήκε ευκαιρία, σου λέει πότε θα ξαναγράψω για την εκκλησία. Έλα όμως που προσφέρεται πολύ συχνά για έμπνευση, έπρεπε να περιμένετε λίγο αγαπητή.)
Ρε μα είπε όντως ότι θέλει ισχυρή και παρεμβατική εκκλησία ή το ονειρεύτηκα;...
Δήλωση Αντιγόνης Παπαδοπούλου για το νέο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Κύπρου
"Μπορεί ο αγώνας για λύση του Κυπριακού, αλλά και επιβίωση του ελληνισμού στο νησί, να αγνοήσει την αρωγή και ευθύνη της Εκκλησίας της Κύπρου; (Δεν ξέρω αν μπορεί. Θέλει όμως; Δε φοβάται;) Το ερώτημα δεν είναι ακαδημαϊκό. Σχετίζεται άμεσα με τον Καταστατικό Χάρτη, αλλά και τον ίδιο το ρόλο της Εκκλησίας στη βαθειά χειμαζόμενη Κύπρο. (χειμαζόμενη: αυτή που υφίσταται την ταλαιπωρία από τις κακές καιρικές συνθήκες του χειμώνα, λέει ο Μπαμπινιώτης. Τώρα τι να πω; Για τον βαθύ χειμώνα των 40 βαθμών κελσίου της Κύπρου; Ή να αγχωθώ καλύτερα για το γεγονός ότι αν διαβάσουν αρκετοί αυτό το δελτίο Τύπου, θα είναι η νέα in λέξη της φετινής σεζόν, όπως π.χ. ήταν το "στοχοπροσηλωμένοι"; Και μη μου πείτε ότι σεζόν έχουμε μόνο ποδοσφαιρικές, γιατί το Κυπριακό και οι πολιτικοί μας άλλα μου αποδεικνύουν Σεπτέμβρη με Ιούνη κάθε χρόνο).
Η έγκριση του νέου Καταστατικού Χάρτη, σήμερα, σηματοδοτεί μια νέα εποχή για την Εκκλησία της Κύπρου. Είμαι βέβαιη πως οι αλλαγές στον Καταστατικό Χάρτη θα ενισχύσουν τη λειτουργικότητα και τον ενοποιητικό ρόλο της Εκκλησίας, η οποία έχει καθήκον να διατηρεί την αγωνιστική εγρήγορση και την ομόνοια στον τόπο μας. Χρειαζόμαστε μια ισχυρή και παρεμβατική Εκκλησία,(Όι ρε, αποκλείεται) η οποία να ενεργεί προς όφελος της πατρίδας και του χριστεπώνυμου πληρώματος. (ρε, αποκλείεται λαλώ σας! Μα είπε ότι χρειαζόμαστε ισχυρή και παρεμβατική Εκκλησία;) Εξάλλου, η Εκκλησία της Κύπρου πάντα ταύτιζε την τύχη της με το λαό: είχε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, ήταν πάντα με το λαό και συμβάδιζε με το λαό. (Ναι, οκ ο Κυπριανός, ο Μακάριος, Ίσως... Αλλά στην εποχή τους!! Τότε που δεν υπήρχε κράτος και τότε που μόλις γεννήθηκε!! Μα το 2010;;;;;;) Αναγνωρίζουμε ως θεμελιώδη την προσφορά της Εκκλησίας στους αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού και είμαστε βέβαιοι ότι θα βρίσκεται πάντα στο πλευρό του, ειδικότερα στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, όπου πρέπει να διαφυλάξουμε την εθνική και κρατική μας υπόσταση απέναντι στην αδιάλλαχτη Άγκυρα.
Ως ευρωβουλευτής, επισημαίνω ιδιαίτερα το θετικό ρόλο που διαδραματίζει το γραφείο της Εκκλησίας της Κύπρου στις Βρυξέλλες, σε ό,τι αφορά στην εκστρατεία διαφώτισης αλλά και τις προσπάθειες δίκαιης λύσης του Kυπριακού". (Μα δε μας έλεγε για τον νέο καταστατικό χάρτη της εκκλησίας; τι σχέση έχει αυτό; λες ο κατ.χάρτης να καταργεί το γραφείο Βρυξελλών; Μπα. Μάλλον βρήκε ευκαιρία, σου λέει πότε θα ξαναγράψω για την εκκλησία. Έλα όμως που προσφέρεται πολύ συχνά για έμπνευση, έπρεπε να περιμένετε λίγο αγαπητή.)
Ρε μα είπε όντως ότι θέλει ισχυρή και παρεμβατική εκκλησία ή το ονειρεύτηκα;...
Κυριακή 28 Μαρτίου 2010
Ρουμάνος ληστής, Γυναίκα Αστυνομικός, Κύπριος μεγιστάνας...
Διάβαζα σήμερα στον Φιλελεύθερο (που το πήρε από το ΚΥΠΕ) το πιο κάτω άρθρο (τα bold δικά μου):
Νοσηλεύεται εκτός κινδύνου
Κυριακή, 28 Μαρτίου 2010 11:12 πμ
Γυναίκα Υπαξιωματικός της Ε.Φ. τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια άλματος με αλεξίπτωτο
Το ατύχημα συνέβη κατά τη διάρκεια προγραμματισμένης εκπαιδευτικής άσκησης ρίψης αλεξιπτωτιστών της Εθνικής Φρουράς (φωτ. αρχείου).
Λευκωσία: Γυναίκα Υπαξιωματικός, μετά από εκτέλεση άλματος, τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της προσγείωσής της, στο πλαίσιο προγραμματισμένης εκπαιδευτικής άσκησης ρίψης αλεξιπτωτιστών της Εθνικής Φρουράς στην περιοχή Πάφου, την Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Υπουργείου Άμυνας, η γυναίκα μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας όπου και νοσηλεύεται εκτός κινδύνου ενώ τα αίτια και οι συνθήκες του ατυχήματος διερευνώνται από την Εθνική Φρουρά.
Ο υπουργός Άμυνας, Κώστας Παπακώστας, επισκέφθηκε το Σάββατο τη γυναίκα Υπαξιωματικό της Εθνικής Φρουράς στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Πηγή: ΚΥΠΕ
Ειλικρινά, έχω μια απορία: είμαστε τόσο κομπλεξικοί τελικά; Δηλαδή τι ήθελε να πει ο ποιητής; Τονίζει εκατό φορές, ακόμη κι εκεί που δεν ταιριάζει, το γεγονός ότι πρόκειται για γυναίκα, λες και αυτός είναι ο λόγος που τραυματίστηκε! Είναι ακριβώς όπως το κλισέ για τις γυναίκες οδηγούς (οι οποίες σημειωτέον είναι ο λόγος πολύ λιγότερων ατυχημάτων στο δρόμο από ό,τι οι άνδρες) και φυσικά όπως το αγαπημένο κλισέ των καναλιών, να μας επισημαίνουν 800 φορές όταν ένας εγκληματίας είναι αλλοδαπός. Ο Ρουμάνος ληστής, ο Βούλγαρος που έκανε το ένα, ο Πακιστανός που έκανε το άλλο. Και βέβαια το αγαπημένο των τελευταίων χρόνων, που ό,τι κακό έρχεται από τα κατεχόμενα, και συνδέεται με τους Τουρκοκύπριους.
Δεν τους άκουσα ποτέ όμως να λένε, ο Κύπριος Αντώνης Προκοπίου Κίτας, ή ο Κύπριος Γιουρούκκης ή δεν ξέρω και ΄γω ποιος άλλος που μας κάνει περήφανους για την καταγωγή μας.
Έτσι μπράβο όμως. Συνεχίστε να κρύβεστε στα μικρά οχυρά σας, τα ασφαλή, με τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης που πάντα είναι ανώτερη από τους άλλους, και θα πάμε πολύ μπροστά. Συνεχίστε να αναπαράγετε τα κλισέ που σας έμαθαν στα σπίτια σας και που ποτέ δεν αμφισβητήσατε, ούτε και για την πλάκα.
Άντε νισάφι πια.
Νοσηλεύεται εκτός κινδύνου
Κυριακή, 28 Μαρτίου 2010 11:12 πμ
Γυναίκα Υπαξιωματικός της Ε.Φ. τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια άλματος με αλεξίπτωτο
Το ατύχημα συνέβη κατά τη διάρκεια προγραμματισμένης εκπαιδευτικής άσκησης ρίψης αλεξιπτωτιστών της Εθνικής Φρουράς (φωτ. αρχείου).
Λευκωσία: Γυναίκα Υπαξιωματικός, μετά από εκτέλεση άλματος, τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της προσγείωσής της, στο πλαίσιο προγραμματισμένης εκπαιδευτικής άσκησης ρίψης αλεξιπτωτιστών της Εθνικής Φρουράς στην περιοχή Πάφου, την Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Υπουργείου Άμυνας, η γυναίκα μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας όπου και νοσηλεύεται εκτός κινδύνου ενώ τα αίτια και οι συνθήκες του ατυχήματος διερευνώνται από την Εθνική Φρουρά.
Ο υπουργός Άμυνας, Κώστας Παπακώστας, επισκέφθηκε το Σάββατο τη γυναίκα Υπαξιωματικό της Εθνικής Φρουράς στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Πηγή: ΚΥΠΕ
Ειλικρινά, έχω μια απορία: είμαστε τόσο κομπλεξικοί τελικά; Δηλαδή τι ήθελε να πει ο ποιητής; Τονίζει εκατό φορές, ακόμη κι εκεί που δεν ταιριάζει, το γεγονός ότι πρόκειται για γυναίκα, λες και αυτός είναι ο λόγος που τραυματίστηκε! Είναι ακριβώς όπως το κλισέ για τις γυναίκες οδηγούς (οι οποίες σημειωτέον είναι ο λόγος πολύ λιγότερων ατυχημάτων στο δρόμο από ό,τι οι άνδρες) και φυσικά όπως το αγαπημένο κλισέ των καναλιών, να μας επισημαίνουν 800 φορές όταν ένας εγκληματίας είναι αλλοδαπός. Ο Ρουμάνος ληστής, ο Βούλγαρος που έκανε το ένα, ο Πακιστανός που έκανε το άλλο. Και βέβαια το αγαπημένο των τελευταίων χρόνων, που ό,τι κακό έρχεται από τα κατεχόμενα, και συνδέεται με τους Τουρκοκύπριους.
Δεν τους άκουσα ποτέ όμως να λένε, ο Κύπριος Αντώνης Προκοπίου Κίτας, ή ο Κύπριος Γιουρούκκης ή δεν ξέρω και ΄γω ποιος άλλος που μας κάνει περήφανους για την καταγωγή μας.
Έτσι μπράβο όμως. Συνεχίστε να κρύβεστε στα μικρά οχυρά σας, τα ασφαλή, με τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης που πάντα είναι ανώτερη από τους άλλους, και θα πάμε πολύ μπροστά. Συνεχίστε να αναπαράγετε τα κλισέ που σας έμαθαν στα σπίτια σας και που ποτέ δεν αμφισβητήσατε, ούτε και για την πλάκα.
Άντε νισάφι πια.
Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010
Ποια λύση;
Άρχισα να ζω επαναλήψεις, μου φαίνεται. Αν κάτσεις να ακούσεις ειδήσεις θα νομίζεις ότι είσαι στο 2003, στο 2004, κάτι τέτοιο και θα αναρωτιέσαι παράλληλα τι κάνουν τόσες άσπρες τρίχες στη γκλάβα σου επάνω. Αφού την ανοίγεις τη ρημάδα την τηλεόραση και νάσου η Αιμιλία με το βλοσυρό ύφος (σόρυ, μόνο ΡΙΚ πκιάννω δαπάνω) να μιλά για απαράδεκτες θέσεις της άααααλλης πλευράς (θυμήθηκα το τραγούδι, του Γερμανού τώρα, "εγώ, ο άλλος", το θυμάσαι;) νάσου οι "αρχηγοί" (για τα εισαγωγικά εξήγηση άλλη ώρα)ο ένας μετά τον άλλο να απορρίπτουν κάθε ιδέα προόδου και κάθε φορά να δίνουν μια σπρωξιά στη λύση να πάει πιο πέρα.
απορώ: ο λαός στον τόπο αυτό, δεν έχει μνήμη; κι απαντώ: έχει. επιλεκτική.
Λυπάμαι, αλλά βαριέμαι πολύ να ασχοληθώ με το αν όντως είναι απαράδεκτες οι θέσεις των Τ/Κ ή όχι. Το ξέρουμε ότι κάποιες είναι, το διαβάσαμε, το εμπεδώσαμε. Είμαστε όμως σε διαδικασία διαπραγμάτευσης. Δως μου να σου δώσω. Τι να κάνουμε ρε παιδιά. Έτσι είναι η ζωή γμτ. Δως μου να σου δώσω. Αποφασίστε επιτέλους, τι μπορούμε να δώσουμε για να πάρουμε κάτι άλλο. Το σίουρο εν ότι τζαι την πίττα σωστή τζαι τον σσιύλλο χορτάτο, έτσι πράμαν εν έσσιει.
Τζι αν αποφασίσετε ότι "τα θέλω όλα και τα θέλω αμέσως" που λέει και το λαϊκόν άσμαν, να είσαστε έτοιμοι να δεχτείτε και το "τίποτα". Το ίδιο "τίποτα" που τρώμε από το 1974 και μετά, όμως; Συγγνώμη, αυτό δεν σας το επιτρέπω.
Βαρέθηκα να ακούω "η Κύπρος μας" λες και μιλάμε για παιδάκι με σύνδρομο Ντάουν. Βαρέθηκα να ανήκω σε μια χώρα που τα καλύτερά της μυαλά τα έχει ταγμένα να υπηρετούν έναν αδιέξοδο σκοπό. Βαρέθηκα να σας πληρώνω για να βγαίνετε να κάνετε πατριωτικές δηλώσεις στην τηλεόραση και να βγάζετε το ψωμί σας επειδή πατάτε στο ευαίσθητο σημείο μας. Βαρέθηκα να συντηρώ τη βιομηχανία του Κυπριακού.
Ορίστε, το είπα. Αναμένω πετροβολισμόν.
Και για να σας σηκωθεί η τρίχα ακόμη πιο όρθια: αν δεν θα το λύσετε ποτέ, μπορείτε να μας το πείτε, να το ξέρουμε; Αλλά να μας το πείτε ξεκάθαρα και οριστικά. Κι ας το ονομάσουμε Σχέδιο Β'. Δεν πειράζει.
Ή μάλλον... πειράζει και μάλιστα πολύ, αλλά τουλάχιστον θα πάψουμε να ζούμε σε ψευδαισθήσεις, θα γιατρευτούμε από τα πολλά μας σύνδρομα. Οδυνηρά μεν, αλλά θα γίνουμε καλύτερα, θα προχωρήσουμε πάλι, μην ανησυχείτε, τα καταφέρνουμε εμείς. Απλώς πείτε μας την αλήθεια.
απορώ: ο λαός στον τόπο αυτό, δεν έχει μνήμη; κι απαντώ: έχει. επιλεκτική.
Λυπάμαι, αλλά βαριέμαι πολύ να ασχοληθώ με το αν όντως είναι απαράδεκτες οι θέσεις των Τ/Κ ή όχι. Το ξέρουμε ότι κάποιες είναι, το διαβάσαμε, το εμπεδώσαμε. Είμαστε όμως σε διαδικασία διαπραγμάτευσης. Δως μου να σου δώσω. Τι να κάνουμε ρε παιδιά. Έτσι είναι η ζωή γμτ. Δως μου να σου δώσω. Αποφασίστε επιτέλους, τι μπορούμε να δώσουμε για να πάρουμε κάτι άλλο. Το σίουρο εν ότι τζαι την πίττα σωστή τζαι τον σσιύλλο χορτάτο, έτσι πράμαν εν έσσιει.
Τζι αν αποφασίσετε ότι "τα θέλω όλα και τα θέλω αμέσως" που λέει και το λαϊκόν άσμαν, να είσαστε έτοιμοι να δεχτείτε και το "τίποτα". Το ίδιο "τίποτα" που τρώμε από το 1974 και μετά, όμως; Συγγνώμη, αυτό δεν σας το επιτρέπω.
Βαρέθηκα να ακούω "η Κύπρος μας" λες και μιλάμε για παιδάκι με σύνδρομο Ντάουν. Βαρέθηκα να ανήκω σε μια χώρα που τα καλύτερά της μυαλά τα έχει ταγμένα να υπηρετούν έναν αδιέξοδο σκοπό. Βαρέθηκα να σας πληρώνω για να βγαίνετε να κάνετε πατριωτικές δηλώσεις στην τηλεόραση και να βγάζετε το ψωμί σας επειδή πατάτε στο ευαίσθητο σημείο μας. Βαρέθηκα να συντηρώ τη βιομηχανία του Κυπριακού.
Ορίστε, το είπα. Αναμένω πετροβολισμόν.
Και για να σας σηκωθεί η τρίχα ακόμη πιο όρθια: αν δεν θα το λύσετε ποτέ, μπορείτε να μας το πείτε, να το ξέρουμε; Αλλά να μας το πείτε ξεκάθαρα και οριστικά. Κι ας το ονομάσουμε Σχέδιο Β'. Δεν πειράζει.
Ή μάλλον... πειράζει και μάλιστα πολύ, αλλά τουλάχιστον θα πάψουμε να ζούμε σε ψευδαισθήσεις, θα γιατρευτούμε από τα πολλά μας σύνδρομα. Οδυνηρά μεν, αλλά θα γίνουμε καλύτερα, θα προχωρήσουμε πάλι, μην ανησυχείτε, τα καταφέρνουμε εμείς. Απλώς πείτε μας την αλήθεια.
Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010
Η ηλικία του νου μου
Πριν μερικές μέρες συνάντησα τη γιαγιά μου. Μου μιλούσε με τόση ζωντάνια κι ενθουσιασμό για ένα ταξίδι που έκανε, που σκέφτηκα, χαμογελώντας μέσα μου, ότι είναι σαν παιδάκι. Δεν είναι όμως. Τουλάχιστον, εξ όψεως. Η μάνα μου πάλι, όταν βρεθεί σε συγκεντρώσεις είναι η ψυχή της παρέας, θέλει να τραγουδούμε, να παίζουμε παιχνίδια, ακόμη κι εκεί που εγώ ίσως να την ήθελα πιο συγκρατημένη, πιο… κοντά στην ηλικία της.
Ένα άνθρωπο, συχνά τον κρίνουμε για αυτά που λέει ή κάνει, βάσει της ηλικίας του. "Μα είναι δυνατό να θέλει να αγοράσει τέτοιο αυτοκίνητο στην ηλικία του;" "Καλά, στην ηλικία της θυμήθηκε να πάει για μπάνιο στη θάλασσα, Δεκέμβρη μήνα;" «Στην ηλικία του έπρεπε να ήταν παντρεμένος με παιδιά».
Η κάθε ηλικία είναι στο μυαλό μας συνδεδεμένη με συγκεκριμένες δραστηριότητες, με συγκεκριμένες ανάγκες. Ένα μωρό, λένε, θέλει πολλή αγάπη. Ένας μεσήλικας δε θέλει; Ένας έφηβος είναι ανώριμος. Ξέρω τόσους που πέρασαν τα …άντα και είναι ακόμη ανώριμοι… Ο γέρος πρέπει να κάθεται σπίτι του. Σημαίνει θέλει να κάθεται σπίτι του ή μας βολεύει κάποτε αυτό;
Υπάρχει βέβαια κι η φράση κλισέ: «Είσαι όσο νιώθεις». Πόσων νιώθεις;
Είναι κάτι μέρες που νιώθω 80 χρονών (βάσει της θεωρίας «είσαι αυτό που φαίνεσαι»). Σέρνομαι, βαριέμαι να περπατήσω, δεν έχω όρεξη για τίποτα. Άλλες φορές βλέπω παιδικές μου φωτογραφίες και τις κοιτάω αποστασιοποιημένα, λες και πρόκειται για ένα παιδάκι που δεν το ξέρω, που δεν το γνώρισα ποτέ.
Υπάρχουν, όμως, κάποιες άλλες φορές… Περπατώ στο δρόμο. Με στόχο, με προορισμό. Ξαφνικά, σαν να βλέπω τον εαυτό μου απέξω: Κεφάλι ψηλά, χέρι δεξί μπρος, χέρι αριστερό πίσω, κι εναλλάξ, πόδια ίσια, στρατιωτάκι, στο μυαλό μου ο ρυθμός που μου έλεγε η μάνα μου για να περπατάμε γρήγορα, όταν ήμουν πέντε: «ένα δύο, εν δυο, ένα δύο, εν δυο». Βλέπω εκείνο το μωρό της φωτογραφίας, με το πρόσωπο όλο λαχτάρα να πετύχει το στόχο, να περπατάει μπρος, μπρος, μπρος. Α, εκεί ήσουν μικρή μου… Άρα όντως, κάποτε υπήρξες, κι ίσως κάπου υπάρχεις ακόμη.
Πριν μερικές μέρες μου είπε μια γνωστή του πατέρα μου, ότι τον είχε γνωρίσει όταν ήταν στην ηλικία μου. Ξέρεις τι σκέφτηκα; Α! Στα δεκαπέντε δηλαδή. Ξέρεις πόσο χρονών είμαι; Τριάντα ενός. Αλλά σκέφτηκα λες και ήμουν δεκαπέντε…
Μπορεί να είναι παλιμπαιδισμός, μου συμβαίνει όμως, (κι όχι μόνο μετά τα τριάντα και την επακόλουθη κρίση) να κάνω κάτι, να κοιτάω τον εαυτό μου από μακριά και να αναγνωρίζω ένα παλιό κομμάτι μου που νόμιζα ότι είχε πεθάνει.
Όταν ήμουν μικρή, έβλεπα τους «μεγάλους» κι ένιωθα ότι ήταν ένας τελείως διαφορετικός κόσμος. Τώρα μόνο νομίζω άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν είναι και τόσο. Μέσα μας μπορούν να συνυπάρχουν τα συναισθήματα ενός παιδιού με την ωριμότητα ή και σκληρότητα ενός ενήλικα. Το θέμα είναι να αναγνωρίσεις κάπου εκείνο το παιδικό κομμάτι. Πρώτα στον εαυτό σου και μετά, ίσως, και στους άλλους. Μπορείς να τους δεις μετά με μεγαλύτερη καλοσύνη, να συγχωρείς λίγο παραπάνω, να επιτρέπεις στον άλλο να κάνει και καμιά «παιδική» βλακεία.
Επειδή ίσως να το παρατράβηξα λίγο και να έχω εγώ τελικά κάποιο θέμα και συ να με διαβάζεις (αν άντεξες ως εδώ) και να λες «κούκου το κορίτσι», το αφήνω εδώ, με μια ερώτηση; Πόσων νιώθεις;
Ένα άνθρωπο, συχνά τον κρίνουμε για αυτά που λέει ή κάνει, βάσει της ηλικίας του. "Μα είναι δυνατό να θέλει να αγοράσει τέτοιο αυτοκίνητο στην ηλικία του;" "Καλά, στην ηλικία της θυμήθηκε να πάει για μπάνιο στη θάλασσα, Δεκέμβρη μήνα;" «Στην ηλικία του έπρεπε να ήταν παντρεμένος με παιδιά».
Η κάθε ηλικία είναι στο μυαλό μας συνδεδεμένη με συγκεκριμένες δραστηριότητες, με συγκεκριμένες ανάγκες. Ένα μωρό, λένε, θέλει πολλή αγάπη. Ένας μεσήλικας δε θέλει; Ένας έφηβος είναι ανώριμος. Ξέρω τόσους που πέρασαν τα …άντα και είναι ακόμη ανώριμοι… Ο γέρος πρέπει να κάθεται σπίτι του. Σημαίνει θέλει να κάθεται σπίτι του ή μας βολεύει κάποτε αυτό;
Υπάρχει βέβαια κι η φράση κλισέ: «Είσαι όσο νιώθεις». Πόσων νιώθεις;
Είναι κάτι μέρες που νιώθω 80 χρονών (βάσει της θεωρίας «είσαι αυτό που φαίνεσαι»). Σέρνομαι, βαριέμαι να περπατήσω, δεν έχω όρεξη για τίποτα. Άλλες φορές βλέπω παιδικές μου φωτογραφίες και τις κοιτάω αποστασιοποιημένα, λες και πρόκειται για ένα παιδάκι που δεν το ξέρω, που δεν το γνώρισα ποτέ.
Υπάρχουν, όμως, κάποιες άλλες φορές… Περπατώ στο δρόμο. Με στόχο, με προορισμό. Ξαφνικά, σαν να βλέπω τον εαυτό μου απέξω: Κεφάλι ψηλά, χέρι δεξί μπρος, χέρι αριστερό πίσω, κι εναλλάξ, πόδια ίσια, στρατιωτάκι, στο μυαλό μου ο ρυθμός που μου έλεγε η μάνα μου για να περπατάμε γρήγορα, όταν ήμουν πέντε: «ένα δύο, εν δυο, ένα δύο, εν δυο». Βλέπω εκείνο το μωρό της φωτογραφίας, με το πρόσωπο όλο λαχτάρα να πετύχει το στόχο, να περπατάει μπρος, μπρος, μπρος. Α, εκεί ήσουν μικρή μου… Άρα όντως, κάποτε υπήρξες, κι ίσως κάπου υπάρχεις ακόμη.
Πριν μερικές μέρες μου είπε μια γνωστή του πατέρα μου, ότι τον είχε γνωρίσει όταν ήταν στην ηλικία μου. Ξέρεις τι σκέφτηκα; Α! Στα δεκαπέντε δηλαδή. Ξέρεις πόσο χρονών είμαι; Τριάντα ενός. Αλλά σκέφτηκα λες και ήμουν δεκαπέντε…
Μπορεί να είναι παλιμπαιδισμός, μου συμβαίνει όμως, (κι όχι μόνο μετά τα τριάντα και την επακόλουθη κρίση) να κάνω κάτι, να κοιτάω τον εαυτό μου από μακριά και να αναγνωρίζω ένα παλιό κομμάτι μου που νόμιζα ότι είχε πεθάνει.
Όταν ήμουν μικρή, έβλεπα τους «μεγάλους» κι ένιωθα ότι ήταν ένας τελείως διαφορετικός κόσμος. Τώρα μόνο νομίζω άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν είναι και τόσο. Μέσα μας μπορούν να συνυπάρχουν τα συναισθήματα ενός παιδιού με την ωριμότητα ή και σκληρότητα ενός ενήλικα. Το θέμα είναι να αναγνωρίσεις κάπου εκείνο το παιδικό κομμάτι. Πρώτα στον εαυτό σου και μετά, ίσως, και στους άλλους. Μπορείς να τους δεις μετά με μεγαλύτερη καλοσύνη, να συγχωρείς λίγο παραπάνω, να επιτρέπεις στον άλλο να κάνει και καμιά «παιδική» βλακεία.
Επειδή ίσως να το παρατράβηξα λίγο και να έχω εγώ τελικά κάποιο θέμα και συ να με διαβάζεις (αν άντεξες ως εδώ) και να λες «κούκου το κορίτσι», το αφήνω εδώ, με μια ερώτηση; Πόσων νιώθεις;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
