Oσο πιο λλία ξέρεις, τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι

Ενας παπάς πριν παντρευτώ, έλεγε σε μένα και στον μέλλοντα σύζυγο διάφορα σοφά, χωρίς καθόλου περισπούδαστο ύφος. Ένα απ’αυτά ήταν ’’όσο πιο λλία ξέρεις, τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι’’. Δηλαδή, μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.
Δίκιο είχε ο άνθρωπος.

Τί καταλαβαίνω εγώ τώρα, δηλαδή που είμαι να σκάσω; Ακούω αυτά που διαδραματίζονται πίσω από κλειστές πόρτες πολιτικών γραφείων και μέσω κινητών τηλεφώνων τελευταίας τεχνολογίας, και είμαι να σκάσω.

Δεν πρόλαβαν να χαρούν οι αθεόφοβοι ότι πέρασαν στη δεύτερη Κυριακή και άρχισαν το γλείψιμο στον Εθνάρχη. Βρε που είσαι αγωνιστής, βρε που έχουμε κοινές θέσεις, βρε που σε εκτιμούμε, βρε που έχουμε δώσει κοινούς αγώνες, γλυψ, γλυψ γλυψ.

Από τη μια ο Φλούφλης, να βγαίνει στα μπαλκόνια (μετά πάντα από τον Σταχτοδοχειοβόλο εννοείται) και να κάνει το πλήθος να κραυγάζει με μίσος σε αναφορές στο Μιάλο Κουπέπι και το κόμμα του, ενώ λίγο μετά να παραληρεί από ευδαιμονία στο άκουσμα του καλέσματος στον Εθνάρχη.
Από την άλλη το Μιάλο Κουπέπι, στις δικές του εξέδρες, να εξυμνεί τον κυρίαρχο λαό και να προσκαλεί τους παλιούς φίλους να ενωθούν μαζί του.

Την επομένη άρχισαν τις επισκέψεις και τα καλέσματα. Και οι δυο. Αγώνας δρόμου, χοντρούληδες αμφότεροι, να λαχανιάζουν ποιος θα δει τον Εθνάρχη, ποιος θα δει τον Βυζαντινολόγο.
Να αναγκάζουν και τον Βυζαντινολόγο να παίρνει τους δρόμους να συναντήσει τον κανακάρη του (τον Εθνάρχη, βρε), ασθμαίνοντας -λέμε τώρα, αφού ήταν με τη Μερσεντάρα- και να του δίνει γραμμή. Γραμμή απευθείας επικοινωνίας με το Θεό φυσικά, και με τη Θέλησή του.
Κορδωτός ο Εθνάρχης, να δέχεται τους υπηκόους του Φλούφλη και Σία και Μιάλο Κουπέπι Λτδ. Όχι τους πρώην υπηκόους του. Τους νυν και αει και εις τον αιώνα τον άπαντα υπηκόους του. Κι αυτοί; Φτάνουν στη βρύση και δεν πίνουν νερό. Τους ξαποστέλνει και τους δυο με τις ευχές του.

Ξημερώνει Μεγάλη Τρίτη. Το Κόμμα του Εθνάρχη ζητάει ΓΡΑΠΤΩΣ την αιώνια υπόσχεση αγάπης και από τους δυο, και φυσικά και την προίκα. ΩΩΩΩΩ... αυτή η προίκα είναι όλα τα λεφτά. Ως τις πέντε το απόγευμα αποφασίζει το κόμμα του Εθνάρχη: θα ευλογήσει ο Θεός αυτή την πενταετία τον Φλούφλη. Στα ΜΜΕ βουίζει ο τόπος. Έδωσε πέντε τσιφλίκια ο Φλούφλης, τρία και τη Βουλή των Κυπρίων το Μιάλο Κουπέπι. Δεν ήθελε νομοθετική το Κόμμα του Εθνάρχη, του πάει καλύτερα η εκτελεστική εξουσία. Πήρε τα πέντε -και το Μιάλο Κουπέπι τα τρία τους.

Οκτώ το βράδυ. Εναγώνιο τηλεφώνημα από φίλη. Ο Εθνάρχης τα πήρε στο κρανίο που το Εθναρχόπουλο δεν θα πάρει τσιφλίκι. Διέταξε αλλαγή πλεύσης. Αποκλείεται, λέω. Έτσι το λένε.

Εννιά το βράδυ. Το Κόμμα βγάζει την απόφαση. Θα πάει με το Μιάλο Κουπέπι. Αυτό ξέρει καλύτερα να τυλίγει κουπέπια από τον Φλούφλη, και γι’αυτό θα το στηρίξουν. Εξάλλου ευκαιρία να μάθει και το Εθναρχόπουλο από εξωτερική πολιτική και η Κύπρος πώς να απλώθει τον τραχανά.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

Την άλλη Κυριακή θα έχω ένα πόνο στο λωβό του δεξιού μου αυτιού, ο οποίος θα μου προκαλεί παροδικό μουδιασμα στην αριστερή ωμοπλάτη και θα με εμποδίσει από το να πάω να ψηφίσω.

Επίσης θα αρχίσω να μαζεύω ευρώπουλα. Σε πέντε χρόνια θα έχω μαζέψει ένα σεβαστό ποσό και θα βάλω υποψηφιότητα, με κυριότερο αντίπαλο τον Ούτοπο. Το πολιτικό μου παρατσούκλι θα είναι Φρουτοπία. Ίσως κι ο Ούτοπος να θελήσει να συνεργαστούμε. Μπορεί να μου προτείνει κανένα τσιφλίκι. Αν όχι, θα δω τί θα κάνω. Πάντως αναμένω με αγωνία τις επόμενες εκλογές, γιατί πού θα πάει, θα μου φέξει κι εμένα, της προβατίνας.

Του γκαντέμη ο καημός

Η σχέση μου με τον Μάστρο μου είναι η εξής: δεν θυμάται ακριβώς πώς με λένε, αλλά τα μούτρα μου τα θυμάται. Σε αυτό συνοψίζεται η σχέση μας . Μέχρι πρόσφατα.
Να εξηγήσω.

Οι συνθήκες εργασίας μου είναι οι εξής:
Πάω δουλειά σχεδόν τελευταία.
Φεύγω επίσης σχεδόν τελευταία.
Κατά τη διάρκεια της εργασίας μου, βγαίνω από το γραφείο τέσσερις φορές. Μια για να δει η προϊστάμενη μου τη δουλειά μου και να μου λύσει και καμιά απορία (αν μπορεί), μια για να βγάλω φωτοτυπίες, μια ασυνάρτητη που έχει να κάνει με κάποιο παράλογο καθήκον μου και μια για κατούρημα.

Δυο φορές τη βδομάδα βγαίνω και για να βάλω καφέ από την κοινή καφετιέρα (το ποσοστό σε σχέση με τις υπόλοιπες εξόδους το αφήνω να το βρει η Grande Axairefti).
Πώς γίνεται, σας ρωτώ πώς γίνεται τις τελευταίες τρεις φορές που έτυχε να βγω για το εν λόγω άθλημα, να με πετυχαίνει κάθε φορά στο διάδρομο ο Μάστρος με τον καφέ στο χέρι;;;;;;;

Επίσης, μια με δυο φορές την ημέρα, τυχαίνει να περάσει κάποιος συνάδελφος από το δικό μου γραφείο, ανευ λόγου, για πλάκα, να πουμε καμιά εξυπνάδα να περάσει η ώρα.
Πώς γίνεται την τελευταία φορά να έχει μόλις θρονιαστεί πάνω στο γραφείο μου συνάδελφος που περνάει μια φορά το μήνα, καπνίζοντας με πάθος τσιγάρο και να μπαίνει μέσα ο Μάστρος; ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ;;; Και γιατί ενώ εγώ εκείνη την ώρα χτυπούσαμε κι οι δυο τρελή υπερωρία το μόνο που να σχολιάζει να είναι «κι εγώ νόμιζα δουλεύατε τέτοια ώρα»; Πώς γίνεται ρε γαμώτο;

Επίσης δυο φορές τη βδομάδα (σε μεγάλα γλέντια, αλλιώς μια) παραγγέλνω κάτι να φάω από την καντίνα. Έτσι και σήμερα. Παράγγειλα μια ωραία, αφράτη, ζεστή σπανακόπιτα. (τα επίθετα είναι χάριν του ότι το κείμενο προσπαθεί να είναι ενδιαφέρον και ουδεμία σχέση έχουν με την ποιότητα της σπανακόπιτας από το κυλικείο της δουλειάς). Και ένα αχνιστό φλυτζάνι, μυρωδάτο καφέ (ΟΚ ήταν τσάι, υπερβολικά ελαφρύ και σχεδόν κρύο, τώρα τί κατάλαβες;) Πίνω μια γουλιά από το τσαγόκαφο και δαγκώνω ένα μεγααααααααααλο κομμάτι σπανακόπιτα, οπότε.... Τικ Τοκ. Χτυπάει η πόρτα. Εγώ απαντώ «μπε;» (ήταν ναι, αλλά ήμουν μπουκωμένη, remember;;) Η πόρτα μισανοίγει, βλέπω το κεφάλι του Μάστρου, προσπαθώ να μασήσω γρήγορα για να καταπιώ, ταυτόχρονα αρχίζω να σκάω χαμόγελ0, (χωρίς να αποκαλύπτω δόντια, αφού έτρωγα) ώσπου η πόρτα ανοίγει πια διάπλατα και το μόνο που θέλω είναι να διακτινιστώ. Κάπου μακριά κατά προτίμηση. Από την διάπλατη πόρτα μπαίνουν 6 άτομα, συγκεκριμένα, το επαγγελματικό φαν κλαμπ του Μιάλον Κουπέπι!!!
Με βλέπουν -την μπουκωμένη υπάλληλο- χαριτολογούν ότι με κόψανε στο διάλειμμα πάνω, μου δίνουν τα χέρια απανωτά, ο ένας διαδέχεται τον άλλο, μου χώνουν στα χέρια κάτι προεκλογικά φυλλάδια, εγώ μασώ, καταπίνω, σκουπίζομαι, χαμογελώ ,κάνω χειραψίες, προσεύχομαι να είναι όλα ένα ψέμα, και σίγουρα όλα τα πιο πάνω χωρίς τη συγκεκριμένη σειρά με την οποία αναγράφηκαν.

Ο δε Μάστρος, εξαφανίστηκε, χωρίς καν να με συστήσει, αλλά σίγουρα αυτή τη φορά θα το μάθει το όνομα μου.
Από τις ειδήσεις: «νεαρή υπάλληλος του Τάδε Τάδε Γραφείου, η δεσποινίς Τάδε Δείνα, βρέθηκε θρονιασμένη στο φεγγάρι. Όταν τη ρώτησαν πώς βρέθηκε εκεί, αυτή απλώς απάντησε ''με ευκολία''»

Και ερωτώ: ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ;;

Ekloges 2008

Άκουα σήμερα το πρόγραμμα του Μιάλον Κουπέπι, αν κερδίσει τις εκλογές, για τον πολιτισμό.

Ναι. Μάλιστα! Για τον πολιτισμό! Άκουσε κανένας άλλος να μιλά υποψήφιος για τον πολιτισμό; Εγώ πάντως όχι. Έλεγε θα τον προωθήσει στέλνοντας καλλιτέχνες στο εξωτερικό και φέρνοντας μεγάλες εκδηλώσεις στην Κύπρο. Ελπίζω να μεν περιοριστεί στο γνωστό μοτίβο ότι καλλιτέχνες είναι μόνο αυτοί που γράφουν εθνικοπατριωτικά ποιήματα και αποκαλούν την Κύπρο η "Κύπρος μας", όπως στις γιορτές του σχολείου, γιατί καήκαμε.

Τώρα που είπα σχολικές γιορτές, θυμήθηκα και τις άπειρες καλλιτεχνικές απόπειρες των φιλολόγων στο σχολείο μου, (και υποθέτω στα απανταχού κυπριακά σχολεία) να "δημιουργήσουν καλλιτεχνικά". Κάτι γιορτές με το Χρυσοπράσινο Φύλλο να είναι number one hit, να ακολουθεί το ποιήμα του Παλληκαρίδη (σε απαγγελία τύπου "μην-απορείτε-που μιλώ-τόσο-περίεργα-δεν-φταίω-εγώ-που-σε-κάθε-τελεία-κάποιος-μου-τραβά-τα-μαλλιά") και με την καθιερωμένη ομιλία κάποιας δύσμοιρης φιλολόγου, που δεν την κανεί που έχει να διορθώσει ένα σκασμό ανορθόγραφες εκθέσεις όταν πάει σπίτι της, έπρεπε να γράψει και λόγο που να κάνει τον διευθυντή να δακρύσει από συγκίνηση και τους μαθητές να κλαίνε από βαρεμάρα. Το ατού των φιλολόγων ήταν βέβαια το θέατρο. Βεεεεεεεβαια. Δεν ήσουν φιλόλογος που να αξίζει τον σεβασμό αν δεν είχες ανεβάσει τουλάχιστον μια Ηλέκτρα (όπου Ηλέκτρα, η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου, άσχετο αν δεν σκαμπάζει από υποκριτική και Χορός καμμιά δεκαριά ακούνητες, αγέλαστες που σήκωναν τα χέρια ομαδόν ψηλά, κατά προτίμηση ανά δέκα δευτερόλεπτα).

Ρε λες ο Μιάλον Κουπέπι να θέλει να αναλάβει φιλόλογος την πολιτιστική προώθηση της Κύπρου στο εξωτερικό; Ου χαττάν...

Σπουδαία τα λάχανα

Εμένα γιατί το "σπουδαία τα λάχανα" του Εθνάρχη μας εφάνηκεν μου πολλά αστείο;

Δηλαδή μιλούμεν εφύρτηκα.

Αφού εφαντάζουμουν τον να τον ρωτούν

"Πώς σκοπεύετε να λύσετε το Κυπριακό Πρόβλημα;"

τζαι τζείνος να απαντά

"Έσιεις Πρόβλημα; Στο Λέλλο."